Börnin á burt og við beint í öngstræti

Þessi pistill er svo þvælinn að gott er að hafa loftmyndina til viðmiðunar. 

Þá voru blessuð börnin farin og við aftur orðin ein. Við vorum búin að taka það rólega í Amsterdam, njóta þess að vera um kyrrt og skoða okkur um. Grenjandi rigningardagar inn á milli gerðu þó strik í reikninginn og héldum við okkur um borð í rólegheitunum í þeim ósköpum. Við ákváðum að fara frá Amsterdam þriðjudaginn 23. ágúst og fara sömu leið til baka suður til Rotterdam, en svo áfram þaðan niður til Oostende í Belgíu. Ákváðum við að skipta ferðinni til Rotterdam í tvennt og koma fyrst við, og liggja eina nótt í “Yachthaven Leiden”, en við fórum í gegnum Leiden á leiðinni til Amsterdam, án þess að stoppa þar þá. Gerði ég áætlun í tölvunni fyrir siglingu þangað en leitaði engra frekari upplýsinga sem voru mistök. Taldi ég að ekki yrði vandamál að finna höfnina þrátt fyrir að hún sé inn af krossgötum fjögurra kanala, með kraðaki af brúm á alla kanta, enda vorum við búin að fara um þessi kanalmót á leiðinni til Amsterdam.

 

Við leystum landfestar kl. 0830 þennan þriðjudag 23. ágúst í fallegu sólskinsveðri og tókum stefnuna beint vestur eftir Nieuwe Meer vatninu og inní kanalinn með langa nafninu sem ég nenni ekki að skrifa, sjá næst síðasta pistil. Þegar við komum svo í Kagermeer vatnið NA-vert lentum við í mikilli umferð af skútum sem komu úr öllum áttum og varð ég að fara svo hægt í gegnum þann flota að stundum varð að stoppa. Þegar betur var að gáð kom í ljós að hér var um að ræða enhverskonar siglingaskóla sem setti hóp af unglingum án leiðbeinanda út á vatnið á skútum. Allavega gat ég ekki séð að þau hefðu hundsvit á siglingum eða siglingareglum enda var um algjöran glundroða að ræða á vatninu. Með því að við fikruðum okkur áfram af mikilli varúð tókst okkur um síðir að komast langs eftir vatninu og inn í Zijl-kanalinn sem liggur með bænum Leidendorp og áfram eftir Rijn-Schiekanaal (komum niður efst fyrir miðri mynd) þar til komið var að Spanjaardsbrúnni í Leiden, sem opna þurfti fyrir okkur (hvít brú ofarlega fyrir miðri mynd). Var nú brúin kölluð upp og síðan farið undir, ásamt fleiri bátum, þegar búið var að lyfta henni. Tekið skal fram að þarna erum við inni í austur hluta Leiden bæjar og á mótum fjögurra kanala, þess sem við komum eftir, kanals t.v. sem við komum eftir þegar við komum frá Alphent til Vlietopper, beint áfram, niður til Vlietopper og t.h. inn í gamla bæinn í Leiden. Nú verð ég að játa á mig kæruleysi sem maður myndi aldrei leyfa sér úti á sjó. Ég sigldi “eftir minni” raleitt áfram inn í kanalinn beint framundan, sem var tóm þvæla, því minnið er brygðulla en fræðin.  Samkvæmt vegalengdarmælingu á GPS áttum við að vera komin á staðinn, en krókasiglingin á vatninu kringum skúturnar höfðu lengt svo í siglingunni að verulegur munur var komin á milli sigldrar vegalengdar og þá sem átti að halda, en GPSið var ekki tengt við kanalsiglingaforritið auk þess sem ég var ekki einu sinni með tölvuna í gangi. Þennan vegalengdarmun hefði ég getað stillt út þegar ég fór undir Spanjaardsbrúnna en lét það undir höfuð leggjast því ég var svo viss í minni sök. Þar sem við förum þarna beint áfram yfir kanalmótin (beint niður samkvæmt myndinni) sé ég brú framarlega í kanalnum t.h. en veiti henni enga frekari athygli. Eftir skamma siglingu komum við að annari brú (sjá neðst fyrir miðri mynd). Þar sem við og aðrir bátar vorum ný búnir að fara undir Spanjaardsbrúnna var þessi brú opnuð viðstöðulaust enda öllum brúnum á þessu svæði stjórnað frá einni stjórnstöð og stuðst við myndavélar. Um leið og við komum undir brúnna fæ ég bakþanka og lít aftur. Þar sem brúardekkið er að síga niður horfi ég beint á skiltið Wilhelminabrú, en ekki Sumatrabrú, sem átti að koma næst, og segi um leið og ég slæ af og sný hart í bak “við erum á vitlausri leið”. Renndi ég nú bátnum upp að legukanti við bakkann og tyllti upp spotta meðan ég kveikti á tölvunni og skoðaði siglingaáætlunina. Wilhelminabrúnna þekkti ég frá því að fórum N-úr frá Vliertopper, fyrir viku síðan, og sá nú að sammkvæmt forritinu höfðum við átt að beygja strax inn í kanalinn t.h. eftir að við komum undan Spanjaardsbrúnni og að Sumatrabrúin sem var sú sem ég sá hægra megin þegar við fórum yfir kanalmótin.

 

Það var svolítið sneyptur yachtkafteinn sem kallaði upp Wilhelminabrú og bað um opnun “coming from South”, og ný búinn að fara undir “coming from North”. Nokkrir fleiri bátar voru nú komnir svo brúin var fljótlega opnuð og við í gegn og viðstöðulaust upp í kanalmótin aftur og þar beygðum við til vinstri inn í kanalinn sem liggur inn í gamla bæinn í Leiden og stoppuðum í kanalmótunum skammt frá Sumatrabrú. Bátarnir sem voru samferða okkur voru nú búnir að fá Spanjaardsbrúnna opnaða fyrir sig en við köllum upp Sumatrabúnna (ofarlega t.v. við miðja mynd) til að fá hana opnaða, en ekkert svar. Létum við nú reka þarna á kanalmótunum og kölluðum Súmatrabrúnna af og til upp, en án árangurs. Þegar ekkert gerðist drykklanga stund segi ég við frú Lilju “þetta er eitthvað helv.... rugl við skulum bara hætta við og leggjast inn í yachthöfnina hérna” en lítil og pen yachthöfn var við kanalmótin (sést vel á myndinni). Renndum við síðan löturhægt inn í höfnina og frú Lilja gerði sig klára til að setja upp spotta þegar maður nokkur kallaði í hana frá einum bátnum þar inni og sagði að þetta væri lokuð einkahöfn og því engin aðstaða fyrir gestasiglara. Snérum við nú stefni út aftur og héldum út á kanalmótin og var nú pirringur byrjaður að ná yfirhöndinni. Eftir smá vangaveltur komum við okkur saman um að hætta við að reyna að komast til hafnarinnar í Leiden þar sem ómögulegt virtist að ná sambandi við Sumatrabrúnna, sem stóð í veginum. Ákváðum við að koma okkur upp í yachthöfnina í Zijlzicht, sem var aðeins 5 mín. sigling til baka en við höfðum farið framhjá henni á leið okkar fyrr um daginn. Til þess þurftum við þó að komast aftur undir Spanjaardsbrúnna, nú til N, og fórum við því í bið hjá henni með fleiri bátum. Þar sem við biðum þarna á reki á kanalmótunum sjáum við hvar kemur stór flutningalegta eftir kanalnum sunnan frá Wilhelminabrú og hugsum með okkur OK nú verður brúin opnuð strax, því þær fá fljóta þjónustu ef hægt er. En viti menn. Þegar legtan kemur inn á kanalmótin beygir hún á bakborða og tekur stefnuna beint á Sumatrabrúnna og um leið sjáum við að allt er að fara í gang þar að opna svo ég segi við frú Lilju, “við eltum og förum til Leiden hafnarinnar eins og við ætluðum”. Þar með létum við ekki sitja við orðin tóm og eltum legtuna undir brúnna og hún lokaðist nú hægt og rólega að baki okkur. En nú gat á að líta. Kanallinn sem við vorum nú komin inn í var frekar þröngur og lá í gegnum sambland af afdönkuðu iðnaðarhverfi á vinstri hönd og draslaralegu íbúðahverfi á hægri hönd. Með vinstri bakkanum lágu slímugir og ryðgaðir húsbátar og legtur en með hægri bakkanum voru bryggjukantar úr tré, fyrir framan lítil og sóðaleg íbúðahús, skakkar skældar og fúnar. Við flesta bryggjukantana lágu skekturæflar eða bátar sem máttu muna sinn fífil fegurri. Við fylgdum legtunni eftir á mjög hægri ferð og skyndilega birtist brú framundan (sjá ofarlega lengst t.v. á myndinni), en samkvæmt tölvuforritinu okkar áttu ekki fleiri brýr að vera á okkar leið að höfninni. Hlaut hún því að vera “hérna megin” við brúnna. Opnaðist brúin og legtan fór áfram í gegn en ég stoppaði. Inn úr hægri bakkanum kom smá vik og tvær órhjálegar bryggjur með nokkur bárskrifli og var það fljótséð. Hér förum við ekki inn á okkar bát. Aumingja brúarstjórnin beið drjúga stund með að setja brúnna niður á meðan við dóluðum fyrir framan hana en síðan byrjaði hún að síga á sitt pláss. Við vorum nú lokuð í öngstræti í skítakanal á milli tveggja lokaðra brúa.