Grillað á hafnarbakkanum í rigningu

Það ringdi svakalega mikið í Alphen, nema rétt á meðan við komum inn. Það var ekki einu sinni “yachtara út vísandi”. Samt létum við okkur hafa það að skjótast í búð en létum það líka nægja. Þegar við lögðumst að vorum við í vandræðum með landtenginguna á rafmagni og var ég með rafmagnsmæli að mæla tengilinn á tengistaurnum þegar nágranni okkar á einum bátnum kom að spjalla og hjálpa okkur að finna út úr vandanum. Kom í ljós að þar var um að ræða eftirlaunamann sem hafði átt nokkur viðskipti við Íslandinga þegar hann rak fyrirtæki sem verslaði með SIMRAD fiskileitartæki, en allir íslenskir sjómenn þekkja þau vel. Auðvitað var það álit minnar áhafnar að tengillinn í landi gæti ekki verið bilaður. Það væri örugglega eitthvað að um borð, mælirinn okkar ónýtur eða að ég kynni ekkert á hann. Var ég búinn að rífa tengistykkin um borð í spað til að leita að bilun, lesa leiðarvísinn fyrir mælinn nokkrum sinnum og athuga að allt væri rétt tengt en allt án árangurs. Endaði það með því að SIMRAD maðurinn fór um borð í sinn bát og kom með eigin mæli og fann út nákvæmlega það sama og ég, enginn straumur á tenglinum. Með þessum úrskurði fékk ég, minn mælir og ástand tenginga um borð, snarlega uppreisn æru og þóttust nú allir hafa haft þann grun að tengillinn sem okkur var ætlaður í landi væri bilaður. Leituðum við síðan og fundum lausann tengil með straum á, og tengdum í hann, ekkert flóknara en það.

 

Við fórum kl.0940 daginn eftir og var ég núna með frekar lauslega siglingaáætlun því ég ætlaði að reyna að troðast eins nærri Haag og unnt væri en siglingaforritið gaf upp eina höfn nærri miðborginni sem við kæmumst í. Var siglt í sólskini og blíðu vestur Oude Rín og síðan beygt til suð-vesturs eftir Rín-Schiekanaal. Siglt var framhjá hinum þrem vötnum við Voorschoten en þar sveimuðu skútur um fyrir framan baðstrendur og útivistarsvæði. Þegar við nálguðumst bæinn Leidsendam fórum við framhjá glæsivillum efnafólks þar sem snekkjurnar eru bundnar m.a. við garðskálana eða útidyratröppurnar. Þegar inn í bæinn kom lögðumst við að olíupramma sem við stefndum á til að taka eldsneyti. Meðan olían var að renna á bátinn vorum við að spjalla við “olíutittinn”  og kom m.a. til tals hvert við værum að fara. Þegar hann heyrði að við værum á leið niður í Haag taldi kallinn af og frá að það borgaði sig fyrir okkur og sagði að eina vitið væri að fara til baka til yachthafnarinnar í Vlietopper en hún væri glæsileg og mjög góð auk þess sem stutt væri með lest inn til Haag. Fylgdum við því ráðum hans og fórum þangað og var lagst þar kl. 1420. Var nú rölt í bæinn, Voorschoten, sem er mjög huggulegur, lítill bær og viti menn, þar fundum við loks búð með veiðistöng. Var nú drifið í að kaupa græjur fyrir Ólaf Ágúst svo hann gæti reynt fyrir sér þegar við lægjum við bryggju. Einnig var ákveðið að kaupa ekta nautasteik í matinn, sem undirrituðum var falið að grilla um kvöldið.

 

Þegar komið var um borð var grillið sett saman og komið fyrir á grasbala við höfnina. Auðvitað fór hann að rigna eina ferðina enn þegar steikin var krydduð og grillið klárt en það var ekki látið breyta neinu, regnhlíf sett upp og grillað undir henni.

Áfram norður Holland og ný reynsla, brýrnar.

Við fórum frá Rotterdam um 0940 mánudaginn 14 ágúst og héldum aftur stuttan spotta upp Neuw Maas fljótið og gekk það þokkalega þar sem við vorum á liggjanda og með lítilsháttar meðstraum áður en við beygðum inn í Hollandse Wessel. Þetta neðarlega í fljótunum er niðurstrumur í u.þ.b. 8 klst. en liggjandi og straumur upp fljótin í um 4 klst. Það sem einkennir siglingu í fljótum Evrópu, á því svæði þar sem sjávarfalla gætir er að þegar straumskiptin ganga yfir, sem er fjórum sinnum á sólahring, ýfist vatnsyfirborðið með mjög óreglulegu “sjólagi” og getur þá oltið svolítið á svona bátum. Í Hollandise Wessel komum við í Júlíanaslússu og með svona margmenna áhöfn gekk það eins og í sögu. Vorum við búin að sigla í blíðu og sól en nú dró upp og akkúrat meðan við vorum í slússunni rigndi þvílík ósköp að það var ekki þurr þráður á nýja stýrimanninum Lárusi Pet. þegar við komum út úr slússunni. En enginn er verri þó hann vökni og var skipt í þurr föt. Í Júlíanaslússunni lækkuðum við í 70 cm. undir sjávarmáli og var landið umhverfis okkur á leiðinni stundum lægra en það, þannig að við horfðum niður á húsin og akrana í kring. Nú sigldum við N og NV eftir Gouwe-kanal, þaðan beygðum við inn í Gouwe ána og síðan í Oudee Rín alla leið til Yachthafnarinnar í Alphen sem var áfangastaður okkar þennan dag. Komum við þangað kl. 1440 eða eftir 5 klst. siglingu og lágum þar um nóttina. Á leiðinni fengum við að kynnast nýrri reynslu sem hefur fylgt okkur síðan um mestan hluta Hollands og Belgíu. Það eru brýrnar sem maður þarf að láta opna fyrir sig til að komast undir. Eins og ég hef sagt frá áður þá er “kanalsiglingaforritið” þannig að það gefur upp allar svona hindranir sem eru á þeirri leið sem maður ætlar en hafnar leiðinni ef báturinn kemst ekki vegna lengdar, breiddar, hæðar eða dýptar. Við allar brýr sem maður kemur að gefur forritið upp hæð undir brúargólf og breidd milli brúarenda eða stöpla séu þeir til staðar. Fram að þessu höfðu allar brýr legið mun hærra en nam hæð bátsins en nú skipti um. Nú vorum við komin á svæði þar sem siglt er meira og minna innan þorpa, bæja eða borga þar sem járnbrautarbrýr, umferðarbrýr og göngubrýr liggja yfir kanalana eða árnar og geta verið svo þétt og margar að brú taki næstum við af brú. Þessar brýr eru oftast of lágar til að sleppa undir. Til þess að skýra hvernig hlutirnir ganga fyrir sig þegar svona er ætla ég að lýsa aðkomu og siglingu að fyrstu brúnni “Hefbrug Waddinxween” Forritið segir mér að eftir 30.2 km. siglingu frá brottfararstað komi ég að þessari brú og að þá séu nákvæmlega 13.9 km. í áfangastað. Forritið segir, í rauðum viðvörunarramma, að hún sé 2.5 m. að hæð og að 25 m. séu á milli stöpla. Fyrir neðan rauða rammann með þessum upplýsingur kemur svo reitur sem segir mér að kalla brúnna upp á VHF rás 18, eða hringja í síma 0182 61 31 00. Þar við hliðina kemur reitur sem, ef ég klikka á, birtir upplýsingar þar sem segir mér að á mánudögum, frá 1. júní til 1. september, sem er innan þess tímabils sem við erum á ferðinni, sé hægt að fá brúnna opnaða á tímabilinu frá kl. 0600 til kl. 2359. Í raun þarf ég ekki að athuga þetta síðasta nema ég vilji því að ef ég hafði gert siglingaáætlun sem gerði ráð fyrir að ég yrði við brúnna utan þjónustutímans hefði forritið hafnað áætluninni og sagt mér hvenær ég mætti leggja af stað til að koma innan þjónustutímans. Eins og sagði í fyrri pistlum er búið að setja inn í forritð allar upplýsingar um bátinn til að nota við útreikningana. Svona upplýsingar koma um hverja brú sem þarf að opna fyrir bátinn, en sé brúin hærri en báturinn kemur aðeins fram hæðin á henni en tölvan sleppir öllum hinum upplýsingunum, þar sem hún “þekkir” bátinn. Nú komum við að brúnni og þá hef ég samband við hana, gef upp nafn og frá hvorri áttinni ég komi (t.d. passing from North, South, West, East.......... eða annað eftir atvikum). Á brúnni gefur að líta tvö rauð ljós, hvort upp af öðru, og oftast eru einnig hægra megin til hliðar tvo hvít ljós, hvort upp af öðru. Rauðu ljósin þýða að bátar of háir eiga að bíða en hvítu ljósin að bátar lægri megi fara undir, beint undir ljósunum. Oftst eru nokkrir bátar í bið hverju sinni. Þegar brúin svarar spyr maður hvenær næst verði opnað og er venjulega ekki meira en 15 mín. bið í mesta lagi. Er þá látið reka í 2 til 300 m. fjarlægð ásamt öðrum sem bíða, eða lagst að stauravirki sem eru við brýrnar, ef maður nennir ekki að bíða á reki, t.d. þegar mikið rek er af vindi eða straumi. Fyrstu merkin um að fara eigi að opna er bjölluhljómur sem heyrist þegar verið er að aðvara vegfarendur um að slárnar séu að fara niður til að loka fyrir umferðina. Þegar sjést að slárnar fara niður og loka fyrir umferð fer maður á hreyfa bátinn á rétta stefnu og vera viðbúinn. Síðan fer brúin að lyftast, snúast eða renna inn í annann bakkann, allt eftir tegund brúar. Þegar það er komið kvikna tvö græn ljós í stað þeirra rauðu og allir fara af stað og undir brúnna í halarófu. Kvikni hins vegar eitt grænt ljós undir rauða ljósinu þýðir það að þeir sem eru í bið hinu megin við brúnna eiga að koma undir fyrst og svo við þegar tvö græn lýsa. Þegar brýrnar eru þéttar og maður er í samfloti við stærri skip, svo sem farþegabáta eða legta gengur þetta mjög hratt fyrir sig og brýrnar opna hver af annari jafnóðum og komið er.

Rotturnar í Rotterdam.

Þetta var búinn að vera annasamur dagur, laugardagurinn 12. ágúst, en þó tími til að fara aðeins í göngu um næsta nágrennið um kvöldið. Viðruðum við okkur öll fimm því í göngu um Willemskade og fljóstsbakkann þar um kring og kíktum stuttlega inn í tvö vertshús áður en við fórum um borð. Þegar þangað var komið sátum við svolitla stund aftur á dekki í kvöldblíðunni, en drengurinn var kominn inn að sýsla í tölvuleik eða einhverju svoleiðis. Þar sem við sitjum nú þarna sjáum við eitthvað kvikt skjótast eftir steinunum sem mynda hleðslukannt með höfninni innanverðri. Þetta voru rottur og þær af stærri gerðinni. Brá okkur svolítið í fyrstu vegna þess hversu nálægt okkur þær voru, en sem betur fer var flotbryggjan sem við lágum við ekki tengd þessum kannti heldur 2. til 3. m. rönd af sjó á milli. Samt sem áður vissum við það fullkomlega að rottur eru syndar svo að smávegis sjór veitti ekki mikla vörn ef þær ætluðu í heimsókn. Hins vegar ímyndaði ég mér að fiberglasssíður bátsins væru allt of sleipar fyrir þær að klifra upp. Auðvitað tóm þvæla, þær gátu hæglega gengið eftir landfestunum eða hreinlega hoppað um borð ef þær vildu. Róaðist fólk því eftir að við höfðum rætt þessa möguleika aðeins og ekki síst vegna þess að það var alveg öruggt að þær kæmust hvergi inn í bátinn þegar hann er lokaður, þótt þær kæmust um borð, og utandekks gætu þær hvergi verið óséðar.

 

Þegar hér var komið fór Lárus upp á bryggju og tók vatnsslöngu sem þar var og skrúfaði frá. Reyndi hann síðan að spruta á Rotturnar sem í raun létu sér fátt um finnast svo hann gafst upp og rotturnar léku sér áfram í friði. Vorum við sammála um að minnast ekki á rotturnar við drenginn, kæmi hann út, sem hann nú gerði. Fórum við því að tala um allt annað. En allt í einu segir strákur “vá sjáið þið rotturnar”? Við urðum að viðurkenna það og sáum fyrir okkur að nú yrði úti um allan nætursvefn hjá honum. En þá kom hann okkur á óvart. Hann fetaði beint í fótspor föður síns og snaraðist upp á bryggju þar sem hann tók sömu vatnsslönguna og byrjaði að reyna að sprauta á rottugengið. Skemmtu þeir sér við þessa íþrótt skamma stund, en fljótlega tók svo áhöfn og farþegar á sig náðir.

 

Sunnudagurinn 13. ágúst rann upp bjartur og fagur og vorum við búin að ákveða að liggja þann dag áfram í Rotterdam og skoða okkur svolítið um. Eftir morgunverð fóru Lárus og Sigrún aftur á Maasstradtoernool völlinn að sjá KR-ingana spila en Ólafur varð eftir hjá okkur ömmu og afa. Eftir að hafa gengið frá öllu um borð eftir nóttina og morgunverðinn fórum við svo öll þrjú og héldum inn í borgina. Vorum við lungann úr deginum við ráp um götur Rotterdam og um eftirmiðdaginn hittu Lárus og Sigrún okkur þegar þau komu af fótboltavellinum og breyttist þá rápið í verslunarráp, enda var nú barnafólk í hópnum og jólin framundan eða hvað.

 

Þessu ágæta sunnudagskvöldi lukum við svo með fínum kvöldverði á góðum veitingastað á hafnarbakkanum. Áttum við Lilja eftir að koma aftur til þessarar hafnar í Rotterdam seinna í túrnum og lenda í óvæntri og skemmtilegri uppákomu þar. Það bíður til þess tíma sögunnar.

Rifjað upp úr fortíð: Logið að 00X

Þegar umræða myndast um ákveðin mál rifjast ýmislegt upp í huga mans svo að stundum ætla ég að koma með innskot óháð ferðasögunni Um sjó og sund með Lilju Ben. Þessi innskot ætla ég að hafa skáletruð. 

Við vorum komnir í um 10.000 feta hæð yfir uppsveitum Borgarfjarðar þegar ég varð var við að svört leðja jubbaðist út úr mótor 3, sem var innri mótor hægra megin á vélinni. Var olían byrjuð að renna utan á “cowlingunnu” aftur á vænginn. Ég var siglngafræðingur á TF-SIF, Skymasterflugvél Landhelgisgæslunnar, á 7. áratugnum, og við vorum á ferðinni til Akureyrar með Iskoff sjávarútvegsráðherra Sovétríkjanna, sem hér var í opinberri heimsókn, ásamt fríðu föruneyti íslenskra ráðherra og embættismanna, íslenskra og sovéska. Í þeim hópi var íslenskur 00X, sem átti að fylgjast með öllu sem gæti ógnað öryggi hópsins. Staðsetning mín var við kortaborð og siglingatæki hægra megin í vélinni, aftan við flugstjórnarklefann þannig að ég þurfti ekki annað en að líta út til að horfa beint inn í mótorana hægra megin. Þegar ég varð var við olíulekann fór ég í “interphoninn” og sagði flugmönnunum og flugvélstjóranum frá því sem ég sá og stóð flugvélstjórinn þá upp, gekk til mín og leit út um gluggann og sagði, “og hver andkotinn”. Tók hann síðan upp kíki, sem ég var með á kortaborðinu, og fór að kíkja framaní mótorinn til að reyna að sjá hvar olíulekinn var. Þar sem það var alveg opið fyrir farþegana að sjá hvað við aðhófumst létum við líta svo út að við værum bara að tala eitthvað saman, en flugvélstjórinn sagði við mig. “Fylgstu vel með þessu fyrir mig og láttu mig vita ef olíutaumurinn nær aftur að þessu” og skýrði út hvert. “Þá verð ég að drepa á honum áður en kviknar í, en ég ætla að reyna að láta hann lafa til Akureyrar svo enginn verði var við neitt”. Hafði ég nú gott auga með mótornum, en allt í einu stóð 00X upp úr sæti sínu, gekk til mín og sagði. “Er ekki allt í lagi hjá ykkur”? “Jú jú” sagði ég ”hér er allt í fína lagi”. “Jæja” sagði hann þá og virtist ekki sannfærður,“ mér fannst eins og það væri eitthavð ekki í lagi”. Yppti ég bara öxlum og brosti til hans og gekk hann þá í rólegheitunum aftur í sæti sitt, en leit þó tvisvar við og horfði rannsakandi á mig áður en hann settist. Enginn annar virtist taka eftir neinu, ekki einu sinni sovésku lífverðirnir. Við vorum byrjaðir að lækka flugið inn til Akureyrar og svo tók aðflugið við og alltaf gekk mótorinn, en allt var í járnum með það. Strax og lendingarbrunið var búið var drepið á innri mótorunum báðum og sagðist flugstjórinn ætla að renna vélinni þannig upp að flugstöðinni að vinstri hliðin snéri að þegar við söðvuðum svo að hægri mótorinn sneri frá og sæist ekki. Allt gekk þetta eftir og fóru gestirnir frá borði og í sína opinberu skoðunarferð. Voru nú höfð snör handtök að gera við olíuleiðsluna og þrífa mótorinn og mæddi það á flugvélstjóranum með aðstoð flugvirkja frá Flugfélagi Íslands. Fórum við svo í loftið með gestina seinna um daginn. Var farið með þá í skoðunarflug með norður-ströndinni áður en haldið var til Reykjavíkur,  og mikið fjör um borð. Eitt veit ég þó fyrir víst að 00X vissi alla tíð að ég var að ljúga að honum þegar hann spurði mig um hvort ekki væri allt í lagi, en erfði það aldrei þótt við þekktumst vel um árabil.

KR strákar, þrumur og eldingar, og umferðarkaos.

Mynd: Strákarnir úr KR í heimsókn, Guðjón Pet lengst t.h. 

Fljótlega upp úr hádegi fórum við í land og lögðum leið okkar upp í aðalgötuna þar sem búið var að benda okkur á að við gætum náð í strætóa og sporvagna. Þegar við nálguðumst hana fór að bera á dynjandi rokktakti sem færðist nær og nær, bæði vegna þess að við vorum að nálgast leiðina sem “the dancing parade” átti að fara um, svo og vegna þess að skrúðgangan var einnig að nálgast okkur. Hún átti að fara yfir áður nefnda Erasmusbrú og yfir í Erasmus-háskólahverfið þar sem “dancing hátíðin” átti að vera. Þegar við komum upp á aðalgötuna var kominn þar þó nokkur manngrúi og var stemmingin augsýnilega að hitna upp, fremstu skrautvagnarnir sáust koma skríðandi í áttina og rokktakturinn var að byrja að yfirgnæfa allt venjulegt tal. Gatan var iðandi af fólki og hvorki sporvagnar né strætóar sýnilegir. Sáum við að hér myndi verða vandi að ná í flutning yfir á leikinn svo ég gekk að einum hópi lögreglumanna sem þarna var, en þeir voru um allt í þriggja til fjögurra manna hópum, og spurði einn þeirra hvar við gætum tekið strætó eða sporvagn á leikinn og sýndi honum miða með nafni leikvangsins. “Það er lokað fyrir alla umferð yfir brúna í dag og inn í þennan borgarhluta” svaraði hann, “vegna skrúðgöngunnar”. “Líka fyrir leigubíla” spurði ég, “já líka fyrir leigubíla” var svarið. “En það er opinn möguleiki fyrir ykkur að komast, neðanjarðarlestarkerfið er opið og þið getið farið niður í einhverja stöðina hér við götuna”, sagði hann og benti á eina, “því þær fara ekki yfir brúna heldur undir fljótið”, og það er lest nr.”, ég man ekki lengur hvað. Eftir að hafa þakkað lögreglumanninum fyrir eyddum við smá stund í að horfa á skrautvagnana líða framhjá undir glymjanda rokktaktsins en eitthvað fannst manni þetta vera flatneskjulegt og fjörlaust. Sami takturinn dúndraði á manni úr hverjum vagni án nokkurrar laglínu. Vagnarnir voru fullir af mismikið skrautklæddu fólki sem dillaði sér eftir taktinum með farðagrímur frosinnar fyrringar í andlitinu, brosandi út í óræðann fjarskann. Þetta höfðaði ekki til okkar svo nú var farið í neðanjarðargöngin og lestin tekin suður yfir fljót. Þegar við komum úr lestinni var byrjað að rigna og 20 mínutna labb framundan að leikvanginum. Allt í lagi með það, það var hlýtt og við með regnhlífar svo okkur var engin vorkunn. Þegar við komum að Maasstradtoernool vellinum (takið eftir hvað Hollendingar nota mikið tvöfalda sérhljóða) voru KR strákarnir að leika og var jafnt þegar við komum, en eldingar með miklum þrumum nálguðust óðum svo allt var á floti í vatni. Hímdum við þarna undir húsvegg leikinn til enda og var meiningin að þeir léku annan leik eftir nokkurt hlé og ætluðum við að horfa á hann líka. Eftir að búið var að drífa allann mannskapinn inn í klúbbhúsið á vellinum, bæði leikmenn og áhorfendur, kom tilkynning um að frekari fótbolti yrði ekki leikinn þennan daginn vegna þrumuveðursins, en leikmenn á opnum fótboltavelli er í sérstakri hættu með að eldingu slái niður í þá. Var búið að banna leiki í þrumuveðri í Hollandi eftir að tveir létust þar í fyrra af þeim sökum. Var nú ekki um annað að ræða en að fara sömu leið til baka, í lestina og kom KR liðið með okkur því engu ökutæki var fært ofanjarðar inn í borgina vegna skrúðgöngunnar sem setti allt úr skorðum. Var svolítið sérstakt að labba með þessum hópi af KR strákum í grenjandi rigningu í veg fyrir lestina, en þeir voru vægast sagt svolítið rytjulegir í rennblautum fótboltagöllum og öðrum tuskum sem voru ýmist hangandi utan á þeim eða límdar við þá í vætunni. Eiginlega minnti þessi sjón mig á bíómynd með útjöskuðum herflokki á leið í fangabúðir eftir tapaðann bardaga, svo ræfilslegir voru þeir. Það var mikil þröng í lestinni á leiðinni til baka, en þjálfarinn stóð sig vel í að halda hópnum saman og allir skiluðu sér út á réttum stað. Þegar við komum út hinu megin fljótsins var stytt upp en aðkoman var hrikaleg eftir skrúðgönguna og mannfjöldan sem hafði verið þar skömmu áður. Götur og torg voru þakin af tómum bjórdósum og öðru rusli svo varla sá í malbik eða hellulagða stétt. Var nú strákunum fylgt eftir á hótelið og buðum við Guðjóni Pet. að koma með vini sína í heimsókn um borð þegar þeir væru búnir að skvera sig upp. Komu þeir svo flottir og fínir, myndarstrákar, um borð um hálf sjö leitið og skoðuðu bátinn hátt og lágt og þáðu smá góðgerðir. Það var mikill munur að sjá þessa 16 ára pilta núna eða fyrr um daginn þegar við skreiddumst heim af fótboltavellinum.

 

Það er hins vegar af okkur að segja að allir vildu komast í sturtu fyrir kvöldmatinn þegar við komum um borð, en engir 50 centa peningar voru til, en þá þurfti til að setja í sjálfsala fyrir heita vatnið í sturturnar í landi. Bauðst ég nú til að hlaupa í land til að skipta en ég var búinn að sjá um daginn bar á næsta horni og stefndi nú á hann. Þegar ég skundaði inn leit ég ekkert í kringum mig en gekk beint að barborðinu og bað um einn lítinn bjór og til baka þannig að ég hefði a.m.k. sex 50 centa peninga, sem var auðsótt.  Þegar ég svo saup á bjórnum fór ég að líta í kringum mig og tók þá efir að ég var staddur innan um hóp af “glöðum” konum sem brostu sínu blíðasta til að lokka til sín fyrsta viðskiptavin kvöldsins. Var ég fljótur að stinga út úr glasinu og hypja mig um borð.

Stutt, skemmtilegt og óvænt, KR-ingar hér og Gay Pride á Erasmus

Maritime Hotel, óvænt sjón 

Það fór vel um alla um borð um nóttina og var nú svefnsófinn uppi notaður í fyrsta skiptið, en þar átti Ólafur Ágúst að sofa. Eitthvað átti hann bágt með að sofna þarna uppi og gekk það ekki fyrr en pabbinn fór upp til hans líka og sváfu þeir feðgar vel þar. Um kl.1030 voru landfestar leystar og áætluðum við að fara um tveggja tíma ferð í Yachthöfn, vestast í Rotterdam. Var Lárus búinn að segja okkur að Guðjón Pet. jr., sem var í fótboltaferð með KR ingum, eins og áður sagði, gisti á Maritime Hótelinu í Rotterdam og var ég engu nær um hvar það væri í borginni, en meiningin var að hitta hópinn. Var nú siglt norður kanalinn, inn á Nieuwe Maas og stefnan tekin vestur úr til móts við stórborgina. Byrjuðum við fljótt á því að þjálfa Lárus í stjóntökum bátsins og var mikil blessun að fá mann um borð til að skiptast á við stjórnina. Framundan risu nú háhýsi borgarinnar og fór að bera á stærri skipum og ferjum eftir því sem við nálguðumst miðbæinn. Var siglt undir Van Brienenoord-brúna sem er 330 m. löng en 24.6 m. eru undir brúna. Þá kom nýja Willemsbrúin og lokst sást framundan sjálf Erasmusbrúin sem tengir miðborg Rotterdam við Erasmus háskólaþorpið á suður bakka Nieuwe Maas. Það eru margir sem hrífast af Golden Gate brúnni í San Fransisco og er ég einn af þeim en þessi brú er trúlega ein af þeim fallegustu í heimi. Hún er einstaklega stílhrein og býr yfir svo miklum einfaldleika í þó mikilfengleika sínum. Er hún af heimamönnum kölluð Svanurinn því hún þykir minna á hann. Suðurflöt brúarinnar má opna (lyfta upp) og er hún stæsta lyftibrú í heimi. Brúin var vígð 6. september 1996 og kostaði fullbúin 165 milljónir Evra.

 

Þegar við komum undir brúnna segir Lárus allt í einu, “hei sjáið, þarna er þá Maritime Hótelið á bakkanum”. Þarna blasti það við þannig að við þurftum ekki að leita frekar, nú vissum við að við þyrftum aðeins að fra upp að norður enda Erasmusbrúar til að hitta fótboltastrákana. En nú gerðust hlutir hratt, rétt u.þ.b. sem við vorum komin framhjá hótelinu segir Lárus aftur “og þarna er lítil yachthöfn inn til stjb”. Var nú snarlega slegið af og snúið upp fljótið aftur og stefnan tekin á mynni hafnarinnar sem opnaðist inn í bæjartorg með sjóminjasafn Rotterdamborgar á hægri hönd. Þegar við komum inn í höfnina renndum við að lausri bryggju neðan undir torginu og við vorum lögst við hliðina á hótelinu þar sem KR- ingarnir gistu, kl. ekki nema 1030. Held ég að krakkarnir hafi verið spæld yfir að fá ekki lengri siglingu þennan fyrsta dag um borð, en við gátum ekki fundið betri stað til að leggjast á, í hjarta borgarinnar og við hliðina á þar sem strákarnir voru. Eftir að við vorum búin að ganga frá fastaverkum komudags var ákveðið að finna út hvar strákarnir voru að spila og horfa á gæjana bursta Hollendingana. Um hádegið byrjaði að þykkna upp og leit út fyrir rigningu í eftirmiðdaginn en við létum það ekki á okkur fá en bjuggumst til landgöngu. Vorum við bín að frétta hvar þeir væru að spila og einnig að framundan væri nokkurs konar Gay Pride Parade, sem þeir reyndar kölluðu þarna Dancing Parade þannig að erfitt gæti verið að komast um borgina. Við lögðum samt í það og verður sagt frekar frá því ferðalagi í næsta pistli.

Barnalán í bátinn

Mynd. Það verður að skoða allt, Ólafur Ágúst í rannsóknarleiðangri.

Það er e.t.v. ofmælt að kalla það barnalán þegar “börnin” eru komin á fimmtugsaldurinn, fyrir utan eitt, en Lárus Pet., Sigrún og Ólafur Ágúst komu um borð 11. ágúst í Ridderkerk og eyddu með okkur næstu viku á fljótum og könulum Hollands. Það gekk á með grenjandi skúrum seinnipart þessa föstudags en morguninn var bjartur og hlýr. Á öllum þeim sjö stöðum sem við vorum búin að koma til, í ferð okkar frá Hannover til Ridderkerk, höfðum við reynt að kaupa veiðistöng handa stráknum, áður en hann kæmi um borð, en án árangurs. Það er nefnilega mikið af fiski í könulunum og fljótunum og stangveiði nokkur, þótt ekki myndum við éta þann fisk, vitandi hvað er látið í þetta innilokaða vatn. Virðast flestir veiða fyrir sportið og sleppa jafnharðan þeim fiski sem veiðist og vildum við skapa skemmtun fyrir drenginn með því. Því skundaði ég nú í bæinn til að vera mættur þegar verslanir opnuðu og gera úrslitatilraun til að fá veiðistöng í tíma. Eftir að hafa rápað samkvæmt ábendingum heimamanna á milli allra líklegra verslana í bænum var útséð um að hægt væri að fá veiðistöng í Ridderkerk og hélt ég því um borð við svo búið. Um kl. 1300 hringdi Lárus og tilkynnti að þau væru lent á Schipol flugvelli við Amsterdam og sögðum við honum að einfaldast væri fyrir þau að taka lest til Rotterdam og leigubíl þaðan að höfninni í Ridderkerk. Gaf ég honum upp heimilsfangið á höfninni og bað hann að hringja aftur þegar þau væru komin til Rotterdam. Um hálf þrjú leitið hringdi hann aftur og sagði að þau væru komin til Rotterdam og sagðist ég ætla að ganga á móti þeim (þ.e. leigubílnum) að aðalgatnamótunum fyrir ofan höfnina, sem ég taldi víst að þau myndu koma, en ég taldi hugsanlegt að bílstjórinn ætti erfitt með að rata þaðan niður eftir því leiðin væri nokkuð flókin. Úti var ausandi rigning svo að ég gallaði mig í regngalla og hélt af stað til móts við bílinn. Taldi ég víst að hann kæmist ekki aðra leið að höfninni en þá sem ég gekk, en aldrei mætti ég bílnum og stóð nú og beið við þessi aðalgatnamót sem ég taldi að væru “þau einu sönnu”. Skyndilega hringdi síminn í vasa mínum, var Lárus í símanum og spurði formálalaust “hvar ertu pabbi, við erum komin um borð”. Var ekki annað fyrir mig að gera en að ganga aftur um borð, en þau höfðu þá fengið leigubíl með GPS “never lost” leiðsögubúnað sem hafði leiðbeint bílstjóranum um smágötur niður að vöruhöfninni og áfram til Yachthafnarinnar, sem mér datt ekki í hug að tengdust hraðbrautinni til Rottedam. Urðu nú fagnaðarfundir og gengið í það að koma gestunum fyrir í gestakáetunni og farangri í farangurshólf. Um kvöldið nutum við þess svo að fara öll saman í kvöldverð í veitingahúsinu á hafnarbakkanum og var nú veitingakonunni sem keyrt hafði okkur í bæinn daginn áður, skenktur fáni að gjöf fyrir greiðann og trónar hann í hillunni bakvið barinn.

Framtíðarkefteinn og gátlisti

Mynd. Ólafur Ágúst Petersen, skyldi hann verða framtíðarkafteinn á m/y Lilju Ben?

Við lágum í Ridderkerk allann næsta dag, 11. ágúst til að taka á móti syni okkar Lárusi Petersen, konu hans Sigrúnu Ólafsdóttur og syninum Ólafi Ágúst Petersen. Eldri sonur þeirra Guðjón Petersen jr. varð eftir í Rotterdam, með fótboltaliði KR í æfinga og keppnisferð. Var menigin að hitta þá seinna í túrnum og horfa á keik(i). Einhverntíma í fyrri pistlum sagði ég ykkur frá hvernig ferð væri undirbúin. Nú birti ég bara brottfarargátlistann svo þið getið farið yfir hann ef áhugi er. Þegar siglt er um kanala þar sem hægt er að stoppa hvar sem er og næstum hvenær sem er og siglt er meira og minna í byggð er gátlistanum ekki fylgt nema að litlu leiti. Hins vegar er honum fylgt nákvæmlega þegar farið er út á sjó og báturinn ekki hreyfður nema hann sé að fullu uppfylltur.

 

 

 

 

 

BROTTFARARGÁTLISTI: Undirbúningur 

1.                  Ferðatilhögun ákveðin og farið yfir siglingasvæði, siglingaleið og fáanlega þjónustu.

2.                  Yfirfara kort og loftmyndir af áfangastað.

3.                  Áætla brottfarar- og komutíma og fá leguheimild á áfangastað ef þörf er.

4.                  Veðurútlit skoðað og varahafnir athugaðar í kortum og loftmyndum.

5.                  Kynna farþegum fyrirkomulag og hegðunarreglur um borð, helstu eiginleika bátsins, stjórntök, slökkvibúnað, líflínum, björgunarvesti, björgunarbát, neyðarsendingar og neyðarmerki (blys og rakettur).

6.                  Yrfara matar-, drykkjarvatnsbirgðir fyrir áhöfn og farþega

7.                  Yfirfara gas-, olíu- og aðrar vatnsbirgðir (lágmark 25% yfir eyðslu í tvær varahafnir)

8.                  Yfirfara verkfæra- og varahlutabirgðir (öryggi, reimar, síur, hosur, klemmur os.frv.)

9.                  Athuga slökkvitæki, bjargvesti, björgunarhringi, björgunarbát og akkeri, í lagi og tiltækt.

10.              Athuga lögboðin ferðaskjöl, tolla- og vegabréfamál, skipsskjöl og persónuleg atriði s.s. lyf o.þ.h.

11.              Raða upp kortum og loftmyndum.

12.              Taka fram og merkja í leiðsögubækur.

13.              Gera siglingaáætlun og mæla upp og setja út waypoints, stefnur, vega- og tímalengdir, áætlaða vinda, úrkomu, skyggni, ölduhæð, strauma og sjávarföll.

14.              Gera upp hafnargjöld

  Fyrir brottför

15.              Yfirfara akkeri, siglingaljós, loftnet, vinnukonur, taugar, ljóra og önnur op, og ganga frá lausum hlutum úti og inni.

16.              Líta yfir í vélarúmi vélar, drif- og stýrisbúnað, flapsa-, slöngur og hosur, leiðslur og tengingar, reimar, rafgeyma og hleðslu, lensi-, vatns- og olíudælur.

17.              Yfirfara botninntök, tanka og sjó í bát. Lensa.

18.              Kveikja á siglingatölvum, setja inn siglingaáætlun og tengja við GPS / DECCA. Sannreyna rétta stöðu.

19.              Setja inn kompás, stilla segulhalla jarðar og sannreyna bæði með miðun og segulkompás

20.              Kveikja á talstöðvum stilla á vinnurás hafnar og/eða stjórnmiðstöðvar og sannreyna í lagi.

21.              Kveikja á radar og dýptarmæli, og sannreyna í lagi

22.              Athuga að “fy bridge” sé aftengt

23.              Tengja stjórntæki, athuga stöðugt rautt ljós á báðum tækjum

24.              Athuga að viðvörunarkerfi fyrir olíuþrýsting, kælivatnshita og hleðslu séu virk.

25.              Ræsa aðalvélar og aftengja rafmagn frá landi.

26.              Athuga að stýrisvísir sé réttur

27.              Ræsa bógskrúfu

28.              Sannreyna að stýris-, vélstjórnar-, bógskrúfu- og flapsabúnaður virki.

29.              Sannreyna að olíuþrýstingur véla sé réttur, kælivatn komi óhindrað í gegn, að geymar hlaði og að vélargangur sé eðlilegur.

30.              Kveikja siglingaljós

31.              Tilkynna brottför og sleppa.

32.              Ganga frá mið taugum föstum en öðrum taugum og fendurum í lokuðu rými.

 

Gestrisni og greiðasemi er víðar en á Íslandi

Mynd af Ridderkerk höfn, tekin til suðurs. Bærinn er til hægri.

Eftir að við vorum búin að koma okkur fyrir í Ridderkerk fór ég í land til þeirra föstu verka að ræða við Hafna og ganga frá leguheimild og gjöldum. Kom ég að lokaðri skrifstofunni. Við hliðina var veitingastaður með bar, sem var að opna, svo næst var að leita fyrir sér þar. Þar var mér sagt að vera bara rólegur, þau myndu taka við hafnargjaldinu þegar við færum. Á barnum voru tveir strákar að gera klárt fyrir kvöldið og spurði ég þá um næsta stórmarkað sem þeir sögðu að væri a.m.k. í þriggja kortera göngufjarlægð svo þeir gáfu mér upp símanúmer á leigubílastöð til að hringja í þegar við vildum fara. Fór ég um borð við svo búið og fórum við að undirbúa landgöngu. Þegar við vorum klár fórum við upp á barinn og settumst þar niður áður en við hringdum á bíl, en þegar ég hringdi brá mér óþyrmilega. “Þú getur fengið næsta bíl eftir klukkutíma” var svarið, og skammt var í að verslanir færu að loka. Sagði ég nú fólkinu á barnum mínar farir ekki sléttar og spurði hvort ekki væru fleiri leigubílastöðvar að hringja í. Það var ekki og hófst nú nokkur umræða meðal barfólksins um hvernig væri hægt að redda okkur í verslun sem endaði með því að kona, sem komin var og virtist vera boss á barnum, sagði ákveðið “ég bara keyri ykkur upp í bæ”. “Þú nærð aldrei fyrir lokun” sagði þá annar strákurinn en daman lét það nú ekki slá sig út af laginu. “Á mínum bíl? “Ég skal nú sýna ykkur það” sagði hún við strákana og beindi síðan orðum sínum að okkur “komiði”. Út í bíl var skundað og vinkonan brunaði af stað. Nú gerðist það að ég blaðraði svo mikið við konuna á leiðinni að ég lagði ekki leiðina á minnið, en hún skilaði okkur heilu á höldnu í stórmarkað í miðbæ Ridderkerk. Eftir að hafa þakkað henni fyrir og sagst taka leigubíl til baka fórum við inn að versla og var nú verslað mikið, tveir fullir plastpokar og engin “hjólatík” með. Hjólatík, sem við köllum, er grind á hjólum til að trilla ferðatöskum á en við vorum búin að festa á hana bakpoka og notum þetta til að draga í búið þegar stutt er í verslanir og bílar ekki notaðir, sem er sjaldnast. Annars erum við mikið farin að ræða um að fá okkur hjól til að hafa um borð, til að fara um bæi og þorp þar sem við liggjum, en það er algengt hjá bátafólki. Eftir að við vorum búin í stórmarkaðnum hringdi ég í leigubílastöðina til að fá bíl um borð. “Því miður” sagði daman í símann, “leigubíllinn er á leið með farþega til Amsterdam og kemur til baka í fyrsta lagi eftir klukkutíma”. “Leigubíllinn” át ég eftir henni “hafið þið aðeins einn leigubíl” spurði ég. “Nei en hinir eru hættir í dag” var svarið.  Þarna stóðum við nú með tvo fulla og níðþunga plastpoka og trúlega um klukkutíma gangur um borð með þá byrði sem var ekki í þægilegustu göngupakkningum. Af stað var nú haldið og alltaf sigu handleggirnir á undirrituðum neðar og neðar undir byrðinni. Þegar við vorum komin dágóðan spotta fór ég að vera í vafa um að við værum á réttri leið, þótt frú Lilja segðist vera handviss um að svo væri. Eins og þið vitið, verði maður í vafa þá er maður i vafa hvað sem hver segir, enda hefur frú Lilja alltaf sagt að hún sé það óratvísasta af öllum, en hún hafði þó tekið eftir leiðinni upp í bæinn. Vafinn hélt áfram að naga mig og gat ég ekki hugsað mér að dröslast með pokana lengra en nauðsynlegt væri svo að ég ákvað að spyrja til vegar til að vera alveg viss. Sá ég nú inn um glugga á skrifstofu að þar stóðu maður og kona að tala saman. Gekk ég að dyrunum, bankaði um leið og ég gekk inn og spurði hvort við værum ekki á réttri leið í Yachthaven Ridderkerk, um leið og ég benti niður götuna. Eitthvað voru þau ósammála um leiðina, skildi ég þótt þau töluðu Hollensku, þar til konan sagði allt í einu á Ensku, “ég er hvort eð er að fara því við erum búin að loka, ég keyri ykkur bara um borð”. Það er oft sagt að gestrisni Íslendinga sé við brugðið, en ég held að hvorki Þjóðverjar né Hollendingar séu síðri að því leyti, eða almennt það fólk sem við höfum hitt á leiðum okkar um sjó og sund með m/y Lilju Ben. Allstaðar er gata manns greidd.

Ekki hér heldur þar, nei ómögulegt þar, betra hér.

Þar sem við virtumst í vondum málum við bryggjuómyndina í Papendrecht var ég orðinn grautfúll yfir þeirri reynslu sem upplýsingar um Hollenskar hafnir voru búnar að bjóða fram að þessu. Eftir að við vorum búin að ráðfæra okkur um nokkra stund við manninn sem tók á móti okkur ákváðum við að fara til Ridderkerk og leggjast þar. Út vildum við fara þótt við yrðum að bakka sömu leið og við komum, þótt ekki væri það fýsilegt í þessum þrengslum, en fyrst var ákveðið að reyna að snúa. Bauðst maðurinn til að halda stefninu eins þétt að bryggjunni og hann gæti meðan ég snéri bátnum með skrúfunum og sagði mér að fara nær syðri kanti sundsins en þeim nyrðri til að fá örugglega nægt dýpi. Einnig varaði hann mig við hraðferju sem gengi fyrir sundið á hálftíma fresti og sæist ekki fyrr en maður væri kominn út úr því og þá hugsanlega of seint. Nú var aftur sett í gang og með því að maðurinn hélt stefninu með spotta þétt að bryggjunni náði ég að snúa bátnum án þess að reka skrúfurnar í og fikruðum við okkur nú út með bryggjunum og út sundið. Þegar við vorum inn við bryggjurnar sáum við ferjuna æða fyrir sundið svo ekki þurfti að hafa frekari vara á henni og því haldið beint út á fljótið og stefnan tekin norður til Ridderkerk. Komum við þangað eftir hálftíma siglingu. Höfnin í Ridderkerk er þrískipt, norðan í henni er flutningahöfn en sunnan í henni eru tvær yachthafnir önnur á vegum bæjarins en hin á vegum Ridderkerk Yacht Club. Eftir lítilsháttar togstreitu milli okkar frú Lilju um hvar við ættum að leggjast, sem hún vinnur alltaf, var lagst við bryggju utarlega í bæjarhöfninni í hið ágætasta pláss.

 

Nú er það svo að þegar komið er í yachthafnir þá sér maður eðlilega fyrst auðu plássin yst í höfnunum en ef maður fikrar sig innar má oftast finna þar laus pláss einnig, sem þýðir að styttra er að labba í alla þjónustu. Ef gestabryggjur eru ekki merktar sérstaklega, sem er oft, getur verið mismunandi skoðun meðal þeirra sem eru um borð á því hvar skuli leggjast, einn bendir þarna og segir “leggjumst hér” annar bendir annað, “ það er miklu betra þarna” og geta upphafist hinar flóknustu deilur meðan hver heldur fram ágæti síns staðar ef margir eru um borð. Hver kannast ekki við hliðstætt dæmi þegar margir eru í tjaldferðalagi saman. Þegar kemur að því að fara að tjalda þá kemur “tjöldum hérna”, næsti “nei þetta er ómögulegt tjöldum heldur þarna” og sá næsti “nei þarna er miklu betri staður”. Svona getur farið lengri tími í að bítast um hvar eigi að tjalda með tilheyrandi rápi fram og aftur um staðinn. Því var það einu sinni þegar við frú Lilja vorum á tjaldferðalagi með þrem öðrum hjónum og búið var ganga í gegnum framangreinda togstreitu í tvö kvöld þegar ég sagði við samferðafólkið. Nú höfum við það þannig það sem eftir er ferðarinnar að annað kvöld ráða þessi hjón hvar er tjaldað, svo næstu og þá þar næstu sem ég tilgreindi röðina á og hinir þegja og sætta sig við það. Allir samþykktu þessa aðferð og voru alsælir það sem eftir var ferðarinnar með tilhögunina. Þessa aðferð má nota um borð í skemmtibát en reyndar er þetta einfaldara þar því að það er alveg sama hvað hver segir, kafteinninn ræður.