Trausti er týndur 3. og lokapistill

Mynd: TF SIF (gamla) á flugi yfir Reykjavíkurflugvelli

Framundan var nú upphafspunktur leitarinnar eftir tæplega 20 mín. flug og ákvað ég að taka nokkrar staðarákvarðanir á leiðinni út til að staðreyna stefnur og hraða en beygt yrði í fyrstu leitarlínu þegar Blakkur væri í 42.2 sml. fjarlægð og Ritur í 42.4 sml. fjarlægð. Áður en komið var í upphafspunkt leitarinnar var flugið lækkað niður í 400´ og flughraðinn minnkaður úr 160 hnútum niður í 130 til 140 hnúta. Með þessu ætti sjónsviðið úr vélinni að vera nógu vítt til að hver blettur milli leitarlínanna væri vel sýnilegur. Útkíkksmennirnir áttu, tveir í senn, að stara á sjóinn í 15 mín., skima um sjóinn næstu 15 mín. og fá svo 15 mín. algjöra hvíld frá því að horfa út, þar til þeirra „15 mín. störuvakt“ hæfist á ný. Þar sem fjarlægðin til Blakks breyttist hraðast, því hann var svo til beint afturundan, hafði ég fjarlægðarhringinn stilltan á þá fjarlægð þegar við náguðumst punktin

Um leið og vélin fór yfir 42. sjóm. fjarlægðina frá Blakk gaf ég flugmönnunum upp stefnuna eftir fyrstu leitarlínunni miðað við 17ᴼ drift t.v. Leitin var hafin og hamaðist ég nú við að taka röð af staðarákvörðunum til að breyta stefnunni í takt við breytingu í driftinni eftir því sem vindurinn minnkaði nær landinu. Þegar leitarlínan var flogin til enda snéru flugmennirnir vélinni um 194ᴼ til að fara inn á næstu leitarlínu út frá landinu, með öndverðri drift sem var komin niður í 7ᴼ næst landinu.

Þannig átti nú dagurinn að líða fram og aftur, inn og út frá landinu í 7 klst. tilbreytingalausu flugi ef ekkert fynndist. Fyrir mig, stöðugar staðarákvarðanir og leiðréttingar á stefnu. Þegar við snerum til að fara inn á næstu línu vorum við komnir út í 50 hnúta vindinn og sá ég þá að við höfðum „fokið“ vel suður fyrir leitarlínuna sem við áttum að fylgja svo ég lét taka stefnuna þvert á línurnar, upp í vindinn, þar til við hittum til að taka stefnuna aftur inn. Varð mér á orði við flugmennina, eftir að við vorum komnir á línuna, að ég vildi fá „krappari beygju næst“. Sama endurtók sig nú í nokkur skipti þegar við snérum við á ytra svæðinu, við lentum alltaf í því að þurfa að fljúga þvert á til að hitta línurnar, en þó styttra í hvert sinn, þar sem flugmennirnir tóku alltaf krappari beygjur og upphóf ég alltaf sama sönginn um „krappari beygju næst“. Þegar við nú nálguðumst enn einu sinni ytri enda leitarsvæðisins í kjölfar ítrekaðs söngs míns um „krappari beygju næst“ heyri ég flugstjórann segja við félaga sína frammí, „látum þá helvítið fá 60ᴼ beygju næst“. 60ᴼ beygja þýðir að vélinni er hallað um 60ᴼ í beygjunni. Þegar við komum svo á staðinn til að snúa inn fann ég að vélinni var rykkt upp á rönd, að mér fannst, og að ég margfaldaðist í þyngd. Allt blóð fór úr hausnum niður í tær, handleggirnir urðu sem blý á kortaborðinu og ég barðist við að halda áttum í tilverunni. Gárungarnir sögðu að skipherrann, sem var í góðum holdum, hefði í raun flast út í sínum stól og flætt niður með honum beggja vegna. Menn með falska góma í efri skolti hefðu ekki getað fengið þá til að tolla í langan tíma á eftir. Það ískraði hins vegar í flugmönnunum yfir hrekknum. Þeir réttu vélina við eftir 215ᴼ beygju og spurðu í intecominn „var þetta nóg“? Það er skemmst frá að segja að ég hélt stólpakjafti um „krappari beygju næst“, það sem eftir lifði leitarinnar og sætti mig frekar við að við flygjum spotta þvert á línur til að hitta þær eftir hvern snúning.

Kl. var orðin 1700 þegar við snérum til Reykjavíkur eftir árangurslausa leit, úrvinda eins og undnar tuskur. Framundan var svo framhaldsleit daginn eftir og var þá planað að við myndum fljúga ísröndina undan Vestfjörðum ef ske kynni að Trausti hefði lent inni í ísnum. Það gerðum við daginn eftir, en án árangurs eftir langa leit og var Trausti talinn af með fjögurra manna áhöfn. Enn einn mannskaðinn á sjó við Vestfirfði.