Lagt í vettvangsskoðun

 

  Sete Cidades askjan á vestan verðri Sao Miguel, Azores.

Við lentum seint um eftirmiðdaginn í Ponta Delgata eftir mjög árangursríkt flug með þyrlunum og var þá farið beint upp í Háskóla til að undirbúa vettvangsskoðanir daginn eftir, 14. nóvember.

Eftir að við vorum búin að bera saman bækur okkar var ákveðið að ég legði áherslu á vettvangsskoðun í Ribeira Quente og að hitta fólk þar að máli, auk þess að ræða við yfirvöld í Povoacao sem er höfuðstaður eða stjórnsýslumiðstöð héraðsins.

Var ákveðið að ég fengi með mér í ferðina til Ribeira Quente samstarfsmann og túlk, verkfræðing frá verkfræðistofu á Azoreyjum, en í síðari ferðirnar, sem var ákveðið að ég færi til að tala við yfirvöld í Ribeira Grande og Vila Franca do Cambo, fékk ég til aðstoðar jarðfræðing frá háskólanum. Í báðum tilfellum var um að ræða gullfallegar Portugalskar konur, en annari þeirra, jarðfræðingnum hafði ég  kynnst áður vegna fyrri starfa á eyjunum. Ég vaknaði snemma um morguninn 14. nóvember og eftir morgunverð á Hótel Canadinan fór ég fótgangandi upp í Háskóla Azoreyja og var kominn þangað um 08:00. Þegar þangað kom var allt harðlæst svo ég settist á tröppurnar til að bíða eftir að einhver kæmi á jarðvísindadeildina. Hitinn var þegar orðinn um 19°C og mikill raki í lofti þannig að ég var létt klæddur í gallabuxur, skyrtu og á gortex fjallaskóm, en í lítilli hliðartösku hafði ég meðferðis góða peysu (það getur verið mjög kalt þarna á fjöllum þótt hlýtt sé í byggð), regngalla, kort, leðurmöppu með ritfærum, pappír, og myndavél. Spáð var rigningu þegar líða tæki á morguninn, enda var farið að hvessa af SV. Rétt fyrir kl. 09:00 fór fólk að týnast að og fórum við nú inn í fundarherbergi að skipuleggja leiðangrana, velja okkur UMM jeppa, leggja niður fyrir okkur leiðarval og stilla okkur inn á sameiginlegar fjarskiptatíðnir á talstöðvunum. Ribeira Quente var áfangastaður okkar Maríu, verkfræðingnum sem var minn aðstoðarmaður og túlkur. Jarðfræðingarnir Eysteinn og John Guest, ásamt heimamönnum, ákváðu hins vegar að fara upp í Furnas Öskjuna, því þar höfðu þeir séð úr þyrlunni áhugaverðar og aðgengilegar skriður til að mæla og rannsaka. Stysta leiðin til Ribeira Quente er austur með suðurströndinni, gegnum bæinn Vila Franca do Cambo, þá upp veg sem liggur eftir sneiðingum upp á n.k. hásléttu milli Furnas öskjunnar og eldfjallsins Fogo. Þaðan liggur leiðin niður í Funas öskjuna inn í Furnas þorpið og þaðan áfram í fjallaskaðið til Ribeira Quente.  Við María ákváðum hins vegar að taka stefnuna norður yfir eynna til bæjarins Ribeira Grande, síðan austur með norðurströndinni og þaðan upp á hásléttuna og niður í Furnas Öskjuna um sneiðinga frá norðri. Þótt þetta væri lengri leið fannst okkur hún viturlegri því frést hafði að vegurinn inn í Furnas Öskjuna frá suðri væri sumstaðar skemmdur og að búast mætti við að tré væru fallin á veginum.

Kl. var langt gengin í ellefu þegar við loksis komumst af stað og tókum sterfnuna út úr Ponta Delgata og norður eftir grasi grónum engjunum milli eldstöðvanna Sete Cidades t.v. og Fogo t.h., sem gnæfa yfir umhverfið á báðar hendur. Á þessari leið eru bóndabæir og ræktarsvæði og liggur vegurinn meðfram fjöldanum öllum af gígopum með gömlum gjallhaugum um kring. Þegar komið var norður yfir vatnaskil sást til Pedreras svæðisins, en þar voru Íslendingar að störfum við jarðhitarannsóknir. Við keyrðum sem leið liggur í gegnum Ribeira Grande, sem er næst stærsti bær eyjarinnar, og svo austur með norðurströndinni í gegnum bæinn Porto Formoso. Skömmu síðar greinist vegurinn þannig að einn hluti þræðir áfram þorpin austur með ströndinni en hinn hlutinn stefnir upp á hálendið þvert yfir eyna aftur, upp aflíðandi hjalla alla leið upp í Furnas Öskjuna. Það er glæsileg sjón að koma fram á brún Furnas Öskjunnar úr norðri, en það átti ekki við núna hjá okkur Maríu. Nú var komin grenjandi rigning þannig að þarna í um 600 m.y.s. var skyggni nánast ekkert og öskjubotninn með sínu fallega vatni og Furnasþorpinu falið í grámyglu regnsins. Þegar við komum fram á brúnina ákváðum við að stoppa og María prófaði að gefa hinum leiðangursmönnunum kall í talstöðinni því að þeir höfðu ætlað syðri leiðina og athuga einhverjar skriður þar. Svöruðu þeir strax og sögðust vera komnir í kaffi á litlum bar í Furnas þorpinu, sem við þekktum vel til, svo við ákváðum að halda þangað til að byrja með.

Héldum við nú niður sneiðingana með snarbröttum brekkum í innan verðum gígnum og komum brátt inn í Furnas þorpið, þar sem það breiðir úr sér í öskjubotninum. Það rigndi svo brjálæðislega þegar við komum að kaffibarnum þar sem UMM jeppi félaga okkar stóð, að við urðum að byrjða á því að troða okkur í regngallana áður en við færum út úr bílnum, þótt aðeins væru um 10 m. að inngangi barsins. Þegar inn var komið sáum við hvar félagarnir úr hinum hópnum brostu við okkur og benntu okkur að setjast. Urðu öll samskipti að fram með því að kallast á því hávaðinn í regninu, sem buldi á óeinangruðu þakinu var slíkur, að ekki heyrðist mannsins mál. Jarðfræðingarnir voru svartsýnir á að þeim tækist að koma miklu í verk þennan daginn vegna regnsins, en voru ákveðnir að reyna eftir bestu getu. Hins vegar fanst mér þeir öfundsverðir að geta haldið sig á svæðum við sínar mælingar þar sem skriður höfðu þegar fallið, því þar var allt runnið niður sem niður gat runnið og því lítil hætta á ferðum. Við María áttum hins vegar eftir að fara niður að ströndinni að Ribeira Quente og til þess var aðeins eina leið að fara. Við urðum að fara með ánni (Ribeira Quente) niður i gegnum þröngt fjallaskarðið, 4 km. leið, með snarbröttum hlíðum á báða vegu. Við vissum vel að frekari skriðuhætta var orðin veruleg á þeirri leið.

 

Næst "til Ribeira Quente"