Lá við stórslysi um borð í skútu.

Þegar við vorum að sigla inn í höfnina í Bruggehof hafði ég samband við “Hafna” og spurði um legupláss og sagði hann mér hvar ég ætti að leggja, u.þ.b. miðsvæðis í höfninni (sjá loftmynd af Bruggehof höfn). Eins og ég sagði í fyrra pistli var farið að hvessa og því nokkurrar aðgæslu þörf vegna driftar þegar við sigldum inn á milli þess mikla fjölda báta sem þar lágu. Fundum við fljótt bryggjuna sem við töldum okkur eiga að liggja við, en eftir að hafa meldað okkur við bryggju, til Hafna, kom í ljós að við vorum röngu megin við hana, en þeim megin sem við lögðumst mátti búast við bát á hverri stundu, sem var í ferð. Fluttum við okkur því á hina hlið bryggjunnar og bundum nú tryggilega. Þrátt fyrir hvassann vind var hlýtt og ekkert til ama. En nú var leiðinda puð framundan. Við keyrsluna, þegar við gáfum inn eftir Veerhaven í Rotterdam, hafði pústið frá vélunum skilið eftir slikju af sóti um allan afturenda bátsins þ.á.m. á sessum sófanna á afturdekkinu. Varð nú að taka fram kröftugustu hreinsiefnin um borð og þvo allann bátinn aftan við miðju og taka allar sessur upp á bryggju og skrúbba þær þar. Pústsótið er bölvaður óþverri sem erfitt er að ná af og því forðast maður í lengstu lög að keyra vélarnar þannig að þær sóti. Vorum við nú upptekin bæði næstu klukkutímana við þrif, ég á bátnum sjálfum en frú Lilja á sessum sófanna. Þar sem við vorum að vinna í þessu kom motoryacht að bryggjunni við hlið okkar, þar sem við máttum ekki liggja, og spurði skipperinn mig hvort hann mætti ekki leggjast þar stutta stund. Sagði ég honum frá skilaboðunum sem ég hafði fengið um að plássið væri upptekið. Fór báturinn svo skömmu síðar, en rétt að eftir kom í plássið u.þ.b. 30 feta skúta og lagðist í það. Var par á skútunni og sögðust þau ætla að stoppa aðeins til að fella mastrið, sem er engin smásmíði á svona skútum, til að geta farið undir brú sem var á leið þeirra og ætluðu því að halda áfram för, fyrir vélarafli einu.

 

Við héldum áfram okkar vinnu við þrifin og var ég staddur upp á bryggjunni að þvo stb. hliðina þegar feikna skruðningu og dynkur kvað við frá skútunni og frú Lilja hljóðaði upp fyrir sig. Þegar ég leit við sá ég hvar karlmaðurinn á skútunni stóð á framdekkinu með skelfingarsvip á andlitinu en mastrið var fallið aftur eftir skútunni og stög og vantar í bendu um allt. Þegar ég leit aftur eftir skútunni bjóst ég við að sjá konuna, sem hafði verið afturá til að taka við mastrinu, stórslasaða ef ekki þaðan af verra. En Guði sé lof, hún hafði sloppið, mastrið hafði strokist framhjá henni þegar það féll. Það að sjá konuna óhulta var svo mikill léttir að það tók nokkra stund að átta sig á hvaða skaða mastrið hafði gert á skútunni við fallið. Það hafði fallið á lágreista yfirbygginguna og rekkverkið á afturdekkinu og kengbeygt það og beyglað allt sem fyrir varð. Maðurinn hafði rétt verið byrjaður að láta það síga niður að sögn frú Lilju, þegar hann missti tökin á því svo það féll óhindrað niður. Það sem merkilegt var þó að ekki var hægt að sjá að mastrið hafi bognað við þennan mikla skell. Það besta var þó í öllu þessu að heyra konuna hella sér yfir manninn sem var alveg miður sín, en hún var þá í lagi og með kjaftinn fyrir neðan nefið. Skömmu síðar sigldu þau út, en undir kvöldið kom svo í plássið báturinn sem “átti” það, tvenn hjón, að því að virtist systur með karlnana sína og einn hundur, en það er mikið um hundalíf á skemmtibátum í Evrópu.

 

Við stoppuðum í tvær nætur í Bruggehof og fórum annan daginn í skoðunarferð upp í borgina Dordrecht, sem vinalegur bær. Eitt var nýtt sem við sáum í þeirri skoðunarferð. Við tókum leigubíl í bæinn, en höfnin er um 10 km. frá bænum. Báðum við bílstjórann að fara með okkur í “City Center”, sem að venju er í elsta hluta svona bæja. Þegar að miðbænum var komið var farið yfir gamlar steinbrýr sem liggja yfir síki sem liggja um bæinn og inn að göngugötum bæjarins. Þegar að þeim kom sáust framundan stólpar upp úr götunni sem lokuðu fyrir akstur inn á svæðið, en viti menn. Þegar við nálguðumst stólpana tók leigubílstjórinn upp fjarstýringu og ýtti á hnapp. Um leið sigu stólparnir niður í götuna og bíllinn keyrði áfram. Risu þeir svo aftur úr götunni fyrir aftan. Þarna máttu sem sé leigubílar koma farþegum sínum inn á göngusvæði bæjarins og er þetta snjöll aðferð til þess.