162. Cannes og áleiðis til Ítalíu

 Hildur Hjálmars og afi hennar, höfundur á bryggjunni í Cannes. 

Uppi í hæðunum fyrir ofan Cannes er lítil borg sem heitir Grasse og er heimsfræg fyrir ilmvatnsframleiðslu en megnið af þeim "mimosum" sem notaðar eru í ilmvötnin eru tíndar í hæðunum umhverfis Grasse. En auðvitað eru ilmvötnin líka framleidd úr blöndu af öðrum jurtum víða að úr heiminum eins og frá Tibet, Indlandi og úr Suður-Kyrrahafi. Blöndunin á þeim fjölbreytilegu ilmefnum á sér svo stað þarna í Grasse undir strangri leynd svo unnt sé að halda verðinu uppi.

Frægð Grasse hófst á 16. öld en ekki fyrir ilmvötn í upphafi heldur framleiðslu á leðurhönskum sem þóttu mjög sérstakir, ekki síst þegar Grasse búar fóru að setja í þá góð ilmefni sem komust í tísku, enda handarbakskyssingar í hávegum hjá fína fólkinu. Leiddi það síðan til þess að hanskaframleiðslan varð að aukaatriði en ilmefnaframleiðsla og síðan imvatnsframleiðsla að aðalatvinnuvegi bæjarbúa sem hlaut sína frægð strax á 18. og 19. öld, sem enn stendur.

Cannes, eins og aðrir staðir á Rivierunni,  var dæmigerður bær sem var um tíma undir Ligurians, Rómverjum og Riddurum St. Johns. Síðan gerðst það að 1834  var breskur lávarður, Brougham að nafni, ráðherra í ríkisstjórn Bretlands, á leiðinni austur eftir Rivierunni á leið til Ítalska hluta hennar, með veika dóttur sína til heilsubótar. Var feðginunum snúið við við ánna Var vegna Kólerufaraldurs í Frakklandi en Ítalir vildu með því að stöðva alla umferð yfir landamærin, reyna að varna því að faraldurinn bærist til Ítalíu. Brougham lávarður var með því þvingaður til að bíða af sér ferðabannið í litlu gistihúsi í Cannes sem þá var lítið og óþekkt fiskiþorp. Fegurð þessa litla fiskibæjar heillað lávarðinn hins vegar svo að hann ákvað að fara hvergi og ílengdist því þarna og byggði hann sér glæsivillu í Cannes, sem ber heitið Villa Eleonore Louise, en það var til minningar um dótturina sem hét sama nafni, en dó því miður áður en villan var fullbúin. Ekki nóg með það heldur var lávarðurinn óþreytandi við að hvetja vini sína til að koma til Cannes og byggja sér hús þar og þegar hann dó 1868 hafði íbúatala Cannes vaxið úr 3000 frá því þegar hann kom, í 10.000 manns.

Lord Brougham vað vel til vina við Louis-Philippe konung og fékk hann í lið með sér við að byggja upp hafnaraðstöðu fyrir snekkjur í Cannes sem leiddi til þess að 1904 var komin þarna góð snekkjuhöfn sem varð vinsæl meðal skemmtibátafólks og jók mjög við ferðamannastrauminn til Cannes.

Cannes komst svo í tísku meðal ríkra Bandaríkjamanna í fjórða áratug síðustu aldar og höfðu þeir frumkvæði að því að stofna til alþjóðlegra kvikmyndahátíða í borginni og átti sú fyrsta að vera um haustið 1939. Snarlega var hætt við vegna seinni heimstyrjaldarinnar sem þá braust út, en menn gleymdu ekki hugsjóninni og var kvikmyndahátíðin haldin árið 1946 í fyrsta sinn og hefur verið árviss atburður allar götur síðan.

Við fórum ekki frá Cannes fyrr en miðvikudaginn 14. maí, daginn fyrir kvikmyndahátíðina 2008 og fengum því að upplifa smjörþefinn af  þeim glæsileika sem svona hátíð ber með sér auk þess að sjá brot af þeirri fyrringu og vitleysu sem einkennir fólk sem í örvæntingu reynir að koma sér á framfæri í þessum harða heimi athyglissýkinnar.

Við leystum landfestar eftir frábæra dvöl í Cannes, kl. 0830 14. maí og fórum að eldsneytisbryggjunni til að taka olíu og létum svo úr höfn kl. 0855. Veður var eins og best var á kosið, logn, sólskin og hiti í lofti. Þegar komið er út um hafnarkjaftinn er stefnan sett á vestur enda eyjarinnar Ste-Marguérite í Lérins eyjaklasanum, þar til hið fræga Royal virki á eynni miðast í 120°, þá er stefnan sett á það. Þegar 0.5 sjóm. eru í virkið er beygt í r.v. austur í gegnum sundið milli lands og eyjar, til að vera öruggur af skerjum sem eru suður undan höfðanum Pte de la Croisette. Þegar komið er í gegn er svo stefna sett fyrir Cap d´ Antibes, en fyrir þann höfða fórum við kl. 0935.