Út í Rín og algjör óvissa.

Við fórum ekki frá Dorsten fyrr en kl. 1045 daginn eftir þ.e. 8. ágúst. Framundan voru tvær slússur og síðan stórfljótið Rín sem leið okkar lá niður eftir. Þar sem siglingahraði er ótakmarkaður niður Rín ákváðum við að sigla um 90 km. í þessum áfanga, til Gent í Hollandi. Þar átti að vera yachthöfn samkvæmt siglingaforritinu en annað kom nú á daginn. Eftir Brücken Slússu, sem tók okkur niður í 23. m. hæð og síðan slússuna í Friedrichsfeld sem tók okkur niður í 15.5 m. yfir sjó vorum við komin út á Rín og þar breyttist allt skyndilega. Skýrt aframmaðir kanalbakkar breyttust nú í fljótsbakka með sendnum ströndum á bæði borð þar sem skiptust á blómlegar sveitir, sveitaþorp, stærri bæir og borgir. En það var fleira sem breyttist og það verulega. Hraðinn var þrefaldaður (farið úr 6.5 hnútum í 19 hnúta). Allt í einu vorum við komin í bullandi öldurót sem er þó nokkuð á fljótinu og umferðin margfaldaðist þannig ýtrustu árvekni var þörf. Það voru stór skip, lítil skip og allt þar á milli, hraðskreið skip og önnur hægfara, flutningaskip, skemmtibátar, skútur og farþegaskip hvert á sinni leið, upp eða niður fljótið og sum þvert yfir. Veður var mjög gott, hlýtt og gekk á með einstaka skúrum og aðeins mistur í lofti svo stundum sást ekki alveg milli bakka þegar skúrir gengu yfir. Þarna kynntumst við í reynd nýjum ljósmerkjum þ.e. hvítt ljós með bláan grunn á bakvið á stjb. hlið skips sem kemur á móti. Það þýðir að það skip vilji að þú mæti því á rangt borð m.ö.o.  að þau víki til bb. í stað stjb. Eftir um 81. km. siglingu vorum við komin inn í Holland, efir að hafa siglt nokkra stund með Holland norðan fljótsins en þýskaland að sunnan.

 

Um kl. 1700 komum við að Gent og ætluðum að láta það nægja þann daginn, en viti menn þar var þá engin yachthöfn eins og siglingaforritið gefur til kynna. Voru nú góð ráð dýr. Við vorum búin að fara framhjá sex yachthöfnum á leiðinni og var sú næsta 30 km. að baki en til næstu hafnar framundan, Gorinchem, voru um 80 km. Straumurinn í fljótinu er þarna 4 til 5 hnútar þannig að með því að snúa við myndi muna um 8 til 10 hnútum á höldnum hraða, upp eða niður fljótið. Ákváðum við því að halda áfram og vona að við finndum fljótlega höfn þótt ekki væri hún gefin upp í forritinu enda eru dæmi fyrir því. Við vorum að byrja að verða þreytt og óðum styttist í kvöldið svo þetta var ekki beint óskastaða sem við vorum í. Tvær manneskjur í brjálaðri traffik sem stöðugt þurfti að passa upp á í bugðóttu fljótinu og löng sigling með tveim slússum að baki. Skömmu eftir þetta sigldum við framúr Sænskri skútu og var einn maður á dekki við stýrið. Veifaði hann ákaft til okkar og héldum við fyrst að hann væri að veifa svona eins og skemmtibátafólk gerir hvert til annars en svo lagði hann hönd undir kinn og var augsýnilega að spyrja hvar hann gæti lagst til að hvíla sig. Það voru fleiri að verða þreyttir en við. Eina sem við gátum gert var að yppta öxlum, við vissum ekki meir. Eftir um 40 mín. siglingu birtist svo framundan ein af hinum miklu brúm sem liggja yfir fljótið og á vinstri bakkanum borgin Nijmegen en engin skemmtibátahöfn er gefin upp þar. Reyndar er fljótsbakkinn rammaður með stálþili meðfram miðborginni með leguaðstöðu fyrir flutningalegtur þar sem okkur er stanglega bannað að leggjast. En nú gerðist það að um leið og við komum undir brúnna sjáum við skarð í stálvegginn og sund inn í það sem sýndist vera vik inn að einhverju torgi í borginni. Til hægri í vikinu sjáum við líka að lögreglubátur og einhver þjónustubátur liggja við bryggju sem rétt sást framundan garðinum sem skilur vikið frá fljótinu. Var nú snarlega slegið af og stefnan sett á mynni viksins til að skoða nánar hvað þarna væri og viti menn þarna var höfn, reyndar ekki dæmigerð yachthöfn, en einhverskonar höfn samt og við orðin dauðþreytt. Straumurinn í fljótinu hreif okkur nú framhjá hafnarmynninu svo að við sigldum aðeins niður fyrir og komum svo á móti straumnum upp að hafnarmynninu, sem var miklu betra, og renndum inn. Á hægri hönd þegar inn var komið voru tvær bryggjur og voru lögreglubátur við eina þeirra og tveir dráttar- og þjónustubátar við hina. Innar til hægri voru stærri bryggjur en þar lágu stórar legtur sem auðsýnilega var lagt þar og ekki í notkunn. Engin smuga var þar fyrir okkur. Á vinstri hönd og einnig framundan, þegar inn var komið, var um 10 m. hár hlaðinn steinveggur og þar fyrir ofan bæjartorg mikið. Meðan við lónuðum þarna inni tók ég fyrir algjöra tilviljun eftir því að inn í steinvegginn fyrir neðan torgið voru grópaðir festingarpollar, samskonar og eru í slússuveggjum. Var nú stefnan tekin beint á vegginn og farið löturhægt með annað augað límt á dýptarmælinum sem sýndi glannalega lítið dýpi. Sá ég að lengst til hægri með veggnum kom grjótið í botninum upp í vatnsskorpuna þannig að búast mátti við öllu. Upp að veggnum miðjum skriðum við samt og var nú bátnum lagt við hann og bundið í einn af pollunum sem greyptir voru í hann sem og í þrep í stiga sem lá niður vegginn. Við vorum lögst og skimuðum flóttalega allt í kringum okkur, “skyldum við verða rekin burt” en farið var að bregða birtu og ekki fýsilegt að laggja aftur á fljótið dauðþreytt. Ekkert gerðist og enga hreyfingu var að sjá svo að slökkt var á öllum siglingatækjum og drepið á vélum. Algjör kyrrð hvíldi yfir nema niðurinn frá umferðinni í bænum og á brúnni sem við vorum ný búin að fara undir. Þá varð mér að orði, “opnum nú flösku og fáum okkur rauðvínsglas meðan við eldum þannig að ef þeir koma til að reka okkur burt þá segjum við bara “sorrý, erum búin að fá okkur í glas og megum ekki sigla””. Um klukkutíma eftir að við vorum búin að koma okkur fyrir sjáum við hvar Svíinn sem við tókum frammúr fyrr í túrnum seig inn í höfnina og hafði engar vöflur á en lagðist beint fyrir aftan okkur. Var hann ekki minna feginn en við að komast í ró. Þegar Svíinn var svo ný búinn að koma sér fyrir og byrjaður að undirbúa sinn kvöldverð kemur um 30 m. löng legta inn og treður sér að steinveggnum fyrir framan skútuna með þeim látum að skútan hjá Svíanum hentist öll til og var mesta mildi að hann gat varið hana skemmdum. Voru legtumennirnir svo óþverralegir að þeir létu skrúfuna ganga og þeyta vatni á skútuna eftir að þeir voru búnir að binda og stöðvuðu hana ekki fyrr en Svíinn öskraði til þeirra og gaf þeim “putta” upp í loft. Var auðséð að legtumönnunum fannst við vera mjög óvelkomin, allavega þóttust þeir eiga svæðið. En um nóttina svafum við vært og fórum af stað eldsnemma daginn eftir.