Hannover, heim og aftur í siglingu

Nú er komið að 36. og síðasta pistlinum að sinni um ferð okkar “um sjó og sund með Lilju Ben” því nú var komið að heimferð eftir þessa frumraun siglingalífstíls. Eins og áður sagði dvöldum við í Hannover frá 30. apríl til 9. maí sem var heimferðardagur. Þótt mestur tími færi í þrif og aðra “dyttingu” við bátinn þá var einnig farið í skoðunarferðir um borgina og nágrenni hennar. Höfnin sem við lögðum bátnum í, Anderten, er í einum af útbæjum Hannover og gátum við sótt allan viðurgjörning og þjónustu þar þannig að borgarferðirnar gátum við farið lausbeislað og notuðum til þess hið frábæra lestarkerfi Þýskalands.

 

Fram til 2005 var Hannover höfuðborg Neðra Saxlands innan Þýska Sambandlýðveldisins. Borgina byggja um 516.000 íbúar og spannar hún um 204 km². Saga borgarinnar nær aftur til 13. aldar og er breska konungsættin afsprengi hertogans af Calenberg sem tók sér bólfestu í Hannover árið 1636. Til frekari fróðleiks er bennt á slóðirnar http://wikipedia.org/wiki/hannover og www.hannover.de.

 

Við söknuðum bæði Lilju Ben þar sem hún lá yfirgefin í Yachthöfninni í Hannover þótt við vissum að hún væri í góðum höndum hafnarstjórans Herbert Wagner. Þessar sjö vikur sem við höfðum eytt um borð buðu uppá skemmtilega og spennandi daga þar sem alltaf var eithvað nýtt að fást við og ævintýrin næg. Þótt stundum blési á móti, bilanir og hrekkir væru í bátnum fyrstu dagana gleymdist það strax á góðu skriði þegar allt lék í lyndi, enda vandræðagangurinn undantekning frá reglunni.

 

Annar áfangi ferðarinnar hefst 30. júlí en þá fljúgum við aftur út til móts við Lilju Ben og er sex vikna sigling framundan eða til 13. september. Börn, tengdabörn og barnabörn ráðgera að taka þátt í siglingu með okkur um tíma og skipta á mili sín ákveðnum áföngum en meiningin er að ná til Oostende í Belgíu í þessum áfanga, eða jafnvel eitthvað suður með Frakklandi. Engum liggur á og lengd áfanga ræðst af áhuga fyrir hverjum stað sem farið er um. Ferðaáætlunin er nánar þannig að eftir könulum Þýskalands með viðkomum í yachthöfnunum í Minden, Bad Essen, Fuestrup, Olfen, Friedrichsfield. Síðan niður Rínarfljót í Spotrhafen Emmerich. Þaðan eftir mismunandi þverám Rínar inn í Holland og í Yachthöfnina Goringchem. Þaðan verður haldið til Sophiahafen og síðasti leggurinn verður til Oostende þar sem spáð verður í framhaldið. Á leiðinni er meiningin að taka allskonar útúrdúra eftir könulum og skoða sig um eftir því sem áhugi vaknar.

 

Eftir því sem ferðinni vindur fram og netsamband leyfir munum við leyfa ykkur að fylgjast með.

Sehnde og Hannoverscher Motorboot Club

Enn voru landfestar leystar kl. 0930 og haldið af stað til Hannover. Var hér um stutta siglingu að ræða þar sem Sehnde er skammt frá Hannover, en einn galli þó við þann spotta að fara þurfti í gegnum sjöttu slússuna. Vatnsborð Mittellandkanals sem við vorum nú í er í 65 m. hæð yfir sjó og áttum við að lækka um 10 m. í næstu slússu. Þegar við nálguðumst Anderten slússuna voru eins og venjulega tvær legtur sem fengu aðgang fyrst og biðum við róleg meðan þær komu sér fyrir. Þegar ég taldi að þær væru búnar og stöðva skrúfurnar var siglt inn í slússuna og lagst að hægri vegg hennar en þá kom í ljós að mikið straumkast var enn í slússunni og legturnar með skrúfur í gangi. Settum við því aðeins einn spotta upp að aftanverðu og ákváðum að hafa vélarnar í gangi til að halda bátnum við slússuvegginn. Nú varð hins vegar fjandinn laus. Eftir að búið var að loka að baki okkur byrjaði vatnsborðið í slússunni að lækka óðfluga en þá sáum við okkur til mikillar skelfingar að pollinn sem við höfðum sett fast á fylgdi ekki niður, eins og verið hafði í öllum slússum fram að þessu, og strekktist því syndilega á bandinu með þeim afleiðingum að afturhornið á bátnum var farið að hanga í honum og báturinn að lyftast þar upp. Framundan var stórskemmd á bátnum ef ekkert yrði aðhafst en fyrir hið mesta harðfylgi tókst frú Lilju Ben að losa spottann af nálinni um borð þannig að báturinn datt niður í rétta legu og slaknaði þá á allri spennu. Spottinn var þó enn fastur á pollanum í slússuveggnum sem alltaf fór hærra og hærra og greip ég til þess ráðs að klifra í snarhasti upp á “fly bridgið” og náði þar með naumyndum það hátt að ég gat smeygt lykkjunni uppaf pollanum. Ákváðum við nú að reyna ekki að setja fast í slússunni og fór ég að stjórntækjunum til að halda bátnum á öruggum stað innan slússunna, með vélarafli og gekk það bærilega þrátt fyrir skrúfu- og straumkast frá legtunum. Vorum við þeirri stund fegnust þegar slússan opnaðist að framan og legturnar, og síðan við, gátum siglt út úr henni. Eftir skamma siglingu komum við svo að stuttum en þröngun hliðarkanal og var höfnin sem við stefndum á um 2 km. upp með honum. Þetta var sólríkur og heitur sunnudagur og þegar við komum að höfninni sáum við að eithvað mikið var um að vera, allir bátarnir fánum skrýddir og mikil stemming fyrir framan klúbbhús hafnarinnar, fjölmenni og fljótandi bjór um allar trissur. Ekki kom ég strax auga á laust pláss þegar við renndum inn með bryggjunum og ætlaði að fara að snúa frá þegar menn tóku sig út úr þvögunni og benntu okkur á að renna inn í eina lausa plássið, sem ég hafði ekki komið auga á og var beint undan klúbbhúsinu. Tóku þeir við landfestum og hjálpuðu okkur að binda bátinn og tengjast landrafmagninu. Vorum við boðin hjartanlega velkomin á þessa hátíð þeirra sem var í tilefni að því að vor “seasonin” var að hefjast hjá siglingaklúbbnum. Eftir að við vorum búin að koma okkur fyrir kom hafnarstjórinn um borð og rétti okkur sitthvort hvítvínsglasið í boði hafnarinna og bað okkur blessuð að taka þátt í gleðskapnum, sem við þáðum með þökkum. Var nú gengið frá samningum um geymslu á Lilju Ben til 31. júlí n.k. en þá myndum við koma aftur til að halda ferð okkar áfram. Í Hannover dvöldumst við í 9 daga áður en haldið var heimleiðs og notuðum tímann til að hreinsa bátinn frá mastri og niður úr, og bóna allt utanþilja, auk þess að njóta þessara sumardaga í Hannoverborg.

Wittingen til Abbelsbuttel og áfram til Braunschweg.

Við lögðum frá bryggju í Wittingen kl. 0940, fimmtudaginn 27. apríl og héldum eftir kanalnum áleiðis til Abbesbuttel. Siglingin þangað var tíðindalaus að undanskyldu því að þegar við vorum u.þ.b. hálfnuð sveigðum við úr Elbu Sitekanal inn í Mittelandkanal en þar breytti um svip því fyrsta spottann var kanallinn skógi vaxinn niður að bökkum þannig að útsýnið var einungis tré eftir tré. Þegar Abbesbuttel átti að vera að nálgast var landslagið óbreytt, hvergi byggð að sjá einungis skóg. Var nú farið að gæta efasemda hjá undirritðum um að þarna væri um einhverja yachthöfn að ræða en þá opnaðist skyndilega á vinstri hönd lítið vik inn í kanalinn og þar var þá höfnin neðan undir örfáum húsum sem flest voru ný eða í byggingu. Vinnuvélar voru að andskotast á ströndinni í víkinni og stórir vörubílar á ferðinni fram og aftur með tilheyrandi skrölti og hávaða. Augsýnilega var verið að byggja þarna nýja yachthöfn en öðru megin í víkinni voru nokkrar bryggjur með skemmtibátum og voru þær mjög hrörlegar að sjá. Engu að síður var ákveðið að renna að einni sem var laus og fórum við með ýtrustu hægð að henni. Þegar báturinn kenndi bryggjunnar kom í ljós að hún var svo fúin og ræfilsleg að ég varð hræddur um að hún gæfi undan. Komum við nú landfestum fyrir, þegar ljóst var að bryggjan þoldi okkur, og slökktum á vélunum. Þegar vélarnar voru þagnaðar magnaðist hávaðinn frá vinnuvélunum og vörubílunum sem sturtuðu stórgrýti í hafnargerðina þannig að við fundum að þarna væri ómögulegt að liggja, auk þess sem umhverfið var vægast sagt óaðlaðandi og eyðilegt. Var því ákveðið að starta aftur, leysa landfestar og halda áfram til Braunschveg sem var eins gott því ella hefðum við misst af þeim fallega bæ. Eftir um háfs-annars tíma siglingu kom yachthöfnin á Braunschweg í ljós á hægri hönd með þrönga innsiglingu milli innrammaðra stálþila. Þetta er lítil höfn en vel löguð og þegar við komum inn virtist allt fullt af bátum, hvergi smuga. Stoppuðum við á þröngu snúningssvæði skammt innan við hafnarkjaftinn til að svipast um. Var ég búinn að taka eftir skilti við hafnarkjaftinn sem gaf til kynna að minnsta dýpi í höfninni væri 2 m. svo ég þorði ekki annað en að lyfta skrúfunum upp fyrir kjöldýpt bátsins. Þar sem við svipuðumst þarna um rak ég augun í skiltið “gestabryggja” innst í höfninni og um leið sá ég að þar var að sjá pláss á milli tveggja báta og var nú þokað sér þangað, lagst og bundið um kl. 1500.

 

Braunschweg er 240.000 manna borg í Suð-austur horni Neðra Saxlands og er mjög falleg og blönduð af nútíma-og gamalli byggingarlist. Nutum við þess að eyða því sem eftir var dags og fram á kvöld við að skoða okkur um, setjast inn á knæpur, eins og þjóðverjar kalla bari, og fá okkur bjór með útsýni yfir reikandi lífsstrauminn um stræti. Vegna fegurðar bæjarins og góðrar aðstöðu í höfninni ákváðum við að liggja þarna í tvær nætur og nota tímann til ýmissa verka um borð og frekari skoðunar. Nú var sumarið loks komið og hitinn farinn að vera milli 15 og 20 stig á daginn og var það kærkomin tilbreyting frá kuldanum sem við vorum búin að vera í frá því að við komum út í mars. Sumarið var að koma að sunnan og við siglum á móti því til suðurs svo það var notalegt að snuddast úti í góða veðrinu. Notuðum við föstudaginn 28. apríl til að taka “fly bridgið” í gegn, þrífa þar sófa og sessur, opna stjórntæki og yfirlíta, og koma björgunarbátnum þar fyrir í sínu framtíðarplássi, en hann höfðum við haft á afturdekkinu til bráðabirgða, þar sem hann var vel tiltækur. Eftir annasaman dag, olíutöku og flakk í bæinn tókum við rólegt kvöld um borð með veislumat og rauðvíni. Mikið líf var allt um kring í höfninni fólk að dytta að bátum og spjalla saman. Ákváðum við að fara daginn eftir til Sehude sem var næst síðasti áfanginn á leið okkar til Hannover þar sem bátnum var lagt fyrir heimkomuna í maí.

 

Morguninn eftir leystum við landfestar kl. 0930 eftir að ég var búinn að fara upp á hafnargarðinn til að líta til beggja handa í kanalnum og fullvissa mig um að engin legta væri í augsýni. Ástæðan er að hafnargarðarnir ásamt hafnarhausunum eru svo háir að ómögulegt er að sjá kanalinn fyrr en komið er út í hann og svigrúm þá til að forðast árekstur, ef annað skip er að koma eftir honum, lítið sem ekkert. Kallar sem voru þarna komnir til að vinna í bátum sínum slepptu fyrir okkur landfestunum og fór svo upp á garðinn til að vakta kanalinn meðan við sigldum út. Fengu þeir þrjú kveðjuflaut að launum þegar við vorum komin út og á stefnu lengra til Suðurs.

 

Kl 1240 lögðumst við svo að bryggju í Sehude, litlum en notalegum bæ rétt Norðan við Hannover. Urðum við að liggja “kanalmegin” við bryggjurnar í þessari litlu höfn þar sem dýpi var ekki nóg fyrir okkur að fara innfyrir, en það var hin besta lega. Var nú sem áður rölt í bæinn en hann var frekar deyfðarlegur en einhver hátíð var í gangi með lúðrablæstri og markaðstjaldi sem við settum okkur ekkert freka inní. Verður í næsta pistli rætt um lokalegginn til Hannover og skelfingu í næstu slússu.

Örn og Lonnie fara heim

Dagurinn 26. apríl var tekinn snemma því Örn og Lonnie voru að fara heim eftir þriggja vikna ferðalag með okkur um sjó og sund með Lilju Ben. Fórum við nú frá borði kl. 1000 og héldum á járnbrautarstöðina í Wittingen en þau þurftu að fara með lest til Frankfurt, þaðan sem þau flugu. Þegar við vorum að leggja af stað hittum við Finnana frá kvöldinu áður og sögðu þeir okkur að tæknimennirnir frá Hamborg væru komnir að setja drifin undir bátinn, en að trúlega gætu þeir ekki farið af stað fyrr en daginn eftir, því óvíst væri hvort þeir fengju traktor tengdann við sleðann, sem báturinn stóð á, til að ýta honum út. Var skipperinn kominn með tvöfaldan vodka í glas og var að vanda skrafhreifin, en við héldum með gestum okkar á járnbrautarstöðina. Eftir skamma stund þar kom lestin og urðu nú saknaðarkveðjur og fundum við fyrir nokkurri einsemd þegar við gengum frá stöðinni og upp í bæinn, sem er lítill og auðrataður. Þar sem við höfðum siglt tvö ein frá Ebeltoft til Kaupmannahafnar fyrir rúmum þrem vikum, þekktum við vel hvað fleiri hendur um borð eru mikilsverðar, bæði við að skiptast á um að vera við stjórnvölinn og ekki síst þegar lagst er að bryggjum, eða í slússum og farið frá. Auk þess er jú maður alltaf manns gaman. En lok þessa áfanga á okkar ferðalagi var líka að nálgast og stefndum við á að komast til Frankfurt og halda þaðan heim. Héldum við því upp á ferðaskrifstofu sem við vorum búin að sjá í bænum daginn áður og gengum frá flugfari heim þriðjudaginn 9. maí. Ákváðum við að taka okkur frí heima til 30. júlí n.k. og halda þá aftur af stað á vit frekari ævintýra við siglingu og heimsóknir á ókunnar slóðir. Þótt árin sem við eigum að baki hafi gefið okkur óteljandi tækifæri til að ferðast til margra landa og ólíkra staða þá verða margheimsótt lönd að ókunnum stöðum þegar maður heimsækir þau frá sjónarhóli eigin siglinga.

 

Eftir að hafa gengið um bæinn og skoðað okkur frekar um var farið aftur um borð og tókum við eftir um leið og við komum að Finnarnir voru farnir, þeir höfðu þá komist á flot. Fórum við nú í að ganga frá um borð og gera bátinn klárann fyrir áframhaldandi siglingu daginn eftir en þá var áætlunin að fara til bæjar sem heitir Abbelsbuttel en það breyttist þegar þangað kom.

Wittingen, fullur Finni og annar í útlegð.

Við sigldum frá Uelzen kl. 0945 um morguninn 25. apríl, sem var 47 ára brúðkaupsafmæli okkar Lilju Ben. Framundan var sigling til yachthafnarinnar í Wittingen en þar var að koma að kveðjustund því Örn og Lonnie voru að fara heim til Íslands eftir þriggja vikna siglingu með okkur. Eftir 4. tíma komum við að yachthöfninni í Wittingen og þegar við beygðum inn í hana blasti við skiltið beint fyrir framan okkur “Gestabryggja”. Var siglt upp með bryggjunni og ákveðið að leggjast innst við hana með stjórnborðssíðu að. Þegar við vorum að komast á leguplássið kom hins vegar arkandi maður með fas hafnarvarðar og gerði sig líklegann til að taka við landfestum, sem hann og gerði, en skipaði okkur að snúa bátnum fyrst og leggjast að með bakborðssíðu. Var því hlýtt, bátnum snúið og tók maðurinn við landfestum. Þegar við vorum búin að binda í þessari ágætu höfn fannst mér forvitnilegt að vita hvers vegna hann vildi að við snérum bátnum því að frá mínum bæjardyrum séð skipti það engu máli hvor síðan væri að. Spurði ég því hafnarvörðinn “af hverju vildir þú að við snérum bátnum”? “Jú sjáðu til” svaraði hann þá, “með því að snúa bátnum svona þá skín eftirmiðdagssólin inn á afturdekkið hjá ykkur sem er miklu notalegra þegar þið sitjið úti”. Segjum svo að hafnarverðirnir beri ekki umhyggju fyrir sínum gestum.

 

Var nú sinnt venjubundnum verkum eftir siglinguna en Örn og Lonnie voru byrjuð að pakka niður fyrir ferðina heim. Þegar ég var að ganga frá á afturdekkinu kom þar að maður og spurði mig hvaða fáni það væri sem blakti við hún á bátnum okkar og bætti við að hann og skipperinn hans hefðu verið að veðja um fánann, skipperinn segði að þetta væri Norski fáninn, en hann hafi sagt að það væri Íslenski fáninn. Sagði ég honum að hann væri búinn að vinna veðmálið, þetta væri Íslenski fáninn. Tókum við nú tal saman og kom í ljós að þeir voru tveir Finnar að ferja nýjan skemmtibát frá Belgíu til Finnlands og að þeir höfðu keyrt upp í grjót í kanalkantinum, brotið bæði skrúfudrifin og sett gat á bátinn. Voru þeir dregnir þarna inn í Wittingen eftir að hafa kallað á hjálp og stæði báturinn á þurru í slippnum. Drifin höfðu verið send til Hamborgar til endurbyggingar og ættu þau að koma daginn eftir svo þeir vonuðust til að geta haldið strax áfram þá. Þetta var myndarmaður, orðinn nokkuð fullorðinn og eftir því sem við ræddum málin frekar kom í ljós að hann var á heimleið eftir fimm ára fjarveru. Sagðist hann hafa komist á eftirlaun fyrir fimm árum, en kona sín verið áfram í vinnu. Hafi hún sagst ekki nenna að hafa hann hangandi heima meðan hún væri úti á vinnumarkaðnum og sagt sér að fara út í heim og skoða sig um. Nú væri hún að hætta að vinna líka og hann á heimleið eftir fimm ára heimshornaflæking.

 

Seinni part dagsins ákváðum við að halda í bæinn til að ganga frá lestarferð fyrir Örn og Lonnie til Frankfurt daginn eftir, en þaðan áttu þau flug heim. Fórum við upp á hafnarbarinn til að hringja á leigubíl og meðan við biðum þar hittum við Finnann aftur og var hann núna með skippernum sínum sem augsýnilega var nokkuð slompaður. Þegar hann heyrði um ferðalag okkar vildi hann óður og uppvægur hjálpa okkur að velja leiðir eftir könulunum og sagðist hafa mjög góð kort undir höndum. Sagðist ég þá hafa fullkomið tölvuforrit til að styðjast við en hann hlustaði ekki á svoleiðis þvælu. Varð að samkomulgai að við myndum hittast á barnum þegar við kæmum til baka, en þá ætlaði hann að sýna mér kortin og kenna mér bestu leiðirnar. Var skipperinn augsýnilega manngerðin sem talar mikið og allt þykist vita, en veit lítið og kann ekki að hlusta.

 

Þegar við komum úr bænum fór ég á barinn til að meðtaka “fróðleik” Finnans og tók ég “lap top” tölvuna undir hendina. Var skipperinn kominn á glas nr. eitthvað og breiddi úr kortum á borðið sem við sátum við og fór að útskýra mögulegar leiðir, mismuninn á þeim, hindranir og vandamál sem upp gætu komið. Eftir að kallinn var búinn að láta móðan mása um nokkra stund kveikti ég á tölvunni og spurði hann hvert hann vildi fara og nefndi hann Hamborg. Sló ég inn Wittingen sem brottfararstað og Hamborg sem komustað og kom tölvan strax með lista yfir allar hafnir sem í boði eru í Hamborg og bað ég Finnann að velja úr þeim sem hann gerði. Teiknaði tölvan nú þegar leiðina og sýndi ég skippernum siglinguna í smáatriðum. Eina sem heyrðist í kallinum meðan ég sýndi honum hvernig þetta virkaði “fantastic, fantastic fantastic”. Tókst mér að sannfæra hann um að við værum mun betur útbúinn en hann.

Uelzen, tekinn af löggunni í tvígang

Við vöknuðum eldsnemma á mánudagsmorguninn 24. apríl. Þetta var fallegur morgun og sólin skein í heiði. Loksins var vorið komið eftir kulda og trekk vetrarins, langþráð og vinsamlegt. Ferðin var búin að vera falleg, ævintýraleg og annasöm en án þeirrar belssunar sem gott og hlýtt veður gefur. Við leystum landfestar eftir morgunverð og sigum af stað í átt að slússunni sem við sáum kvöldið áður. Nú fórum við rétta leið og dýptarmælirinn sýndi 5 m. dýpi. Framundan var slússan eins og ógnvekjandi hindrun eða hlið á þeirri tilveru sem við vildum skyggnast á bakvið. Skemmtibátalíf er ekki bara sigling og ljúfar stundir í landi, það er líka ferð til óþekkts fyrirheits sem kannske opnar nýja sýin til heims og fegurðar þeirra sem eiga sál til að njóta, en getur einnig valdið vonbrigum vegna brostinna væntinga. Áætlun okkar var að sigla til Ulezen og auðvitað stóðst hún með öllum þeim hnökrum sem ferð um lög býður og gefur lífinu lit frá gráma hversdagsleikans. Framundan var fyrsta slússan eftir Kielarskuðinn og lögðumst við að einni biðbryggjunni sem var auð. Tvær legtur lágu við biðsvæðið, öndvert okkur, og biðu eftir að hvíta ljósið logaði til að gefa heimild til að fara inn í slússuna. Þegar hvíta ljósið kviknaði fóru þær af stað og sigldu inn og leystum við þá þegar og fylgdum á eftir. Því miður óþarflega fljótt, því að þegar við komum inn voru þær enn með skrúfur í gangi, til að koma sér fyrir, þannig að skrúfukastið frá þeim olli okkur meiri háttar vanda við að hafa stjórn á bátnum. Við kláruðum samt að binda og skoðaði ég sérstaklega pollana með tilliti til þess hvort þeir myndu fylgja okkur við hæðarbreytingu slússunnar og komst að því að við vorum bundin við flotkannt sem myndi fylgja okkur upp. Þegar slússan opnaðist fyrir framan okkur sigldi fremri legtan út, en áhöfn legtunar sem var næst okkur veifaði og gaf okkur færi á að fara á undan út. Um leið og við vorum laus við slússuna var gefið í upp á 18 hnúta hraða enda fljótið vítt og bugðulítið framundan. Heyrðum við í hátölurum talstöðvarinnar að miklar umræður sköpuðust í loftinu  og var orðið Islandis nokkru sinnum nefnt og töldum við að menn væru að ræða sín á milli hvaða fáni væri hér á ferðinni. Síðar kom í ljós að annað var uppi á teningnum. Eftir skamma siglingu upp fljótið komum við að Elbe Sitekanal og beygðum inn hann samkvæmt leiðarkerfinu. Lækkaði ég um leið hraða bátsins niður í 12 hnúta. Þegar við beygðum inn í kanalinn mættum við legtu og stóð skipstjóri hennar á brúarvængnum og baðaði út öllum öngum hrópandi eitthvað sem við heyrðum ekki strax. Var báturinn nú stöðvaður til að reyna að heyra hvað maðurinn sagði og var það eina sem við heyrðum “sagte, sagte, sagte”. Skildum við að við ættum að hægja á. Skoðaði ég nú leiðarforritið betur og sá að hámarkshraði í Elbe Sitekanal er 12 km/klst en ekki 12 hnútar eins og ég hafði miðaða við. Var nú haldið áfram á þeim hraða eða 6.5 hnútum. Eftir stutta siglingu tókum við eftir að lögreglubíll var kominn á flóðvarnargarðinn vinstra megin við okkur og virtust lögreglumenn vera að veita okkur athygli. Ekki tókum við það til okkar og töldum að þeir væru bara að skoða bátinn án nokkurrar sérstakrar ástæðu. Þó vakti það grunsemdir hjá okkur að bíllinn fylgdi okkur eftir. Skömmu síðar kom annar lögreglubíll eftir garðinum og var sá merktur “Vatnalögreglunni” blár að lit, en sá sem fyrr kom var grænn. Stungu lögreglumennirnir saman nefjum og litu ítrekað í átt til okkar þannig að nú fór að renna upp ljós að við værum trúlega búin að gera einhvern fjárann af okkur, þótt við vissum ekki hvað. Nú tók einn bláklæddi lögreglumaðurinn upp gjallarhorn og kallaði til okkar að þeir vildu hafa tal af okkur þegar við kæmum að slússu sem var framundan, en þar lægi lögreglubátur við biðbryggju sem við ættum að leggjast utaná. Var nú siglt áfram og velt vöngum yfir hvað gæti verið að, en lögreglubílarnir fylgdu okkur eftir. Eftir um hálftíma siglingu kom slússan í ljós framundan og sáum við fljótt hvar lögreglubátur lá við bryggju og stefndum við þangað. Tóku lögreglumenn við landfestum þegar við lögðum að, en þeir fjórir lögreglumenn sem fylgt höfðu okkur eftir stóðu á afturdekki lögreglubátsins tveir í bláum einkennisfötum vatnalögreglunnar og tveir í grænleitum einkennisfötum. Voru nú vélar Lilju Ben stöðvaðar og gekk ég síðan út á dekk og heilsaði lögreglumönnunum og spurði hvort nokkuð væri að. Hafði einn bláklæddu lögreglumannanna orð fyrir þeim í fyrstu og játti því, við værum með kæru frá lögreglu í tveim lögregluumdæmum þ.e. frá Hamborgarlögreglunni, og bennti í þeim töluðu orðum á grænklæddu lögreglumennina, en einnig frá vatnalögreglunni sem þeir væru frá. Sáum við að allir fjórir horfðu rannsakandi á okkur og bátinn meðan hann sagði þetta, en vatnalögreglumaðurinn tók einnig fram að þar sem Hamborgarlögreglan væri með fyrri kæruna vildu þeir fá að tala við mig fyrst, en að vatnalögreglan myndi bíða á meðan Hamborgarlögreglan lyki sér af. Enn vissi ég ekki á okkur neina sök en bauð lögreglumönnunum frá Hamborg að gera svo vel að koma um borð. Ég tók eftir að það kom svolítið hik á þá við þetta og að ekki var laust við að það gætti tortryggni við boðið. Þegar ég fór að velta því fyrir mér síðar þóttist ég vita að þeir hafi talið sig bjóða hættunni heim við það að fara um borð í “erlent ríki”, en skip eru hluti af því ríki sem þjóðfáni þess er frá. Einnig er hugsanlegt að þarna hafi verið á ferðinni þjálfuð varkárni i því að koma sér ekki í aðstöðu sem þrengt geti stöðu þeirra ef þeir eiga í höggi við harðsvíraða glæpamenn en séð fljótlega að þessir “heldri borgarar” sem þarna voru á ferð gætu varla ógnað öryggi þeirra enda vel dekkaðir af baklandi þeirra lögreglumanna sem biðu í landi. Eftir stutt hik komu þeir grænklæddu um borð og bauð ég þeim að ganga inn í setukáetuna. Þegar þangað kom og við vorum búin að skiptast á nokrum orðum kom erindið, ég hafði siglt of hratt þegar við yfirgáfum síðustu slússu. Viðurkenndi ég strax að ég hafði farið upp á 18 hnúta ferð um leið og slússunni sleppti. Tók ég nú fram tölvuna og keyrði upp leiðarforritið og sýndi þeim upplýsingarnar úr tölvunni en samkvæmt því væri ekki um nein hraðatakmörk að ræða á því svæði. Skoðuðu þeir leiðarkerfið af miklum áhuga en sögðu um leið að hér væri um galla að ræða, samkvæmt reglum væri hraðatakmörk 12 km./klst fysta km. eftir að slússu sleppir þar sem frákast báta á meiri hraða ylli ölduróti við biðsvæði þeirra sem bíða eftir að fara inn í slússuna. Varð ég að viðurkenna að þetta hafi ég ekki vitað og bætti nú lögreglumaðurinn við að því miður væri honum skylt að láta mig greiða sekt. Sá ég nú fyrir mér meiriháttar útgjöld, en þegar lögreglumaðurinn nefndi upphæðina 13 evrur létti mér stórlega. Skrifaði annar þeirra nú sektarkvittun, fékk sektina greidda og kvöddu síðan lögreglumennirnir með virktum. Þá var komið að vatnalögreglunni og var þeim boðið um borð og inn í setukáetuna. Enn var það kæra fyrir of hraða siglingu og nú í Elbe Sitekanal. Viðurkenndi ég að hafa komið nokkuð hratt inn í kanalinn eða á 12 hnútum en síðan farið niður í 12 km/klst eins og leiðarforritið segi að gildi í kanalnum. Sýndi ég þeim siglinguna í tölvunni, eins og þeim fyrri, og fannst þeim augsýnilega mikið til koma. Viðurkenndu þeir að hámarkshraði í kanalnum væri 12 km/klst en að vegna óvenju hárrar vatnsstöðu í kanalnum hafi hraðinn verið lækkaður í 8 km./klst og væri skilti í kanalmunnanum með þessum tímabundnu takmörkunum. Þessu skilti hafði mér yfirsést. Enn varð því miður að sekta mig, sögðu þeir, og nú um 15 evrur og fylgdu því langar útskýringar um radarmælingu sem þeir höfðu gert á bátnum og óvissuþáttum sem þeir hafi reiknað okkur i vil. Eftir að búið var að ganga frá þeim málum kvöddu þeir einnig og yfirgáfu bátinn eftir að hafa gefið mér leiðbeiningar um samskipti við slússuna sem framundan var. Hins vegar kom í ljós að þeir hringdu í slússustjórnina og lögðu auðheyrilega inn gott orð fyrir okkur því við gátum siglt raleitt inn í hana eftir að við vorum laus. Af þessum fyrstu, og vonandi einu, samskiptum okkar við lögregluna í Þýskalandi á hún alla mína virðingu og hrós skylið fyrir kurteislegt viðmót sem var laust við allann yfirgang og hroka. Eftir viðburðaríkan dag var svo lagst við bryggju í Uelzen, fallegri yachthöfn með fínum bar og matsölustað sem hvorutveggja var notað um kvöldið.

Til Geesthacht

Eftir morgungöngu í Wedel, sunnudaginn 23. apríl leystum við landfestar og sigldum af stað upp Elbu kl. 1412. Brunuðum við upp fljótið og þegar við komum inn í Hamborg beygðum við til hægri í Suður-Elbu. Var nú slegið af meðan siglt var í gegnum hafnarsvæðið en hraðinn aukinn aftur þegar því sleppti. Áfangastaðurinn var yachthöfnin í Geesthacht, lítið þorp sem við vissum ekki haus né sporð á. Völdum við þann stað því framan við hann var ein slússan sem við vildum frekar taka næsta dag. Við Geesthacht skiptist fljótið í tvær kvíslar og álpuðumst við fyrst áfram inn breiðari kvíslina en tókum ekki eftir máðu skilti sem benti með ör á mjórri kvíslina. Sem betur fer vorum við með gott auga á dýptarmælinum og snérum snarlega við þegar grynnti allt í einu. Eftir að við vorum búin að fara inn í mjórri kvíslina sáum við að slússan sem við ætluðum að taka daginn eftir var beint framundan svo við snérum við til að átta okkur á hvar Geesthacht var. Vorum við búin að fara fram hjá örlítilli yachthöfn sem er í litlu viki inn í fljótsbakkann og samanstendur af einni bryggju þar sem tveir til þrír bátar lágu. Stefndum við nú þangað og lögðumst við bryggju kl. 1730. Fyrir ofan höfnina, langs með fljótsbakkanum var hár flóðvarnargarður sem byrgði fyrir alla sýn til landsins en Norðan við höfnina var sveitabær á litlu sléttlendi, fljótsmegin við flóðvarnargarðinn. Eitthvað af fólki var á stjákli á garðinum. Ákvað ég nú að ganga að sveitabænum til að kanna með hafnarleyfi og fá rafmagnstengingu en þegar ég var kominn skammt af stað í áttina að bænum fór ég að sökkva í algjöra forarvilpu svo ég hugsaði mér að betra væri að ganga eftir flóðvarnararðinum að bænum. Klifraði ég því upp á garðinn en þegar þangað kom blasti við stóreflis frístundahúsabyggð með bar, resturant og supermarkaði svo ég vatt mínu kvæði í kross og stefndi beint á barinn. Örfáar hræður sátu á barnum og spurði ég bardömuna hvort hún vissi hvar ég gæti fengið leguleyfi í yachthöfninni. “Farðu hérna fyrir hornið” sagði hún “þar finnur þú gestamóttöku og þar færðu leguleyfi, lykla og allt saman”. Fór ég nú samkvæmt bendingu hennar í gestamóttökuna, gekk frá okkar málum, síðan um borð og tengdi landrafmagnið við bátinn. Eftir kvöldverð um borð fórum við öll á gönguferð um frístundaþorpið og dáðumst af þeirri snyrtimensku og garðmenningu sem þar ríkir. Því miður var búið að loka barnum þegar við komum til baka svo farið var beint um borð og tekið aðeins í spil yfir ruðvínsglasi.

Þvottur, lyf og vændiskonur á pension.

Laugardaginn 22. apríl fórum við snemma upp í Wedel með óhreinan þvott í þvottamiðstöðina. Tókum við leigubíl því við nenntum ekki að bera þessi ósköp auk þess sem við vorum ekki alveg klár á því hvar þvottahúsið er. Þegar búið var að hlaða vélarnar fórum við að eyða tímanum á svæðinu og rak ég þá augun í apótek rétt hjá. Þar sem ég var búinn með lyf, sem er lyfseðilsskylt, og er mér til bóta að geta tekið, ákvað ég að fara þar inn og kanna hvort ég fengi það afgreitt út á íslenska lyfseðilinn, sem ég var með á mér fyrir tilviljun. Rétti ég konunni í afgreiðslunni lyfseðilinn og skýrði út fyrir henni fjölnotaseðilinn og að ég ætti eftir eina afgreiðslu á 30 töflum af lyfinu. Ekki var vandamál að fá hana til að skilja lyfseðilinn og tók hún hann gildann en sagði að samkvæmt þýskum reglum mætti ekki afgreiða nema mest 20 töflur í einu. Voru nú töflurnar afgreiddar og skrifaði hún með hinni alkunnu nákvæmni Þjóðverja þessa afgreiðslu sína í reitinn fyrir síðustu afgreiðslu á seðlinum, 20 töflur, og rétti mér svo.

 

Eftir þvottinn var farið um borð aftur og gengið frá honum. Var svo haldið sömu leiðina og daginn áður til Hamborgar. Kalsaveður var með rigningu og því ekkert spennandi að vera mikið utandyra svo að þegar við komum út úr aðaljárnbrautarstöðinni í Hamborg fórum við beint að einni “sight seeing” rútunni sem þar stóð og spurðumst fyrir um ferðina og hvort ekki væru gefnar upplýsingar á ensku. Jú jú, hér væri enskumælandi leiðsögumaður var sagt og að best væri fyrir okkur að fara á efri hæðina, bíllinn var nefnilega tveggja hæða, með opna efri hæð, sem nú var breytt yfir vegna rigningarinnar, en á efri hæðinni væri best að heyra í hátölurum rútunnar. Það fóru að renna á okkur tvær grímur um leið og við gengum inn í bílinn, ef kalla má hann það. Í raun var þetta bílhræ og með ólíkindum að það fengi að fara um götur. Bekkirnir voru rifnir og óhreinir, gólfið drulluskítugt og sundurryðgað á köflum, en pappaspjöld voru lögð yfir verstu götin svo ekki sæist gegnum gólfið. Niður úr loftunum hengu gamlir vírspottar og leiðslur fyrir fyrrverandi og núverandi hátalarakerfi sem virtist allt í skralli. Illa sá út um glugga fyrir móðu og skít. Létum við okkur hafa það að klifra á efri hæðina og setjast þar. Skömmu síðar hófst ferðin um borgina, jafn ömurleg og bíllinn gaf fyrirheit um. Byrjað var á að aka í átt að Alstervatni og vestur yfir brúna sem liggur yfir það og þaðan yfir á vesturbakkann. Leiðsögumaðurinn lét dæluna ganga, á þýsku, og skaut fyrst í stað, inn í lýsinguna, örstuttum setningum á ensku en hætti því svo alveg. Eftir að við vorum búin að fara í gegnum viðskiptahverfið sem er Suð-Vestan við Alstervatn og framhjá ráðhúsi Hamborgar var komið að Sankti Michaelskirkju, sem er höfuðkirkja Hamborgar, mikil og glæsileg í Gotneskum stíl, byggð 1611. Voru nú allir reknir úr bílhræinu og boðið að fara inn í kirkjuna til skoðunar en þegar í anddyrið var komið var kirkjan lokuð vegna kóræfingar. Var farið að þykkna í fólki og stóðst Hr. Örn ekki mátið og fór til leiðsögumannsins og hundskammaði hana fyrir bílhræið, svikna leiðsögu, sem aðeins færi fram á þýsku, og lokaða kirkjuna. Endaði það með því að hún bauð okkur að ljúka túrnum með öðrum bíl sem við myndum hitta niður við “hafnarterminalinn”, en í honum væri leiðsaga á ensku af segulbandi. Næst var keyrt í gegnum Reeperbahnen og rifjuðust upp minningar hjá okkur Erni frá því að við sigldum þangað unglingar fyrir rúmum 40 árum, en Reeperbahnen er jú frægur fyrir sitt ljúfa líf og businesskonur sem stunda hörkuviðskipti með líkama sinn og sál. Keyrt var framhjá Herbertstrazen, hinni lokuðu götu freistinga holdsins og áfram niður að hafnarterminalnum þar sem við skiptum um bíl. Nýi bíllinn var skömminni skárri þótt lélegur væri og kom nú leiðsögumaðurinn með heyrnartól sem hann setti á okkur og svo var haldið af stað. Byrjaði nú ljúf rödd að segja okkur frá á ensku eftir því sem við nálguðust hinar frægu kryddskemmur við Hamborgarhöfn, en þá fór allt í steik. Þegar leiðsögumaðurinn hóf að lýsa leiðinni á þýsku var það með þvílíkum hávaða og djöfulskap að enskumælandi leiðsagan gufaði upp í frumeindir sínar. Féllust okkur hendur og gáfumst upp á að reyna að njóta ferðarinnar. Vorum við þeirri stund fegnust þegar við losnuðum úr þessum ósköpum.

 

Það voru vonsviknir ferðamenn sem fóru heim með lestinni eftir lítilsháttar ráp og bjórdrykkju í borginni eftir misheppnað “sight seeing”. En rúsinan í pylsuenda dagsins kom frá frú Lilju á leiðinni heim. Á stoppistöð lestarinnar undir Reeperbahnen komu inn tvær mjög svo virðulegar eldri konur og settust í sætið gengt okkur. Eftir skamma stund sá ég að frú Lilja leit á konurnar og mig til skiptist og sagði svo allt í einu. “Þekkir þú þessar konur Guðjón”? Ég leit á hana furðu lostin og sagði “nei hví ætti ég að þekkja þær”? “Jú” sagði þá frú Lilja “ stúlkurnar sem yljuðu ykkur á Reeperbahnen þegar þið siglduð þangað strákar væru akkúrat á þessum aldri núna þannig að það gat svo sem verið að” og kláraði ekki setninguna. Þegar ég náði því sem hún var að segja gat ég ekki annað en hlegið en þó flaug mér í hug, skyldu vændiskonur fara á pension og hvernig skyldi þá eftirlaunum þeirra vera háttað?

Annars er Hamborg á allan hátt hin merkilegasta borg. Hún er næst stærsta borg Þýskalands með 1.7 milljón íbúa. Þótt íbúafjöldinn sé ekki meiri er hún 2 og hálfum sinnum umfangsmeiri að flatarmáli en Paris og London og er það vegna mjög hás lifistandars í borginni en hver íbúi býr að meðaltali á 30 fermetrum fyrir sig. 14% af borginni eru skrúð- eða skemmtigarðar. Í borginni eru 2.302 brýr sem er meira en allar brýr Amsterdam og Feneyja til samans.

Hamborg, þar sem vændi og önnur viðskipti blómstra

Eftir að við höfðum gengið frá bátnum var ákveðið að skreppa til borgarinnar og lögðum við land undir fót. Farið var kólna í lofti en þó hékk hann þurr. Eftir um hálftíma göngu fundum við járnbrautarstöðina og fórum nú að huga að miðasjálfsala sem var við brautarpallana, en skýringar voru allar á þýsku. Reyndar fundum við síðar út að hægt er að kalla fram skýringar á ensku á skjá sjálfsalans. Þar sem við stóðum þarna tók sig maður út úr hópi annarra og gekk til okkar og bauð aðstoð á reiprennandi ensku. Þegar við vorum búin að segja honum að við ætluðum á aðaljárnbrautarstöðina í Hamborg ráðlagði hann okkur að kaupa 5 manna hópmiða sem gilti í einn sólahring og aðstoðaði okkur svo við það. Kostaði miðinn ekki nema 8 evrur. Í þeim tveim ferðum sem við fórum til Hamborgar sáum við alltaf þennan sama mann á vakki við stöðina sem og í öðrum gönguferðum okkar hjá járnbautarstöðinni. Tók hr. Örn eftir hvað maðurinn var að vilja þarna. Stóð hann í straumi farþega sem voru að koma úr lestunum og bað þá að gefa sér notaða farmiða, en algengt er að farþegar komi með notaða farmiða sem enn hafa gildistíma en viðkomandi getur ekki nýtt sér. Stendur kall svo og selur þá aftur til farþega sem eru á leið í lestina, gegn vægara verði en kostar í sjálfsölunum. Ágætis vinna það.

 

Eftir skamma stund kom lestin og héldum við nú til Hamborgar og komum á aðaljárnbrautarstöðina um hálftíma síðar. Aðaljárnbrautarstöðin í Hamborg er sú næst-stærsta í Evrópu, var okkur sagt, aðeins aðaljánbrautarstöðin í París er stærri. Sáum við aldrei nema lítinn hluta stöðvarinnar í þessum ferðum okkar, enda ekki tilgangurinn að skoða járbrautarstöðvar í hörgul, einungis að nota þær. Það sem hinsvegar vakti athygli mína, sem komið hefur inn í járnbrautarstöðvar víða í heiminum, hvort sem er í Evrópu, Ameríku eða Asíu, er að járnbrautarstöðvarnar sem við heimsóttum í Þýskalandi eru afgerandi betur við haldið, þrifalegri og fallegri en annarsstaðar. Er þó gífurleg mannmergð á ferðinni um þær mestan tíma sólahringsins. Þessi fyrri kynnisferð okkar til Hamborgar átti ekki að vera löng, enda langt liðið á dag, svo við ákváðum að ganga stuttlega í næsta nágrenni stöðvarinnar áður en við færum aftur heim, dagurinn eftir yrði betur nýttur til skoðunar. Þegar við komum út um aðalinnganginn sem snýr að Kirchenallee fórum við yfir hana og röltum niður Bremer Reiné. Upphófst hin dæmigerða ráp og gláp aðferð sem helst beindist að búðargluggum. Eftir því sem fjær dró stöðinni veittum við því athygli að bera fór á sex sjoppum og klúbbum og leyndi sér ekki að innan um mannfjöldann á götunni voru misfallegar greiðastúlkur sem gáfu okkur Erni lokkandi augnagotur og bendingar sem ekki var hægt að misskilja. Til að halda öllu til haga í þeirri jafnréttisbaráttu sem nú gengur yfir heiminn er þó rétt að taka fram að okkar ágætu frúr fengu sinn skammt með tilboði í þessa heims kynlíf þegar lesbiskar vændiskonur gáfu þeim undir fótinn. Ekki varð ég var við tilboð þeim til handa frá þeirra gagnstæða kyni en hugsanlegt er að svo hafi verið og þær þagað yfir því. Vegna þessa breytta umhverfis snérum við við og gengum nú upp Steindamminn og upp að Kirchelallee aftur og var umhverfið við Steindammen það sama og  neðarlega við Bremer Reiné, tómir sex klúbbar. Fundum við okkur bjórsjoppu til að svala þorstanum og fórum síðan á Ítalskan veitingastað og snæddum þar hinn ágætasta kvöldverð. Tókum við þá ákvörðun að fara í "sight seeing tour" um borgina næsta dag, enda besta aðferðin til að fá yfirsýn yfir þær borgir sem maður heimsækir, jafnvel þótt maður telji sig þekkja þær.

Til Hamborgar (Wedel)

Við áætluðum nú að fara til Wedel, einnar af útborgum Hamborgar, föstudaginn 21. apríl og leystum því landfestar kl. 0930 um morguninn. Þetta var fallegur sólskinsmorgun og var ég búinn að skokka aðeins í bæinn í Brunsbuttel áður en við fórum. Eftir að við vorum búin að smokra okkur út fyrir stauravirkið fórum við á biðsvæðið fyrir slússurnar en sáum þá að rauð ljós loguðu á innsiglingarljósunum fyrir báðar. Kallaði ég í slússustjórnina og gætti mín nú að taka fram að ég vildi fá heimild til að fara út úr kanalnum og fékk svar um að bíða. Eftir skamma stund opnaðist önnur slússan og út kom flutningaskip sem hélt rakleiðis inn í kanalinn. Eftir að skipið var komið framhjá okkur fengum við hvítt ljósmerki um að halda inn í slússuna sem við gerðum og settum þar fast. Vorum við, eins og daginn áður, eina skipið í þesari stóru slússu og skipti engum togum að lokan að baki okkur lokaðist, við lækkuðum 2-3 m. niður, svo var opnað og við héldum út á Elbuna. Þrátt fyrir sólskinið var mistur í lofti þannig að vesturbakkin var illgreinanlegur en gott útsýni var til austursbakkans þar sem hótel-, frístunda- og glæsibyggingar standa í röðum með smábátahöfnum og bryggjum fyrir framan. Samkvæmt siglingareglum fórum við yfir í vestur hlið fljótsins og fylgdum svo grænum, númeruðum baujum upp eftir fljótinu. Við fyrstu baujuna sáum við, út frá streyminu við hana, að það var um 5 sjóm. straumur á móti okkur þannig að vélarnar voru settar á 3200 snúninga sem skilaði þó ekki nema 15 hnútum yfir botninn þótt sigldur hraði væri 20. Eftir því sem siglingunni miðað upp fljótið, frá einni bauju til annarar, merktu frúrnar við þær í kortinu jafnóðum og framhjá var farið. Siglingin upp fljótið var skemmtileg fyrir það að mikið var að sjá inn til landsins, mikil umferð skipa af margvíslegum toga og mjög líflegt um að litast. Umhverfið var allt orðið með öðrum brag en þegar við Örn sigldum þessa leið margsinnis fyrir rúmlega 40 árum en þá var allt grárra og fátæklegra umhorfs með fljótinu og enn sjáanlegar rústir mikilla kafbátabyrgja eftir hina miklu styrjöld sem lagði stórann hluta Þýskalands og aðra hluta Evrópu í rúst. Þær voru nú hvergi að sjá. Þegar við fórum að nálgast Hamburg Yachthafen, sem er í Wedel, þyngdist bátaumferðin og auðséð var að við vorum á leið inn í vaxandi “siglingameningu”.  Við slóum af skömmu áður en við komum að höfninni, sem er við austurbakka Elbunnar, og sigldum rólega síðasta spölinn. Framundan á bakborða voru tvö hafnarmynni að höfninni og bátar að sigla út og inn, bæði skútur og vélbátar. Eftir að hafa skoðað aðstæður vel og fullvissað sig um að innsigling okkar yrði ekki trufluð af stærri skipum var stefnan sett á ytra hafnarmynnið, en ekki var hægt að sjá inn í höfnina vegna hæðarinnar á hafnargörðunum. Þéttur skógur af siglutrjám skútanna sem þar lágu leyndu því þó ekki  að um var að ræða mjög stóra yachthöfn. Sigum við nú inn fyrir garðana og þá blöstu herlegheitin við, hver bryggjan af annari 100 – 150 m. langar í þéttum röðum, trúlega 5 til 6 hektarar af bátum af öllum stærðum og gerðum, þó flest seglskútur (sjá meðfylgjandi mynd). Víða var fólk að dytta að, snuddast í kringum og dedúa við fleyin, bátar á ferðinni fram og aftur, út eða inn og miklar byggingar fyrir þjónustu á bakkanum. Á vinstri hönd sást slippur og stór verkstæðishús. Þegar inn var komið beygðum við inn með garðinum á stjór og komum fljótlega augu á bryggju með laust pláss upp með endanum sem að okkur snéri auk þess sem laust pláss var milli tveggja báta innar með bryggjunni. Bað ég nú samferðafólkið að setja út fendara á stjórnborðssíðu og vera klárt að setja þar upp landfestar, um leið og ég beygði upp með bryggjunni og ætlaði að leggjast í auða plássið milli bátanna framundan. En þá heyrði ég sagt með hvassri röddu af afturdekkinu þar sem frú Lilja Ben stóð “nei, nei ekki þarna legstu bara að hérna út við endann, það er miklu meira pláss hér”. Af margþjálfaðri hlýðni við þennan tón, þegar honum er beitt, setti ég vélarnar í bakk, þar sem við vorum aðeins komin upp með bátnum sem ég ætlaði að leggast fyrir aftan, og stöðvaði bátinn. Ætlaði ég síðan að bakka skáhallt upp að bryggjunni þar sem frú Lilja Ben bennti en þegar hornið á bátnum var við það að koma að kom skyndilegt straumkast sem sneri bátnum frá þannig að aðra atrennu þurfti til að leggja að og gekk það vel. Var ekki laust við að skipperinn væri lítilsháttar móðgaður að vera ekki treyst til að leggjast milli bátanna fyrir framan miðað við fyrri fimleika við bryggjur, skápa og slússur. Annars lærði ég þarna, og átti eftir að kynnast betur, að þegar stærri skip sigla framhjá skemmtibátahöfnum við fljóts- og kanalbakka fylgir þeim mikið straumkast sem fer um hafirnar eftir því hvaða leið skipin sem fara hjá eru á sigla. Var nú báturinn bundinn og tengdur við rafmagn og var kl. ekki nema 1245. Siglingin hafði tekið 3 tíma og 45 mínútur.

 

Var nú farið að leita að hafnarskrifstofunni og fannst hún fljótt og var gengið frá legugjaldi og lyklar fengnir að höfn og þjónustumiðstöðvum, 12 evrur sólahringurinn. Komin var þörf fyrir að komast í þvottavélar og kom í ljós að þær voru i þvottamiðstöð upp í bæ, um hálftíma labb. Þangað þurfti einnig að fara á járnbrautarstöðina til að komast inn í Hamborg og ákváðum við að eyða því sem eftir lifði dagsins við að kíkja í borgina heldur en þvotta. Var þeim slegið á frest þar til daginn eftir.