Gestrisni og greiðasemi er víðar en á Íslandi

Mynd af Ridderkerk höfn, tekin til suðurs. Bærinn er til hægri.

Eftir að við vorum búin að koma okkur fyrir í Ridderkerk fór ég í land til þeirra föstu verka að ræða við Hafna og ganga frá leguheimild og gjöldum. Kom ég að lokaðri skrifstofunni. Við hliðina var veitingastaður með bar, sem var að opna, svo næst var að leita fyrir sér þar. Þar var mér sagt að vera bara rólegur, þau myndu taka við hafnargjaldinu þegar við færum. Á barnum voru tveir strákar að gera klárt fyrir kvöldið og spurði ég þá um næsta stórmarkað sem þeir sögðu að væri a.m.k. í þriggja kortera göngufjarlægð svo þeir gáfu mér upp símanúmer á leigubílastöð til að hringja í þegar við vildum fara. Fór ég um borð við svo búið og fórum við að undirbúa landgöngu. Þegar við vorum klár fórum við upp á barinn og settumst þar niður áður en við hringdum á bíl, en þegar ég hringdi brá mér óþyrmilega. “Þú getur fengið næsta bíl eftir klukkutíma” var svarið, og skammt var í að verslanir færu að loka. Sagði ég nú fólkinu á barnum mínar farir ekki sléttar og spurði hvort ekki væru fleiri leigubílastöðvar að hringja í. Það var ekki og hófst nú nokkur umræða meðal barfólksins um hvernig væri hægt að redda okkur í verslun sem endaði með því að kona, sem komin var og virtist vera boss á barnum, sagði ákveðið “ég bara keyri ykkur upp í bæ”. “Þú nærð aldrei fyrir lokun” sagði þá annar strákurinn en daman lét það nú ekki slá sig út af laginu. “Á mínum bíl? “Ég skal nú sýna ykkur það” sagði hún við strákana og beindi síðan orðum sínum að okkur “komiði”. Út í bíl var skundað og vinkonan brunaði af stað. Nú gerðist það að ég blaðraði svo mikið við konuna á leiðinni að ég lagði ekki leiðina á minnið, en hún skilaði okkur heilu á höldnu í stórmarkað í miðbæ Ridderkerk. Eftir að hafa þakkað henni fyrir og sagst taka leigubíl til baka fórum við inn að versla og var nú verslað mikið, tveir fullir plastpokar og engin “hjólatík” með. Hjólatík, sem við köllum, er grind á hjólum til að trilla ferðatöskum á en við vorum búin að festa á hana bakpoka og notum þetta til að draga í búið þegar stutt er í verslanir og bílar ekki notaðir, sem er sjaldnast. Annars erum við mikið farin að ræða um að fá okkur hjól til að hafa um borð, til að fara um bæi og þorp þar sem við liggjum, en það er algengt hjá bátafólki. Eftir að við vorum búin í stórmarkaðnum hringdi ég í leigubílastöðina til að fá bíl um borð. “Því miður” sagði daman í símann, “leigubíllinn er á leið með farþega til Amsterdam og kemur til baka í fyrsta lagi eftir klukkutíma”. “Leigubíllinn” át ég eftir henni “hafið þið aðeins einn leigubíl” spurði ég. “Nei en hinir eru hættir í dag” var svarið.  Þarna stóðum við nú með tvo fulla og níðþunga plastpoka og trúlega um klukkutíma gangur um borð með þá byrði sem var ekki í þægilegustu göngupakkningum. Af stað var nú haldið og alltaf sigu handleggirnir á undirrituðum neðar og neðar undir byrðinni. Þegar við vorum komin dágóðan spotta fór ég að vera í vafa um að við værum á réttri leið, þótt frú Lilja segðist vera handviss um að svo væri. Eins og þið vitið, verði maður í vafa þá er maður i vafa hvað sem hver segir, enda hefur frú Lilja alltaf sagt að hún sé það óratvísasta af öllum, en hún hafði þó tekið eftir leiðinni upp í bæinn. Vafinn hélt áfram að naga mig og gat ég ekki hugsað mér að dröslast með pokana lengra en nauðsynlegt væri svo að ég ákvað að spyrja til vegar til að vera alveg viss. Sá ég nú inn um glugga á skrifstofu að þar stóðu maður og kona að tala saman. Gekk ég að dyrunum, bankaði um leið og ég gekk inn og spurði hvort við værum ekki á réttri leið í Yachthaven Ridderkerk, um leið og ég benti niður götuna. Eitthvað voru þau ósammála um leiðina, skildi ég þótt þau töluðu Hollensku, þar til konan sagði allt í einu á Ensku, “ég er hvort eð er að fara því við erum búin að loka, ég keyri ykkur bara um borð”. Það er oft sagt að gestrisni Íslendinga sé við brugðið, en ég held að hvorki Þjóðverjar né Hollendingar séu síðri að því leyti, eða almennt það fólk sem við höfum hitt á leiðum okkar um sjó og sund með m/y Lilju Ben. Allstaðar er gata manns greidd.