145 til AVIGNON og rauðvín á rónabúllu

   Saint Bénéset brúin í Avignon

Við héldum áfram til Avignon laugardaginn 26. apríl kl. 0920. Þegar við fórum frá Valence var N átt, nokkuð hvasst eða 5 vindstig, sólskin og 18°C hiti. Hélst þetta góðviðri allann daginn og lygndi frekar eftir því sem leið á daginn. Lítið mál var að taka út í þessari vindátt en þó þurfti að hafa gát á þegar komið var út í rennuna þar sem straumurinn reif í og skella á góðri drift meðan farið var yfir á fjarbakkann þar sem okkar siglingaleið lá.

Leiðin niður fljótið var að mestu tíðindalaus enda skiptist leiðin reglulega á milli fljóts og skipaskurðar með slússum í öðrum endanum, til að þrepa skipin niður, í okkar tilfelli. Slússurnar sem við þurftum að fara í gegnum á þessari leið voru 6 talsins, flestar með um 9 til 12 m. falli en ein var þó afgerandi stærst "Ecluse de Bolléne þar sem við fórum 23 m. niður í einum rikk. Hún lét lítið yfir sér þar sem við sigldum inn í hana barmafulla, með lága bryggjukanta á bæði borð. Hins vegar var ekki laust við að hún virkaði ógnvekjandi 20 mínútum seinna þegar við vorum, eins og krækiber í helvíti, ofaní þessum risadammi með 23 m. háum veggjum á alla kanta. Afturundan var 23 m. hátt hliðið sem við höfðum komið inn um skömmu áður og var ekki laust við að maður hugsaði meðan beðið var eftir að hliðið fyrir framan opnaði, "hvað ef afturhliðið gæfi sig og 23. m. vatnsmassinn myndi steypast yfir mann"?

Rhone dalurinn er fallegur þarna þar sem hann liðast á milli hæðanna áður en óshólmar Miðjarðarhafsins taka við nokkru fyrir sunnan Avignon. Eins og víðast teygja sig akrar, vínekrur og beitilönd til beggja handa nema þegar þorp, kastalar, krikjur og bæir líða hjá. Farið er framhjá Marcoule kjarnorkurannsóknarstöðinni sem er sú stærsta í Frakklandi og skömmu neðar við fljótið er farið framhjá Tricastin kjarnorkuverinu sem er feikna mikið mannvirki að sjá. Það sem vekur athygli við þessi kjarnorkumannvirki er hversu allt er snyrtilegt og flott í kringum þau sem er mikil andstæða við önnur orkuver eða verksmiðjur í Evrópu þar sem ljótleikinn og draslaragangurinn fær að ráða ríkjum. Eins og kunnugt er á kjarnorkan undir högg að sækja og því má ætla að þar sé lögð áhersla á sem besta ímynd út frá snyrtimensku og fallegu umhverfi, eins og gert er við álverin og virkjanirnar á Íslandi. Það eru tvímælalaust snyrtilegustu mannvirki á Íslandi meðan almenn iðnaðar- og atvinnusvæði, þ.m.t. í matvælaiðnaði okkar eru oftar en ekki vaðandi í hirðuleysi, ljótleika og sóðaskap.

Þegar kemur niður að Avignon kvíslast fljótið þannig að stór eyja myndist milli kvíslanna og liggur siglingaleiðin eftir vestari kvíslinni. Borgin Avignon breiðir hins vegar úr sér til beggja handa, en gamla virkisborgin, sem er perla svæðisins, stendur þó öll austan við eystri kvíslina. Höfnin eða viðlegukantarnir liggja meðfram fljótsbakka eystri kvíslarinnar, við borgarmúra gömlu virkisborgarinnar. Ekki má fara inn í eystri kvíslina að ofan verðu heldur verður að fylgja vestari kvíslinni suður fyrir endann á eynni, þar sem kvíslarnar renna aftur saman. Halda verður áfram undir járnbrautarbrú sunnan við endann og fylgja nákvæmlega nokkuð óvenjulegum leiðarmerkjum áður en snúið er við og undir brúnna aftur, nú á móti straumi og inn í eystri kvíslina. Bæta þurfti verulega við vélaraflið þegar farið var inn í eystri kvíslina vegna straumþungans.

Þegar siglt er inn eystri kvíslina er skógi vaxin eyjan á bakborða með fallegum hótelum og veitingastöðum meðfram bakkanum, en á stb. hönd er virkisbærinn, gamla Avignon, sem við nánari skoðun er perla suður Frakklands. Á bakkanum Avignon megin koma fyrst lægi fyrir farþegaskipin sem ganga eftir fljótunum og er síðan siglt undir tvær umferðarbrýr sem tengja saman gömlu virkisborgina, eynna og þann hluta Avignon sem liggur vestan við vesturkvíslina. Þá er komið að Saint Bénézet brúnni, sem skagar út í hálft fljótið. Hún var byggð á 12. öld en rústuð í Albigensian krossferðunum 1226 og endurbyggð í kjölfar þess. Hins vegar varð brúin fyrir endurteknum skemmdum vegna flóða  og endanlega aflögð sem slík á 18. öld. Nú er hún komin á heimsminjaskrá UNESCO eins og stór hluti gömlu virkisborgarinnar, þannig að þessum hluta sem enn stendur er haldið við í upprunalegri mynd. Þegar við komum siglandi upp fyrir Saint Bénézet áttu flotbryggjur skemmtibátahafnarinnar að koma ljós en nú brá svo við að aðeins sást ein flotbryggja sem var með húsi á og lægi fyrir ferju sem gengur frá virkisbænum og yfir í veitingastað hinu megin fljótsins á eyjunni. Varð mér í fyrstu ekki um sel því kl. var orðin 6 að kveldi, langur dagur að baki, og ekkert annað lægi að hafa nærri. Var ljóst að búið var að leggja flotbryggjurnar af og fanst mér það í sjálfu sér ekkert skrítið vegna straumþungans í ánni. En þegar komið var upp fyrir flotbryggjuna með ferjulæginu kom í ljós að leggjast mátti við fljótsbakkann, sem var með festihringjum, rafmagnskössum og vatnshönum fyrir báta, enda nokkrir bátar þar í lægi. Renndum við að og bundum þarna á þessum friðsæla og fallega stað kl. 1830 um kvöldið.

Beint upp af staðnum þar sem við lögðumst var veitingastaður með því virðulega nafni NAVIGATOR á stóru skilti og lagði ég til að þegar við værum búin að koma okkur fyrir og snæða kvöldverð skyldum við aðeins líta í bæinn og byrja á að fá okkur rauðvínsglas á þessum virðulega stað. Það var svo ekki fyrr en kl. að ganga 9 um hvöldið sem við röltum upp á NAVIGATOR sem reyndist þá vera argasta rónabúlla sem við athuguðum ekki fyrr en við vorum búin að panta rauðvínsglös og vorum við fljót að stinga úr þeim og hypja okkur út hið bráðasta. Gerðum við lítilsháttar tilraunir með að ganga inn fyrir borgarmúrana og kíkja á bæinn, en fanst allt umhverfið svo skuggalegt að ákveðið var að bíða birtu með frekari könnunarleiðangra. Voru þessi fyrstu kynni af Avignon svo nöturleg að við töldum litlar líkur á að okkur myndi líka við staðinn en annað átti eftir að koma í ljós.