Tapað fundið í Schwebsange

 

  Í hellavirkinu í Luxemburg. 

Við ákváðum að liggja um kyrrt í Schwebsange yfir helgina 11. og 12. ágúst og sigla ekki áfram fyrr en á mánudeginum. Höfnin,aðstaðan og veðrið yndislegt og félagskapur góður. Við leyfðum okkur einnig þann munað að borða úti bæði kvöldin, laugardagskvöldið að venju og sunnudagskvöldið þreytt eftir ferð og göngur um Luxemburg. Í bæði skiptin snæddum við í veitingastað hafnarinnar með frábært útsýni yfir bátana en ekkert til að hrópa húrra yfir matseðli eða þjónustu, en OK samt.

Laugardeginum eyddum við um borð og við höfnina enda ýmislegt að sýsla. Tekið var vatn, þveginn þvottur og rápað um á svæðinu við skoðanir, spjall og kvöldgöngu í Irish Coffi á hafnarknæpunni.

Á sunnudeginum var ákveðið að leggja land undir fót og fara til Luxemburg. Byrjað var á að taka saman yfirhafnir, myndavélar, GSM síma o.þ.h. og setja í lérefspoka til að halda á enda gott að vera viðbúinn því að kólni þegar líða tæki á daginn, en sól skein í heiði þegar við lögðum í hann. Eftir að við höfðum spurt til vegar í þjónustumiðstöð hafnarinnar örkuðum við upp í Schwebsange þorpið til að taka strætó til bæjarins Remich og þaðan annan til Luxemburg. Stoppistöðin er beint á móti þorpskirkjunni, framan við ráðhús bæjarins, en í næsta húsi við ráðhúsið var eini veitingastaðurinn í þorpinu og blómabeð á milli með um 30 cm. vegg um kring. Strætóinn átti að koma innan 15 mín. eftir að við komum þangað en það gekk ekki eftir svo eitthvað voru upplýsingarnar sem við fengum í þjónustumiðstöðinni ruglaðar.  Á meðan við biðum þarna var prúðbúið fólk að koma að veitingahúsinu, miðaldra og eldra og var auðsynt að í uppsiglingu var einhver veisla þar inni. Eftir að við vorum búin að bíða þarna í klukkustund var þolinmæðin á þrotum og ákváðum við að taka leigubíl til borgarinnar. Fór frú Lonnie því inn í veitingastaðinn og bað um að hringja á leigubíl fyrir okkur sem var auðfengið og kom hann um 20 mín. seinna, enda sóttur til Remich, og var nú lagt í hann.

Þegar við vorum u.þ.b. hálfnuð til Luxemburgar segi ég af rælni við frú Lilju "ert þú ekki með léreftspokann"? "Nei" segir frú Lilja "þú lagðir hann frá þér við blómabeðið og ég var viss um að þú tækir hann". Nú var illt í efni pokinn með öllu dótinu liggjandi úti á gangstétt í Schwebsange. Einhver lagði til að við myndum snúa við en ég þvertók fyrir það, kostnaðurinn við það og tíminn sem það tæki væri það mikill á móti verðmætum þess sem væri í pokanum að það myndi ekki borga sig, sérstaklega þar sem líkurnar á að ekki væri búið að hirða pokann væru líka litlar. Var því haldið áfram. En nú fór Örn Egilsson í gang með björgunaraðgerðir pokans ef mögulegt væri. Bað hann nú leigubílstjórann að hafa upp á símanúmeri veitingastaðarins sem hringdi fyir okkur á og náði hann því í gegnum leigubílastöðina, sem gat rakið það. Þegar númerið var fengið hringdi frú Lonnie í veitingastaðinn og bað stúlku sem þar svaraði að fara út að blómabeðinu og taka pokann til handargagns. Kom hún til baka með þær upplýsingar að enginn poki væri sjáanlegur þar, á gangstéttinni eða í strætóskýlinu. Varð nú að afskrifa pokann með öllu sem í honum var, sem olli fúllyndu skapi í mér næsta klukkutímann, enda minn aulaskapur að öllu leyti.

Jæja til Luxemburgar var komið og fórum við nú að skoða bæinn en mikill mannfjöldi var á götum og torgum Luxemburgar þennan fagra sunnudag. Reyndum við að komast yfir sem mest af miðbænum og fórum m.a. að Furstahöllinni og niður í gilið til að skoða hellahvelfingarnar með tilheyrandi göngum sem gerð voru í gilveggina af Rómverjum í varnarskyni. Með merkilegri mannvirkjum sem maður skoðar. Það er bratt niður í gilið en þess virði að klífa upp og niður, en mikið fanst mér Luxemburg hafa breyst á þeim yfir 20 árum sem liðin voru frá því ég kom þar síðast. Þegar líða tók að kvöldi vorum við búin að fá nóg af göngum og leituðum nú að leigubíl til að koma okkur heim. Allan daginn var Örn búinn að reyna af og til að hringja í símann minn, ef einhver hefði tekið pokann til handargagns, heiðarlegur nokk til að vilja skila honum, en án árangurs.

Leigubíl fundum við eftir smá leiðbeiningar og var nú ekið niður að Schwebsange. Þegar þangað var komið fanst mér ég endilega verða að renna að staðnum inni í þorpinu þar sem ég hafði gleymt pokanum, til að fullvissa mig um að hann væri ekki þar, þótt mér finndist það borin von að finna hann eftir allan þennan tíma. En viti menn, ekki var neinn poki á gangstéttinni og ekki við blómabeðið, en þegar mér verður litið upp á ráðhúsið, hékk þá ekki pokinn á hurðarhúni hússins. Því segi ég það, það er til fullt af heiðarlegu fólki í Luxemburg. Varð því að vonum gleði yfir góðum degi í Luxemburg og haldið upp á það með góðum kvöldverði við höfnuna í Schwebsange.