Barnalán í bátinn

Mynd. Það verður að skoða allt, Ólafur Ágúst í rannsóknarleiðangri.

Það er e.t.v. ofmælt að kalla það barnalán þegar “börnin” eru komin á fimmtugsaldurinn, fyrir utan eitt, en Lárus Pet., Sigrún og Ólafur Ágúst komu um borð 11. ágúst í Ridderkerk og eyddu með okkur næstu viku á fljótum og könulum Hollands. Það gekk á með grenjandi skúrum seinnipart þessa föstudags en morguninn var bjartur og hlýr. Á öllum þeim sjö stöðum sem við vorum búin að koma til, í ferð okkar frá Hannover til Ridderkerk, höfðum við reynt að kaupa veiðistöng handa stráknum, áður en hann kæmi um borð, en án árangurs. Það er nefnilega mikið af fiski í könulunum og fljótunum og stangveiði nokkur, þótt ekki myndum við éta þann fisk, vitandi hvað er látið í þetta innilokaða vatn. Virðast flestir veiða fyrir sportið og sleppa jafnharðan þeim fiski sem veiðist og vildum við skapa skemmtun fyrir drenginn með því. Því skundaði ég nú í bæinn til að vera mættur þegar verslanir opnuðu og gera úrslitatilraun til að fá veiðistöng í tíma. Eftir að hafa rápað samkvæmt ábendingum heimamanna á milli allra líklegra verslana í bænum var útséð um að hægt væri að fá veiðistöng í Ridderkerk og hélt ég því um borð við svo búið. Um kl. 1300 hringdi Lárus og tilkynnti að þau væru lent á Schipol flugvelli við Amsterdam og sögðum við honum að einfaldast væri fyrir þau að taka lest til Rotterdam og leigubíl þaðan að höfninni í Ridderkerk. Gaf ég honum upp heimilsfangið á höfninni og bað hann að hringja aftur þegar þau væru komin til Rotterdam. Um hálf þrjú leitið hringdi hann aftur og sagði að þau væru komin til Rotterdam og sagðist ég ætla að ganga á móti þeim (þ.e. leigubílnum) að aðalgatnamótunum fyrir ofan höfnina, sem ég taldi víst að þau myndu koma, en ég taldi hugsanlegt að bílstjórinn ætti erfitt með að rata þaðan niður eftir því leiðin væri nokkuð flókin. Úti var ausandi rigning svo að ég gallaði mig í regngalla og hélt af stað til móts við bílinn. Taldi ég víst að hann kæmist ekki aðra leið að höfninni en þá sem ég gekk, en aldrei mætti ég bílnum og stóð nú og beið við þessi aðalgatnamót sem ég taldi að væru “þau einu sönnu”. Skyndilega hringdi síminn í vasa mínum, var Lárus í símanum og spurði formálalaust “hvar ertu pabbi, við erum komin um borð”. Var ekki annað fyrir mig að gera en að ganga aftur um borð, en þau höfðu þá fengið leigubíl með GPS “never lost” leiðsögubúnað sem hafði leiðbeint bílstjóranum um smágötur niður að vöruhöfninni og áfram til Yachthafnarinnar, sem mér datt ekki í hug að tengdust hraðbrautinni til Rottedam. Urðu nú fagnaðarfundir og gengið í það að koma gestunum fyrir í gestakáetunni og farangri í farangurshólf. Um kvöldið nutum við þess svo að fara öll saman í kvöldverð í veitingahúsinu á hafnarbakkanum og var nú veitingakonunni sem keyrt hafði okkur í bæinn daginn áður, skenktur fáni að gjöf fyrir greiðann og trónar hann í hillunni bakvið barinn.