Til Willemdoc í Antwerpen.

Við héldum nú samkvæmt leiðsögn slússustjórnarinnar suður eftir stórskipahöfninni í Antwerpen, um hálftíma siglingu og komum að Londonbrú sem lokaði fyrir leiðina inn í síki sem leiðir inn í Willemdoc. Var brúin kölluð upp og tilkynnt um komu m/y Lilju Ben, en opnunartímar brúarinnar voru skráðir á skilti við hana og þurftum við að bíða á reki fyrir framan brúnna í um 20 mínútur. Kannaðist brúarvörðurinn strax við nafnið enda slússustjórnin búin að tilkynna okkur og panta pláss í Willemdoc. Meðan við biðum þarna kom legta siglandi, sem búið var að breyta í skemmtisnekkju, og kallaði upp brúnna og spurði brúarvörðurinn strax um FD númer hennar. Var legtan undir breskum fána. Hún svaraði og sagðist ekki hafa neitt FD númer og var þá beðin að leita eftir því við hafnarstjórann, þegar hún legðist í Willemdoc, þannig að það voru fleiri en við sem vissum ekkert um þessi FD númer. Meðan við biðum þarna framan við brúnna gerðust legtumenn ýtnir og sigldu fast aftur undir okkur til að hrekja okkur aftar svo þeir kæmust á undan inn. Urðum við neydd til að víkja okkur undan þótt það væri andstætt öllum siglingareglum og hugsuðum því Bretunum þegjandi þörfina. Þegar brúin opnaði vorum við beðin um að bíða meðan þrír bátar, sem biðu innan við, kæmu út og fórum við svo rakleiðis í gegn á eftir legtunni, þegar grænt ljós var sett á okkur.

 

Þegar inn var komið var framundan um 2 km. langur og ca. 300 m. breiður kanall með hafnarbökkum á báðar hliðar. Á bakborða voru legusvæði fyrir flutningalegtur en á stjórnborða voru myndarlegar farþegaferjur til skemmtisiglinga um fljótin. Fyrir hinum enda kanalsins var svo önnur brú sem varð að opna svo við kæmumst inn í Willemdoc og átti ekki að opna hana fyrr en eftir eina og hálfa klukkustund. Þarna var álitlegt legupláss laust, reyndar var þar landgöngurani fyrir eina farþegaferju, en mér reiknaðist til að ef við legðumst eins nærri brúnni og unnt væri ættum við ekki að fara inn á svæði hennar. Legtan sem var fyrir framan okkur hikaði en ég ekki og sigldum við nú frammúr henni og stefndum rakleiðis í lausa plássið. Þegar við nálguðumst forum við upp með einni farþegaferjunni sem lá hornrétt á garðinn, sem við stefndum á, svo út með garðinum og ætluðum eins nærri brúnni og hann náði en þegar við nálguðumst endann kom í ljós stórt járnstykki sem stóð út úr hafnarbakkanum þannig að við ákváðum að leggjast þar sem við vorum komin. En nú kom upp annað vandamál. Legugarðurinn var mjög hár, enda ætlaður fyrir stærri skip en okkar. Nam efri brún hans við “fly bridgið” hjá okkur og festingarpollar þar innan við svo ekki var viðlit fyrir frú Lilju Ben að koma sjálf upp enda til að setja fast. En nú bar vel í veiði. Innan við bryggjugarðinn var mikil umferðargata, enda við komin langleiðina inn í hjarta borgarinnar og nokkuð af fólki þar á gangi. Nú kom maður gangandi eftir garðinum og kallað Lilja til hans og veifaði framan í hann spottanum og hann tók við. Augsýnilega var hann  allsendis óvanur að taka við enda frá skipi en með handapati, bendingum og leiðbeinungum á einhverskonar tungumálahrærigraut sem ég kann ekki að skýra tóks honum að setja endann utanum polla sem hún bennti honum á svo við gátum bundið. Vorum við nú lögst þarna og gátum beðið þar í ró eftir að brúin myndi opna.

 

Eftir að við vorum lögst fór ég í land í smá könnunarleiðangur en þá kom legtan og tróð sér fyrir aftan okkur. Höfðu þeir beðið frá Lilju um að færa okkur svolítið framar svo þeir ættu hægara með að leggjast en hún harðneitað án þess á láta þá vita af járnstykkinu sem hamlaði færslu hjá okkur. Þeir áttu engan greiaða skilið hjá okkur.