107 Betlikerling í Thionville

   Gengið um borð við bæjarbryggjuna í Thionville

Þótt vel væri liðið á dag fórum við upp í bæinn í Thionville til að skoða okkur um og njóta góða veðursins. Bæði var það að við vildum teygja úr okkur og líta á mannlífið, og einnig þurftum við að komast í verslun til að kaupa inn fyrir "heimilið" eins og sagt er þótt bátur sé. Eins og segir í fyrri pistli lágum við í miðbænum þannig að stutt var í verslunargötur og á hin rómuðu frönsku götukaffihús. Byrjuðum við landgönguna á að setjast á eitt slíkt og sötra bjór eða kaffi eftir smekk hvers og eins áður en leitað var að Supermarkaði til að versla inn. Nú er það svo að samferðarfólk mitt skilur oft á tíðum ekki hversu naskur ég er að finna miðbæi eða Supermarkaði í borgum sem ég er að koma til í fyrsta skipti, algjörlega ókunnugur og án korts. En það er þumalputtaregla sem nota má í borgum Evrópu. Ef finna á miðbæinn á að taka stefnuna á Dómkirkju borgarinnar eða hæsta og glæsilegasta kirkjuturninn sem sést oftast skaga upp úr. Það má ganga út frá því vísu að miðbærinn sé einhversstaðar í næsta nágrenni. Ef ekki finnst Supermarkaður innan miðbæjarkjarnans, sem er frekar sjaldgæft, er tekin stefna út í þann jaðar miðbæjarins sem snýr að næstu íbúðarblokkum sem sjáanlegar eru, en alls ekki stefna á iðnaðar- eða skrifstofubyggingar. Eigi hins vegar að finna sollinn, búllur, næturklúbba og mellustaði þá er járnbrautarstöðin leiðarvísir að nágrenni slíkra staða, en umferðarmiðstöðvar eru yfirleitt segull fyrir þá hópa sem stunda drykkju, eiturlyfjaneyslu og vændi sbr. t.d. Hlemmur í Reykjavík.

Aðal verslunargötur og torg Thionville voru strax sýnilegar þegar við gengum upp frá bryggjunni við Moselle svo ekki þurfti að nota "kirkjutæknina" til að finna miðbæinn í því tilfelli. Höfuðkirkja bæjarins er þó við miðbæinn þannig að kenningin stenst. En eftir að við vorum búin að fá okkur hressinguna á útikaffihúsinu var komið að því að finna Supermarkaðinn. Nú er aðstaðan þannig í Thionville að Moselle er á eina hönd, austan megin við bæinn. Við vorum búin að sjá, þegar við komum upp fljótið, að stór og fallegur garður teygði sig á aðra hönd, norður frá miðbænum og að lokum vorum við einnig búin að sjá að á þriðju hönd, lengra upp með fljótinu, þ.e. til suðurs, var atvinnu- og iðnaðarhverfi í framhaldi af miðbænum. Því voru þrír af fjórum möguleikum á að hitta á Supermarkað það ólíklegir að stefnan var tekin beint á fjórða möguleikann í átt frá fljótinu. Fljótlega voru íbúðablokkir framundan og auðvitað þessi myndarlegi Supermarkaður. Þegar við komum að honum nenntum við Örn ekki að fara inn og ákváðum að bíða fyrir utan meðan frúrnar færu inn að draga í búið. Undir vegg, til hliðar við innganginn, sat flötum beinum á gangstéttinni betlikerling og bað beina með því að halda boxi að vegfarendum og tuldra. Nú verð ég að viðurkenna að ég er persónulega orðinn svo ónæmur fyrir betli að ég er löngu hættur að rétta ölmusu þótt oft á tíðum renni mannir til rifja vesöldin sem mætir manni á götum í borgum heimsins. En nú kom í ljós að Örn ferðafélagi okkar er góðhjartaður maður. Skyndilega segir hann. "Ég ætla að skreppa inn í búðina aðeins". Taldi ég víst að hann ætlaði að taka þátt í innkaupunum með konunum og játti því bara. Skömmu seinna kom hann út úr Supermarkaðnum með innkaupapoka sem í var vatn, áxaxtasafi, brauð og nokkrir ávextir og gekk að betlikerlingunni og lagði pokann hjá henni. Ekki heyrði ég blessunar og þakkarorðin sem hún vék að Erni, þegar hann gekk frá henni, en einhvern vegin fanst mér hún ekkert voða sæl á svipinn eftir ölmusuna, en kanske var það vitleysa í mér.

Þegar konurnar komu út með innkaupapokana vorum við auðvitað nógu herralegir til að taka að okkur burðinn um borð, en í leiðinni var kíkt frekar á miðbæjarlífið og viðbótarhressing þegin á einu götukaffihúsinu. Kvöldverður var svo snæddur um borð að venju.

Um kvöldið fóruum við svo í góða gönguferð niður með bökkum Moselle og þessum fallega skrúðgarði sem áður er minst á. Að gönguferðinni lokinni var svo kominn tími til að koma áhöfninni í ró eftir bardagann við strauminn og tapaðann krókstjaka sem var hábölvað því að samkvæmt Frönskum reglum er skyld að hafa hann í slússum.