Stjórn lífeyrissjóða

Það þarf engann að undra þótt Pétur Blöndal hafi ekki fengið frumvarp um breytingu á stjórn lífeyrissjóða samþykkt. Stjórnmálamenn, samtök atvinnurekenda og  samtök verkalýðsrekenda hafa aldrei litið á lífeyrissjóðina sem eign þeirra sem inna af hendi skyldugreiðslur í sjóðina. Þeir hafa ekki heldur litið á framlag launagreiðanda sem hluta af launum launþegans . Allt tal þeirra um að lífeyrissjóðirnir eigi að tryggja launþegum sómasamlegar tekjur (eftir úreldingu) um sína ellidaga er aðeins „sparital“ til nota þegar sækja þarf meira til launþegans.

Í fyrra sat ég félagsfund í stéttarfélagi þar sem formaðurinn situr í stjórn eins af stærri lífeyrissjóðum landsmanna. Einn fundarmanna varð svo orðhvatur í umræðum um önnur mál, að telja að sjóðfélagar ættu að fá að kjósa í stjórn lífeyrissjóðsins í stað fulltrúa atvinnurekenda í stjórninni. Formaður stéttarfélagsins brást ókvæða við þessari „arfavitlausu“ tillögu því eins og hann sagði, þá væru fulltrúar atvinnurekenda betur menntaðir og mun „klárari“ að stýra fjárfestingum sjóðanna en almennir félagar í því stéttarfélagi sem hér um ræðir.

Það sem er merkilegast er að stétt þeirra manna, sem þetta félag fylla, er oftast notuð í myndlíkingu þegar fjallað er um verkin sem leiðtogar þjóðarinnar vinna.

Þingmenn kolfelldu tillögu Péturs