140. Í lögreglufylgd til Lyon, eftir misskilning og uppákomu slökkviliðs.

 Þar sem Saone streymir um Lyon.

Það var fallegur mánudagsmorgun sem við vöknuðum til í Macon og bjuggumst til að halda ferð okkar áfram. Áður en við fórum þurfti ég að ná tali af Hafna en hann var á fullu við að sjósetja bát í slippnum. Vildum við ekki trufla hann við það og tókum því lífinu með ró á meðan. Því slepptum við ekki landfestum fyrr en kl. 1045 og héldum þá áfram niður fljótið til stórborgarinnar Lyon. Hæg gola var af suðri, léttskýjað og 17°C hiti. Allt gekk fyrir sig tíðindalaust og við fórum gegnum slússuna Draché kl. 1215 og kl. 1430 komum við að slússu de Couzon þar sem fyrsta skrefið í stórkostlegum farsa misskilnings byrjaði sem entist út daginn.

Áður en við fengum að yfirgefa slússuna kom slússustjórinn niður til okkur (við vorum eini báturinn sem var að fara í gegn) og rétti mér blað á ensku með eftirfarandi skýringum sem hann lét fylgja munnlega: "Vegna flóða í ánni er einstefna undir brýnnar í Lyon og skip sem eru á suðurleið í gegnum borgina mega ekki fara undir Mazaryck brúnna, sem er neðan við Barbe eynna, fyrr en kl. 1645. Þannig að þið verðið að bíða þar til þá". Benti hann mér á tímatöflu sem skrifuð var á blaðið um hvenær mætti fara upp ánna í gegnum borgina og hvenær niður. Á blaðinu kom fram að síðast máttu bátar fara niður kl. 1445, sem við vorum búin að missa af, og því yrðum við að bíða til kl. 1645.

Héldum við nú af stað niður fljótið. Eftir á að hyggja hefði kannski verið viturlegra að leggjast við biðsvæðið við slússuna og bíða þar eftir að tíminn kæmi, ekki er það þó víst. Þegar við komum niður með Barbe eynni vorum við komin inn í úthverfi Lyon og við blasti Mazarick brúin um 3 km. framundan. Þar sem fljótið er ágætlega breitt þarna var ekki annað að gera en að bíða þessar tvær klst. sem voru þar til við máttum halda áfram, en það sem vakti athygli mína var að engin ljós loguðu á ljósatöflu sem er við brúnna, samkvæmt leiðsögubókinni og á að segja til um umferðarstýringu ef einhver er í gangi. Þannig háttar til þarna við fljótið að á vesturbakkanum er borgarhverfi og meðfram fljótsbakkanum er hlaðinn steinveggur með mikilli umferðargötu fyrir ofan. Út úr steinveggnum koma á einum stað steintröppur niður að fljótsyfirborðinu með litlum stéttum eða steinbryggjum sitt hvoru megin við tröppurnar. Á hinum bakkanum var lítil skemmtibátahöfn, troðfull af smábátum og engin smuga að leggjast þar til að bíða, en á ytri kanti hafnarinnar voru stór skilti með yfirstrikuðu "P" "það er bannað að leggja". Því var ekki annað að gera í stöðunni en að láta bara reka þarna sunnan við eynna og kippa svo uppeftir fljótinu eftir því sem straumurinn bar okkur niður að Mazaryck brúnni.

Voru nú skrúfur stoppaðar og bátinn rak hægt frá eynni í átt að brúnni. Á vesturbakkanum, við steintröppurnar sem áður eru nefndar, var tækjabíll frá slökkviliði borgarinnar og hópur slökkviliðsmanna við einhverjar æfingar, sennilega köfun. Ekki fylgdumst við neitt sérstaklega með þeim. Þegar svolítið var liðið á tímann ákváðum við að nota biðina og skoða Ile Barbe svolítið betur og sigla um hverfis hana. Setti ég á mjög hæga ferð og sigldum við þannig upp með vesturhlið eyjarinnar, sem er með nokkrum húsum um miðbikið, sem eru umgirt háum steypujárnsgirðingum. Nyrst er svo lítið kastalavirki sem stendur alveg fram á bakkann. Við dóluðum á hægustu ferð upp með vesturhluta eyjarinnar og skoðuðum hótel og veitingastaði sem þar raðast með bakkanum. Þegar við komum norður fyrir létum við reka niður með eynni að austanverðu. Tíminn silaðist áfram en loks var kl. orðin 1600 og farið að koma að því að við mættum halda áfram undir Mazaryck brúnna og í gegnum borgina, en víða meðfram steinhlöðnum fljótsveggjum borgarinnar eru lágir steinkanntar með festingarpollum og var meiningin að leggjast við einhvern þeirra og dvelja a.m.k. 2 nætur í Lyon.

Skyndilega varð nú allt vitlaust á vesturbakkanum. Sírenuvæl heyrðist frá slökkvi- og lögreglubílum sem komu akandi að steintröppunum þar sem félagar þeirra voru enn við sína iðju, hver sem hún var. Kom hópur af slökkviliðsmönnum úr bílunum, allir hinir vígalegustu. Við vorum í fyrstu ekkert uppnæm yfir þessu, sírenuvæl og slökkviliðsbílar eru jú algeng sjón í stórborgum. En þá brá svo við að þeir komu niður steintröppurnar að vatnsyfirborðinu og byrjuðu að hrópa og kalla til okkar um leið og þeir böðuðu út höndunum og bentu okkur á að koma. Löggurnar stóðu hins vegar uppi á götunni og fylgdust með. Það var alveg ljóst að þessi sírenuvælandi hópur með bláum blikkandi ljósum ætti eitthvað erindi við okkur svo ég tók stefnuna að steintröppunum og fór á hægustu ferð enda örstutt að fara til þeirra. Þegar ég ætlaði að leggjast að byrjuðu þeir að banda mér aftur frá og kom í ljós að stórir steinar voru undir vatnsyfirborðinu þar sem ég ætlaði fyrst að koma að. Bentu þeir mér á hvar óhætt var að leggjast að og skipti engum togum, þegar við lögðumst að, að margar hendur slökkviliðsmanna tóku við LILJU BEN og héldu fastri við kantinn. Frú Lilja og frú Hulda stóðu á afturdekkinu og heilsuðu slökkviliðsmönnunum brosandi, sem virtust mjög áhyggjufullir á svipinn. Þeir töluðu allir frönsku í fyrstu og þegar ég kom út á dekkið til að vita hvað væri í gangi mætti mér mikill orðaflaumur sem við skildum ekki neitt í svo ég spurði hvort einhver talaði ekki ensku í hópnum. Jú einn gaf sig fram sem gat talað einhverja ensku og spurði sá strax hvað væri að hjá okkur. "Að sagði ég "það er ekkert að, við vorum bara að bíða eftir að mega fara suður undir brúnna". Ekki vildi hann kaupa þetta og bætti við "ertu alveg viss, ekkert að vél, stjórntækjum, stýri eða neinu". "Nei" sagði ég, "hér er allt í lagi með allt og ef þú vilt koma um borð get ég sýnt þér það". Ekki vildi hann það en ég fór nú að skýra fyrir honum hvað okkur var sagt í slússunni og sýndi honum blaðið sem ég fékk þar með tímamörkunum. Hann varð alveg steinhissa og skildi ekkert í þessari vitleysu hjá slússustjórninni. Þessi flokkur slökkviliðsmanna var mættur þarna með öllum þessum látum til að bjarga biluðum bát í neyð, sem var svo í besta lagi. Kvöddumst við því með bros á vör, slepptu þeir bátnum og við fórum frá og settum stefnuna niður fljótið og undir Mazaryck því tíminn var kominn, kl. orðin 1645.

En nú byrjaði næsta ball. Upp fljótið, á móti okkur, kom brunandi bátur og varð mér strax að orði "sér sé nú hver andsk.... einstefnan þessi að koma upp fljótið þegar búið er að opna fyrir umferð niður". Þegar báturinn kom nær sáum við hins vegar að á yfirbyggingunni voru blá blikkljós, sem voru reyndar ekki í gangi og að um borð var flokkur lögreglumanna. Skipti engum togum að þegar við fórum framhjá honum snéru þeir við  og komu brunandi upp að stjórnborðshliðinni á okkur. Sló ég strax af ferðinni og bað frú Lilju að taka við stýrinu og halda sig á miðju fljótinu meðan ég fór út að kanna málið. Lögreglumennirnir gáfu mér bendingu um að þeir vildu setja fast á síðuna hjá okkur og var nú tekið við enda hjá þeim. Gerðist nú allt mjög hratt. Lögreglubáturinn var búinn að binda sig á síðuna á örskammri stund og lögreglumennirnir búnir að biðja leyfis til uppgöngu sem var samþykkt (þeir hefðu hvort eð er stormað bátinn samt) og þrír þeirra stormuðu um borð með skambyssur við beltið. Einn þeirra talaði ensku og þegar við vorum búin að heilsa þeim með handabandi vatt hann sér strax að erindinu og spurði hvað væri að?  "Að" sagði ég nú aftur "það er allt í lagi og ekkert að eins og þið getið séð, hér virkar allt rétt". Enn komu mótbárur svo ég fór nú að endurtaka skýringar mínar sem ég gaf slökkviliðsmönnunum skömmu áður og sýndi þeim blaðið frá slússustjórninni. Þegar mér tókst loksins að fullvissa þá um að allt væri í lagi upplýstu þeir okkur að það hefði verið hringt í neyðarlínuna og tilkynnt um bilaðan bát á reki ofan við Mazarick brúnna og því hefði þessi viðbúnaður allur farið í gang.

Spurðu lögreglumennirnir nú hvert ferðinni væri heitið og sagði ég þeim að við ætluðum að finna legu í Lyon þar sem við gætum legið í tvær nætur, meðan við skoðuðum okkur um í borginni. Upphófst þá mikil umræða þeirra á milli og síðan vatt sá enskumælandi sér að mér og spurði "sagði slússustjórnin þér ekki að vegna flóðanna væru steinkantarnir sem skemmtibátar geta legið við í Lyon flestir á kafi".  " Nei" sagði ég "hann talaði bara um einstefnuna". Þetta gerði þá mjög hissa og svo spurði sá enskumælandi hvort hann mætti skoða kortið mitt af Lyon og rétti ég honum það. Byrjuðu löggurnar svo að skoða og benda á ýmsa legustaði og allt í einu sagði sá enskumælandi "follow us" og með það sama fóru þeir út og klifruðu yfir í löggubátinn. Var nú löggubáturinn losaður og brunaði hann af stað og við á eftir. Þegar komið var skammt suður fyrir aðaljárnbrautarstöðina í Lyon, skömmu áður en Saone fljótið og Rhon renna saman, á stað sem kallast Quai Rambud, beygði lögreglubáturinn skyndilega að flotbryggju sem var laus, enda með stóru skilti sem á stóð að bannað væri að leggjast að henni "privatbryggja" og bentu þeir mér að leggjast þarna að.  Þegar því var lokið komu þeir að hlið okkar aftur og um borð skælbrosandi og glaðir og sögðu að hér mættum við liggja og ef einhver kæmi að amast við okkur þá ættum við að segjast vera í leyfi lögreglunnar í Lyon og létu mig fá símanúmer til að fá það staðfest ef á þyrfti. Því lauk þessum farsa í komu okkar til Lyon með frábærri þjónustu lögreglunnar í  Lyon og kunnum við velvild þeirra og viðmót bestu þakkir. Má svo sannlega segja að þetta var búinn að vera viðburðarríkur dagur þegar við lögðumst þarna kl. um 1745. Sögðu lögreglumennirnir að lokum, áður en þeir kvöddu, að hér gætum við verið örugg, sem reyndist rétt og áttum við góða stund við Quai Rambud og í Lyon.