Prince Philip tekinn

Varðskipið Óðinn er nú almenningi til sýnis hjá Sjóminjasafninu Víkinni í Reykjavík, enda orðinn hluti af því 

Þessi atburður fjallar um ósköp hversdagslega togaratöku á Íslandsmiðum milli þorskastríða og fyrir tíma Loran C tækni og GPS, enda má lesa í dagblaðinu Vísi, sama dag og atburðurinn gerðist, "Fyrsti rafheilinn kominn, vinnur verk hundraða skrifstofumanna". Var það frétt um fyrstu tölvuna sem kom til Íslands og er þessi pistill skrifaður á nýrri gerð af því sem þeir kölluðu "rafheila". Næsti pistill um þetta efni fjallar svo um átökin í réttarsalnum sem óvænt voru rofin með leitar- og björgunarleiðangri þar sem varðskipsmenn voru vaktaðir af saksóknara og verjanda, og siglingatækin innsigluð vegna réttarhagsmuna.

Við fórum frá Reykjavík kl. 14:00 og settum stefnuna beint fyrir Jökul og svo áfram fyrir Bjargtanga. Framundan var gæsla við Vestfirði. Þetta var í októberbyrjun 1964 og ég var III stýrimaður um borð í varðskipinu Óðni. Ég var að fara síðasti túrinn í bili því svo átti ég að fara beint í "Lordinn", en svo er viðbótarnám skipstjóraefna á varðskipum ríkisins kallað.

Ég var á vakt fyrstu tvo tímana eftir brottför, aftur milli 18:00 og 18:30 og nú átti ég að fara að leysa af yfirstýrimanninn kl. 23:30 og taka við stjórn skipsins. Ég gerði mig því klárann fyrir vaktina og fór svo upp í messa til að fá mér kaffi og snarl, grunlaus um hvað biði framundan næstu klukkustundir og daga. Líf á varðskipi er nefnilega allgjör óvissa og það eina sem er víst er að maður þarf að vera tilbúinn í hvað sem er, hvenær sem er og næstum hvar sem er. Ég hafði t.d. ekki hugmynd um að yfirstýrimaðurinn var á þessari stundu búinn að taka eftir endurvarpi á radarinn, sem var innan við 12 sml. mörkin út af Barða. Þegar ég kom upp í messann var hann að taka næstu staðarákvörðun á endurvarpinu og einnig öðru endurvarpi til, sem hann var búinn að uppgötva rétt hjá. Hann var búinn að hringja í skipherrann sem var kominn upp í brú til að fara yfir stöðuna. Þriðja staðarákvörðunin var tekin kl. 23:21, eða um sama leiti og ég, og hásetarnir tveir sem voru á leið með mér á vaktina, vorum að gæða okkur á smurðu brauði í messanum. Það var komin ró yfir skipið, flestir gengnir til náða, gott veður og lítil hreyfing eins og ætíð á þeim 11 sml. hraða sem var oftast notaður á eftirlitsferðum.

Þegar við vorum að ganga frá eftir okkur í messanum heyrðist að vélarnar juku skyndilega snúnigshraðann, síðan skókst skipið stafna á milli þegar snúningshraðinn fór yfir "hristipunktinn", rétt undir hámarkshraða. Samtímis glumdi við skerandi hávaði frá útkallsbjöllnum um allt skip, feiknaleg hark og gelt heyrðist þegar skipstíkin Freyja "fór á límingunum" í herbergi bátsmansins, en þar var hennar bæli (Freyja brjálaðist alltaf við útkallsbjöllurnar). Einnig heyrðist að hurðum var svift upp í klefum þeirra áhafnarmanna sem enn voru vakandi. Hásetarnir, sem voru á leið með mér á vaktina, voru horfnir áður en ég vissi af, því þeim voru ætluð önnur skyldustörf við útkallið "klárt skip", en ég tók hins vegar sprettinn upp stigana og inn í brú. Þótt fimm metra langur gangurinn fyrir aftan brúnna væri alltaf hafður myrkvaður til að aðlaga sjónina fyrir myrkrið í brúnni kom ég svo til blindur inn vegna flýtisins. "Gott kvöld" sagði ég um leið og ég snaraðist beint inn í kortaklefann bakvið brúnna og heyrði á bak mér hása rödd skipherrans þegar hann svaraði "kvöldið". "Honnör" var ekki gefinn núna því enginn hefði hvort sem er séð það.

Um leið og ég kom inn í kortaklefann, þar sem yfirstýrimaðurinn stóð við radarinn, sagði hann hvasst, "taktu kjaftabókina, komdu að radarnum, staðfestu og skráðu". Ég horfði á hann stilla miðunarlínu radarsins á eitt af nokkrum endurvörpum sem lýstu á radarskjánum, færa svo fjarlægðarhringinn þar til hann fór yfir endurvarpið og svo las hann upp hátt og skýrt "skip II r.v. 342,5°, fjarl. 10.85". Síðan lét hann fjarlægðarhringinn eldsnöggt  snerta Fjallaskaga  og las af fjarlægðarmælinum 11.11 og svo snerta Kóp sem mældist í 5.25 sml. Með því að framkvæma mælinguna í þessari röð verður hreyfing varskipsins í þær sekundur sem mælingin tekur, meintum landhelgisbrjót í hag. Um leið og ég leit á klukkuna yfir kortaborðinu og skráði tímann 23:28 heyrði ég hann segja "þú staðfestir rétt mælt"?. "Já" svara ég, "settu svo út" segir hann. "Skip II" hugsaði ég um leið og ég fór að kortaborðinu til að setja stað okkar og skipsins sem við vorum að mæla, út í sjókortið. Sá ég að búið var að setja út 3 staðsetningar á skipi sem kallað var nr. I og að þetta var þriðja staðsetningin á skipi II sem ég var nú að setja út í kortið. Þessi mæling á skipi II yrði sú fyrsta sem stæðist fyrir rétti, því við vorum tveir við hana. Þegar ég hófst handa við að setja út í kortið snaraðist 2. stýrim. inn úr dyrunum á kortaklefanum og kom beint að kortinu til að fylgjast með útsetningunni. Hann hafði verið í fastasvefni þegar bjöllurnar gullu. Nú var fullskipað lið í brúnni samkvæmt því skipulagi sem unnið var eftir í aðför að skipum.

Í aðför að meintum landhelgisbrjótum var oft miðað við að hafa  6 mín. þ.e. 1/10 úr klst. milli staðarákvarðana til þæginda við hraðaútreikning. Yfirstýrimaður mældi, II stýrim. fylgdist með og staðfesti að rétt væri mælt, en III. stýrim. skráði tímann og mælingarnar niður og setti út í kortið. Skipherrann var þá tekinn við stjórn skipsins og fylgdist jafnframt með í kortinu eftir því sem staðsetningarnar birtust hver af annarri. Á milli mælinga fóru svo stýrimennirnir fram í brú til að reyna að sjá skipið sem fyrst því mjög áríðandi var að sjá hvort það snéri með skut, stefni, til stb. eða bb. frá varðskipinu séð, hvort það hefði uppi ljós- eða dagbendingar sem segðu til um hvað það væri að gera og hvort veiðarfæri sæust í sjó. Allt var þetta skráð og tímasett um leið og tveir eða fleiri gátu staðfest að þeir sæju það sama. Á sama tíma og allt þetta gekk fyrir sig í brúnni voru tveir hásetar að paufast í myrkrinu fram á fallbyssupallinum þar sem þeir voru að taka yfirbreiðsluna af byssunni og koma fyrir kassa af skotfærum. Aftur á bátadekki voru aðrir hásetar að gera Zodiacbát klárann til að fara á yfir í togarann þegar þar að kæmi og í talkerfinu heyrðist í hásetum sem voru að gera klára bauju til að setja út í kjölfar togarans, þegar komið yrði að honum, þannig að mæla mætti staðinn upp betur ef þörf krefði. Loftskeytamaðurinn var kominn að sínum tækjum tilbúinn að hafa samband við togarann, stjórnstöð eða herskip eftir atvikum, en þau voru enn á vakt við Íslandsstrendur þótt 12 sml. þorskastíðinu væri lokið. Yfirvélstjóri var tekinn við yfirumsjón með vélstjórninni. 2. vélstjóri gerði sig klárann til að fara yfir í togarann ásamt smyrjara til að keyra vélar ef togaramenn myndu stræka og brytinn var kominn í eldhúsið til að taka til nesti fyrir þá sem myndu fara yfir í togarann og sigla honum í land. Varðskipsmenn máttu ekki þiggja veitingar af torgaramönnum eftir handtöku vegna hættu á að þeim væri byrluð ólyfjan. Þeir urðu að vera sjálfum sér nógir með allt.

Þetta kvöld gekk allt fyrir sig samkvæmt venju, mælingarna voru gerðar reglulega hver af annarri og fljótlega sáust ljósin á skipunum sem voru að veiðum út af Barðanum, sem er á milli Dýrafjarðar og Önundarfjarðar. Kl. 23:41 mældist enn einn togari, sem fékk mælingarnúmerið IV í r.v. 359° og 10 sml. fjarlægð og samtímis var fjarlægðin í Fjallaskaga mæld 10.55 sml. og í Kóp 9.2 sml. Var hann afgerandi lengst innan við 12 mílna mörkin og var aðförinni nú beint að honum einum. Dómsreynsla var komin fyrir því að hæpið var að taka fleiri en einn togara, þótt fleiri væru fyrir innan línu, því dómarar litu svo á að í hvert sinn sem athyglin beindist frá einu skipi yfir á annað, þá rofni eftirförin, en það mátti hún alls ekki gera. Frá því að skip uppgötvast innan landhelginnar og þar til búið er að "taka það höndum" má eftirförin aldrei rofna.

Kl. 23:44 þegar um 9 sml. voru í skip IV var byrjað að morsa á það með ljóskastara stafinn "K" sem þýðir "stöðvið tafarlaust". Haldið var áfram að mæla stað skipanna kl. 23:47, 23:53, 00:06 og 00:12, auk þess sem á milli mælinga var sent "K" merkið viðstöðulaust á skipið. Kl. 23:54 sást að togarinn var með logandi rauða togljósið og voru þá 7 sml. í togarann. Þessi atriði, ljósmorsið og hvenær við sáum togljósið á togaranum, áttu eftir að setja mark sitt á réttarhöldin sem framundan voru, en þau urðu bæði löng og erfið þar sem mörgum álitamálum var velt upp. Kl. 00:14 stöðvaði skipherrann á Óðni varðskipið við hlið togarans sem reyndist bera nafn eiginmans hennar hátignar Elisabetar drottningar, "Prince Philip FD 400". Var þessi nafni drottningarmannsins að toga með stb. vörpu í sjó og kominn rétt út fyrir 12 sml. mörkin þegar við komum að. Hann þráaðist við í byrjun með að stöðva og hélt áfram að toga til kl. 00:21 en þá var slegið úr blökkinni og byrjað að hífa inn trollið.

Þegar hér var komið sögu var Zodiacbáturinn kominn á flot við bb. síðuna á Óðni og sagði skipherra mér nú að fara niður og gera mig klárann að fara yfir í togarann með tveim hásetum og sækja skipstjórann, en koma við uppi í brú áður. Snaraðist ég með það sama niður í káetu og vippaði mér í föðurlandsbrækur sem ég hafði tröllatrú á ef ég dytti í sjóínn, þykka peysu og tók með mér góða úlpu og fór svo upp í brú. Þegar þangað var komið rétti skipherrann mér 38 Cal. Colt skambyssuna (eina af þeim sem hann geymdi sjálfur) ásamt tilheyrandi belti og pakka af skotum. Byrjaði ég á því að gyrða mig beltinu, tók síðan skambyssuna, sem er með sex skota tromlu og stakk 5 skotum í hana en skildi fyrsta gatið sem kæmi í skotstöðu viljandi eftir tómt, en það var öryggisráðstöfun sem við gerðum þannig að engin hætta væri á að maður skyti úr byssunni nema að mjög yfirveguðu ráði. Með þessu var tryggt að ef haninn yrði spenntur færi tóma gatið fyrst í skotstöðu, en ef skjóta ætti með því að taka bara í gikkinn varð að gera það tvisvar í fyrsta skiptið. Það sem var e.t.v. merkilegast við þennan vopnaburð var að það voru yfirleitt III stýrimenn sem voru látnir fara vopnaðir yfir í togara án nokkurrar þjálfunar í meðhöndlun skambyssu, sú þjálfun var ekki veitt fyrr en í "Lordinum". Eldri stýrimenn "með Lordinn" voru reyndar búnir að leiðbeina manni stuttlega hvernig ætti að meðhöndla hana, maður vissi að byssuna ætti aðeins að nota í nauðvörn og þá til að skjóta beint á þann sem ógnar lífi mans. En nú var ég klár til að fara yfir og fór því rakleitt niður í Zodiacinn.

Við vorum fjórir sem fórum yfir í togarann, sem var enn að hífa vörpuna. Um leið og Zodiacinn sveigði frá varðskipinu fann maður þessa einsemdartilfinningu sem sækir að á svona litlu horni út í ballarhafi með stefnuna beint til skips þar sem maður veit fyrirfram að maður er óvelkominn. Við fórum aftur fyrir togarann, vel laust af honum til að vera örygglega fríir af togvírunum og renndum svo fram með bb. síðunni á honum. Enginn var til að taka á móti þannig að nú varð að komast hjálparlaust um borð. Listin fólst í því að renna að síðu togarans á öldu þannig að maður næði stökki inn fyrir borðstokkin með fangalínu bátsins í kjaftinum. Þá var eftirleikurinn léttur og gekk þetta eins og í sögu, enda veður ágætt. Við vorum þrír komnir um borði í togarann áður en hendi væri veifað og tókum strikið upp í brú þar sem rannsóknar var ekki þörf á dekki en varpan var að koma úr sjó. Enginn togarasjómaður var sýnilegur, allir að sinna trollinu.

Þegar í brúnna kom sá ég strax hvar skipstjórinn stóð við stb. brúargluggann og fylgdist með störfum sinna manna á dekkinu. Byrjaði ég á að heilsa og kynna mig sem og strákana sem voru með mér og tók annar þeirra sér stöðu bb. megin í brúnni en hinn miðsvæðis. Tjáði ég skipstjóranum að hann væri "handtekinn" grunaður um að hafa verið að veiðum innan 12. sml. mörkin og sagðist ég vera kominn til að bjóða honum að koma yfir í Óðinn til að fara yfir okkar athuganir. Í fyrstu virtist hann ekki ætla að virða mig viðlits en þegar ég sagði honum að hann yrði hvort eð er að fylgja varðskipinu til hafnar varð hann allt í einu samvinnuþýður og samþykkti að koma með okkur yfir í Óðinn. Tók hann til skipspappírana, fól stýrimanni sínum stjórnina um borð og kom í Zodiacinn, sem enn dólaði við hlið togarans. Skildi ég hásetana tvo eftir um borð í togaranum. Þegar við komum um borð í Óðinn var skipstjóranum sýndar allar athuganir sem við gerðum á skipi hans og farið yfir tímasetningar á öðrum atburðum aðfararinnar. Fékk hann tækifæri til að koma með athugasemdir ef einhverjar væru sem hann gerði ekki. Var honum nú sagt að farið yrði með hann til Ísafjarðar þar sem mál hans yrði tekið fyrir og var mér sagt að fara aftur með skipstjórann um borð í skip sitt og fara síðan með togaranum inn til Ísafjarðar. Eftir að búið var að búlka veiðarfæri togarans og búið að taka Zodiacinn um borð í Óðinn var svo haldið af stað inn til Ísafjarðar. Var það tíðindalaus sigling og komið snemma um morguninn til Ísafjarðar þar sem togaranum var lagt utaná varðskipið við hafskipabryggjuna úti á Tanganum.

Framundan voru löng og ströng réttarhöld, skyndilegur björgunarleiðangur með innsigluð siglingatæki, verjanda og saksóknara um borð, allt vegna réttarhagsmuna.

Nú öfunda ég Gæslumenn

Til hamingju varðskipsmenn. Þegar ég sá á myndinni að þið siglið skútunni sjálfir fyrir þöndum seglum varð ég stoltur fyrir ykkar hönd og líka öfundsjúkur. Gaman hefði verið að vera þarna um borð.

Til hamingju strákar (og stelpur ef einhverjar eru). 

Skútan á leið í land

Svífur Kristilegt hugarfar yfir vötnum?

Fyrrverandi seðlabankastjóri líkti brottvikningu sinni á dögunum við krossfestingu Krists.

Núverandi bankastjóri tekur syndir fyrrverandi bankastjóra Landsbankans á sig, eins og kristur gerði með syndir mannanna.

Baðst afsökunar á mistökum bankans

Vesalingurinn

Þjóðin á nú býsna bágt.

Barin svo hún lýtur lágt.

Fátæk er og frelsi rúin.

Þótt búsáhalda bylting mín,

birti mér um stundir sýn,

virðist vonin alveg búin.

Förum aftur heim.

 Hennar Hátign Margrét Danadrottning

Nú er svo komið að við getum ekki sjálf endurskoðað og breytt upprunalegri danskri stjórnarskrá Íslands þrátt fyrir 65 ára tilraunastarf til sjálfstæðis.

Ekki nóg með það heldur leitum við logandi ljósi að nýjum gjaldmiðli til að taka við af krónu sem okkur tókst að gera handónýta undir eigin efnahagsstjórn.

Því spyr ég, er ekki kominn tími til að senda bænarskjal til hennar hátignar Margétar Þórhildar Danadrottningar og biðja hana um að taka við okkur aftur, þótt við hefðum hlaupist á brott fyrir 65 árum og fyrirgefa okkur þessa misheppnuðu tilraun til sjálfstæðis?

Með vísun til dæmisögunnar um "týnda soninn" tel ég víst að tekið yrði fagnandi við okkur og dýrð ESB myndi blasa við sem og dönsk króna ef við óskuðum.

Slegið á sáttahendur

Voru ekki tekjur flokksins tíundaðar á aðalfundi?

Í raun þarf engu við spurninguna að bæta. 55 milljónir komu inn og enginn veit til þess að þær hafi nokkru sinni komið.

Það má reyna að gera fólk að fíflum en ekki svona gróflega.

Ömurlegar fréttir

Það þykir frétt.

 Það þykir hin merkileg frétt að Björgúlfur Thor segist ætla að borga skuld sína. Það þykir hins vegar engin frétt að ég er mánaðarlega að greiða afborganir af minni skuld við íbúðalánasjóð. Hún er ekki stór þótt hún hafi tvöfaldast m.a. fyrir væntingatilstilli Björgúlfs líkra, sem var fölsk.

Nú verður að segjast að ég er frjálshyggumaður sem fór snarlega í afturbata eftir að hafa hlustað á Geir H. Haarde þegar hann tók við forystu í Sjáfstæðisflokknum. Þá fór ég niður í Valhöll til að hlusta á hann flytja ræðu, ég er nefnilega flokksbundinn Sjálfstæðismaður. Hann sagði í ræðunni að við værum rík þjóð og ættum miklar eignir erlendis (svaka montinn). En bætti svo við í lágum hljóðum "en við skuldum reyndar miklu meira". Hér fór mín hagfræði í rúst þegar hann sagði að við ættum það sem við skulduðum. Nú veit ég af þeirri umræðu sem fer fram að  aumingja Geir H. Haarde var ekki einn á flæðiskeri staddur þegar þeir sem skulda segjast eiga skuldirnar og telja sig því ríka.

Nú er hins vegar haft eftir skuldaranum í sömu frétt að hann sé i viðræðum við ríkið  (mig) um greiðslu skuldarinnar. Ég er mjög þakklátur fyrir það og vona í lengstu lög að hann þessi auðugi maður klárir sig af dæminu svo að ég þurfi ekki að borga meira af hans skuldum en orðið er. Nóg er nú samt að þurfa að borga skuldir sem maður hefur aldrei stofnað til.

Beri maðurinn

 Gamli hluti Reykjavíkur 

Fyrir um 60 árum fór óhugnanleg hryllingssaga eins og eldur í sinu um Reykjavík, "beri maðurinn". Þessi maður huldi andlit sitt og læddist á dimmum kvöldum um garða að húsabaki, helst í Hlíðunum, og leitaði uppi glugga á jarðhæð eða í kjöllurum þar sem konur voru sjáanlegar innandyra. Fletti hann sig klæðum eftir að hann hafði vakið athygli þeirra á sér. Sagt var að konur hrylltu sig óskaplega þegar "beri maðurinn" barst í tal, án þess að getið væri hvort hrollurinn væri af skelfingu, spenningi eða sælu. Flestar höfðu konur landsins þá lifað við ógnir stríðsátaka og hernáms og því forhertar við sögur sem slíkar. Sögurnar um "bera manninn" blossuðu upp veturinn 1947 og 48, en lognuðust útaf þegar sumarnætur urðu bjartar. Þegar aftur dimmdi fór "beri maðurinn" að færa sig aftur upp á skaftið haustið 1949, með því að "flassa" frammi fyrir konum á stoppistöðvum Strætó, inni í Laugarnesi. Þá eins og nú þurfti þessi hegðun "bera mannsins" að fá fræðilegt heiti í dagblöðum þess tíma og var hann af fræðimönnum sagður vera "exhibitionisti".

Eins og gefur að skilja voru allar sögur sem sagðar voru um "bera manninn", sannar sem lognar, ofboðslega spennandi fyrir okkur pollana sem þá voru að alast upp í Reykjavík. Töldum við okkur sjálfskipaða til að fletta ofan af kauða og lögðumst út til njósna á kvöldin í húsagörðum og nærri stoppistöðvum Strætó og lá hver einasti maður milli sextán og níræðs, sem ekki var pabbi einhvers okkar, undir sterkum grun um að vera "beri maðurinn". En ekki var nóg að gruna, það varð að standa "bera manninn" að verki (en okkur fannst það heiti miklu flottara en "exhibitionisti). Reyndum við því að fela okkur í runnum eða bakvið drasl í nánd við glugga þar sem sjá mátti konur eða stúlkur innifyrir því þar myndi berun þess seka helst eiga sér stað. Það eina sem hafðist upp úr þessu kvöldnjósnum var kvef eftir kalsöm kvöld undir runnum í bakgörðum eða hrufl, mar og rifin föt eftir æðislegan flótta undan húsbændum sem heyrðu þruskið í okkur pottormunum, við glugga heimasætnanna, og töldu að þar væri "beri maðurinn" sjálfur á ferð. Því miður endaði þessi spennutími æskunnar með því að löggan náði "bera manninum" við iðju sína á stoppistöð Kleppsvagnsins, við kúa- og hænsnabúið Kirkjuból, sem var öndvert við Laugarnesveg 38, þar sem ég átti þá heima. Aldrei kom fram hvort þessi exhibitionisti væri með reista súlu í sýningum sínum eða ekki. Tíu árum síðar beraði svo breskur togarasjómaður bossann framan í varðskipsmenn í þorskastríði og þótti það svo mikil hneisa að fretað var lausu skoti á togarann úr fallbyssu varðskipsins til þess að gaurinn hysjaði upp um sig.

Því rifja ég þessar sögur upp núna?

Jú, 1947 til 49 var exhibitionismi talinn særa blygðunarsemi fólks og þótti í raun argasti dónaskapur. Því var "beri maðurinn" hundeltur fyrir 60 árum af löggum og spennuþyrstum pottormum þar til hann náðist. Ennþá er það svo að nektarsýniþörf er talin til "óeðlis" og því á m.a. að banna kvenkyns exhibitionistunum hans Geira á Goldfinger að dansa við reista súlu,  þótt þær geri það á upplýstu sviði innandyra án þess að troða nekt sínni uppá þá sem ekki vilja. Sögurnar um "bera manninn" ganga þó sérstaklega í endurnýjaða lífdaga eftir að "Strákar" fóru að nýta sér ítrekað exhibitionisma sinn til að skemmta landsmönnum með því að senda nekt sína inn í stofur þeirra með ónefndri sjónvarpsstöð. Hefur því hagur þeirra sem vilja sýna sig bera vænkast verulega, frá því að beri maðurinn þurfti að paufast í sínum pervertisma um garða í myrkri og trekk, með því að geta nú fengið þörf sinni fullnægt í upphituðu studio.

168. MY LILJA BEN er brunnin

  

Svona var MY LILJA BEN

Föstudaginn 13. febrúar s.l. fékk ég upphringingu frá Ítalíu þar sem mér var tilkynnt að þriðjudagskvöldið 10. febrúar hafi komið upp eldur í geymslusvæðinu þar sem við vorum með MY Lilju Ben í vetrargeymslu og að hún hefði brunnið til ónýtis ásamt 21 öðrum bát. Þetta var reiðarslag og gerðum við tafarlaust ráðstafanir til að fara til Reggio Calabria á Ítalíu þar sem vetrargeymslan er, til fundar við ráðamenn þar. Erum við komin til baka úr þeirri ferð, en hún snérist ekki síst um að koma þeim málum í formlegt ferli sem snúa að tryggingum og bótum fyrir efnislega tjónið, en það tilfinningalega verður ekki bætt eins og flestir vita.

Síðasti pistill nr. 167 fjallaði um komuna til Genoa um vorið í fyrra. Þaðan sigldum við svo áfram til La Spezia og Livorno, þar sem við heimsóttum Pisa, og svo til Piombino, þar sem við settum Lilju Ben í geymslu meðan við fórum í sumarfrí heim. Eftir sumarfrí sigldum við svo út í eyjuna Elbu sem er undan vesturströnd Ítalíu. Síðan var haldið áfram suður með Ítalíu til Castiglione Della Pescaia, Riva di Traiano, Anzio, Terracina, Baia, Annunziata þar sem við skoðuðum Pompey, og svo til Capri. Áfram var haldið til Amalfi, Salerno, Agropoli, Tropea og að lokum til Scilla þar sem við kynntumst góðu fólki Ástu Guðjónsdóttur og hennar manni Arena Clemente, sem rekur höfnina í Scilla ásamt öðrum í fjölskyldu sinni. Svo skemmtilega vildi til að í heimsókn hjá þeim voru foreldrar Ástu þau Hildur og Guðjón. Scilla er rétt norðan við Reggio Calabria, sem er syðst og á blátánni á Ítalíu, og fengum við þar vetrargeymslu fyrir Liju Ben í stórri og lokaðri geymslustöð fyrir skemmtibáta og var meiningin að koma aftur 10. apríl og halda siglingum áfram. En þá fór sem fór.

Með okkur sigldu frá Genoa til Piombino dóttir okkar Ragnhildur og hennar maður Hjálmar Jónsson. Þaðan um síðsumarið og til Anzio sigldu með okkur Lonnie og Örn Egilsson en frá Terracina og alla leið til Scilla voru með okkur systir mín Margrét og hennar maður Sigurður Eyjólfsson.

Ég byrjaði fyrsta pistilinn um þessar siglingasögur með að segja að "tvisvar verður gamall maður barn" með því að láta eftir sér að láta spennandi drauma æskunnar rætast. Við Frú Lilja Ben erum líka sammála um það að sá tími sem við áttum í "Siglingum um sjó og sund með LILJU BEN" var stórkostlegt ævintýri með sífellt nýrri og breyttri upplifun í þeirri fjölbreytni sem nýir staðir gefa. Allt tekur hins vegar enda í einhverri mynd þegar klippt er á þá kjölrák sem ekki mun rista mark sitt á sjóinn meir.

Ég hef skrifað pistla um hvern siglingalegg frá því að við byrjuðum og átti ég eftir að skrifa um 16 siglingaleggi nú þegar bruninn varð. Má vera að ég skrifi þá síðar þegar eftirsjáin verður orðin mildari en nú er. En áfram verða birtar hér ýmsar hugleiðingar og minningarbrot frá liðnum tíma eftir því sem hugur getur leitað til.

Svona er MY LILJA BEN

 

167. Inn til Genoa

  Hérna fengum við pláss í Genoa

Nú vorum við að taka höfn í Genoa, en hún er stór og umsvifamikil. Minnir að sumu leiti á Marseille. Það var hvasst og nokkur sjógangur þegar við komum austur með langa hafnargarðinum að hafnarmynninu á bakborða. Framundan, handan við hafnarmynnið, var ströndin með grjóthleðslu sem sjóvörn og þegar við komum það nærri að hafnarmynnið var að opnast til bakborða kom snekkja út úr höfninni og tók stefnuna SA með ströndinni en snéri fljótlega við og hélt inn aftur á eftir okkur. Við héldum hins vegar stefnunni yfir að ströndinni á móti til að fara hægra megin inn í hafnarkjaftinn og þegar skammt var í grjótgarðinn var beygt til bb. og haldið inn í höfnina. Kom nú aldan undir stb. hornið á bátnum með tilheyrandi rási og veltingi sem þó kyrrðist fljótt þegar innar var komið og hlé myndaðist. Við vorum búin að ákveða að leggjast í skemmtibátahöfn sem kort og loftmynd sýna á stb. rétt innan við hafnarmynni aðalhafnarinnar. Þegar við komum inn með ströndinni kom skemmtibátahöfnin í ljós og um leið fór að hellirigna þannig að þegar við stefndum LILJU BEN þar inn var komið bæði rok og rigning. Þegar inn var komið sást að beint framundan voru nokkrar snekkjur á landi enda slippur þar og stór viðgerðarskýli fyrir ofan. Á hægri hönd eru smábátabryggjur með fjölda skemmtibáta en á vinstri hönd er mikil steinbryggja sem er hluti af hafnargarðinum þar sem tvær stórar snekkjur lágu, báðar auðsjáanlega í "yfirhali" eða viðgerð. Þar sem ekki var að sjá neina þjónustubyggingu töldum við víst að slippurinn og viðgerðarstöðin væru með yfirráð á öllu svæðinu og ákváðum því að leggjast að steingarðinum, þar sem stóru snekkjurnar lágu svo ég gæti komist þar í land og athugað með leguheimild. Setti frú Lilja út fendara á stb. síðu því við vorum sammála um að leggjast með hana að. Við vorum búin að ákveða að láta einn "miðjuenda" nægja meðan ég skytist í land til að kanna með legupláss, en þegar við renndum uppað bryggjunni kom einn af viðgerðarmönnunum í snekkjunni sem við vorum að leggjast hjá og vildi endilega taka við fleiri spottum svo við létum það eftir hönum og bundum því bæði að framan og aftan. Um leið og við vorum að ljúka við að leggjast kom snekkjan sem við vorum ný búin að mæta þegar hún kom út úr höfninni og sneri aftur við. Lagðist hún við garðinn fyrir framan okkur og hafði komið upp bilun sem þeir vildu láta líta á.

Að þessu loknu lagði ég land undir fót óg hélt að stóru viðgerðarskýli beint ofan við höfnina en viðgerðarmaðurinn sem tók við landfestum okkar sagði mér að þar væri skrifstofa slippsins. Skrifstofurnar eru á efstu hæð þessa mannvirkis og utan á því var mikið stáltröppuvirki sem ekki var um annað að ræða en að klifra upp. Þegar upp var komið var stór glerhurð inn í glæsilegt skrifstofusvæði þar sen tvær stúlkur sátu við skrifborð með tölvum. Varð þeim verulega starsýnt á mig þegar ég kom inn, enda var ég bakdyramegin, hundblautur og druslulegur. Sagði ég annari þeirri, sem var með meiri spurnarsvip, að við hefðum verið að leggjast að garðinum og spurði hvort við gætum fengið legupláss í nokkrar nætur, þar sem við lægjum. Verð ég að segja að móttökur allar og viðmót sem ég mætti var í algjörri mótsögn við það sem búast hefði mátt við, miðað við ræfilslegt útlit mitt. Ákvað önnur stúlkan að sækja yfirmann sem bauð mér strax inn í fundarherbergi, þótt bleytan læki af mér. Þar benti hann mér á að þar sem þetta væri viðgerðarstöð og slippur væri ekki hægt að veita okkur legupláss, enda væri lítið spennandi fyrir okkur að liggja þarna innanum þau læti sem fylgja skipaviðgerðum. Bað hann stúlkuna að hringja og kanna hvort við gætum fengið pláss í Marina Molo Vecchio sem væri skemmtibátahöfn við aðaltorg borgarinnar og tengd sædýra- og sjóminjasafni borgarinnar og mun flottari staður og líflegri. Skipti engum togum að þau voru búin á örfáum mínútum að útvega okkur plássi á þessum frábæra stað, auk þess sem þau sáu um að við fengum sérstakt kallmerki á talstöðinni, til að láta vita af komu okkar í Marina Molo Vecchio. Fylgdi yfirmaðurinn mér svo út af skrifstofunni, núna aðaldyramegin, og gaf mér um leið leiðbeiningar um siglinguna inn í borgina, en fara þurfti í gegnum stórskipahöfn skemmtiferðaskipa áður en inn var komið. Sigldum við nú inn í Marina Molo Vecchio þar sem tekið var með kostum á móti okkur. Heyrðum við í talstöðinni að vinir okkar svíarnir frá San Remo voru líka að leggjast þarna, skömmu á undan okkur og áttum við eftir að hitta þau þarna í Genoa og eiga þar einstaklega góða stund.