Recke og áfram

Þótt Recke væri vinalegur og góður staður að liggja við ákváðum við að stoppa aðeins eina nótt í höfninni. Við vorum á hraðferð til móts við fjölskyldumeðlimi svo að betra var að eiga inni daga en að vera á eftir áætlun. Guðjón vinur minn Jónsson flugstjóri á Gæsluflugvélinni TF-SIF sagði einu sinni við mig þegar ég spurði hann af hverju hann færi alltaf út á bláenda flugbrautar fyrir flugtak þótt hálf brautin dygði augsynilega, “það sem skilið er eftir af flugbrautinni að baki nýtis ekki fyrir framan, komi eitthað fyrir í flugtakinu”. Þessi sannindi gilda um fleira, eins og “að þú átt ekki þá daga til góða sem þú nýtir ekki strax komi eitthvað uppá sem seinkar ferðinni seinna”. En við notuðum þennan sólríka og bjarta föstudagseftirmiðdag sem við lágum í Recke til að fá okkur gönguferð upp í bæinn Steinbeck sem við römbuðum á eftir smá villuveg. Á leiðinni var okkur bent á að ganga með skógarstíg niður með bryggjunum að kanalnum síðan vestur með honum og stefna á kirjuturninn að vanda til að fynna “The City Center”. Þegar við vorum komin niður undir kanal mættum við tveimur strákum á hjóli sem virtust vera að flýja eitthað og bentu okkur með miklu handapati og orðaflaumi á tré eitt mikið við stíginn. Við betri aðgát sáum við að strákarnir voru að vara okkur við að koma ekki nærri tréinu því það var ekki þakið, það var í orðsins fyllst merkingu loðið af vespum (geitungum) sem virtust í miklum ham og tilbúar til árása ef við yrði stuggað. Var þar komin skýring á því mikla vespufári sem við uðrum vör við þegar við lögðumst að bryggju. Eftir að hafa verslað og farið í hraðbanka til að ná í skotsilfur fengum við okkur sæti við borð á útiveitingastað og pöntuðum sitthvort bjórglasið. Fannst veitingamanninum mikil tíðindi að gestrnir væru Íslendingar og horfði mikið á okkur. Hafði hann svo mikið við að hann sótti borðdúk og lagði á borðið til að við gætum sötrað bjórinn í vistvænna umhverfi. Á bakaleiðinni ákvað ég að við gætum stytt okkur leið í gegnum skóginn sem umlykur svæðið og komum við þar að miklu útivistarsvæði þar með tjörnum þar sem búningsklefar voru með bökkunum og veitingastaðir og var fólk að stunda sund þarna í góða veðrinu, þótt sigið væri á dag. Ekki tókst mér að finna greiða leið að höfninni þessa leið, svo við snérum við. Þegar við vorum hins vegar komin að höfninni aftur sá ég að við vorum svo til komin þangað þegar við snerum við svo mikill krókur var genginn til einskis. Komin til baka var grillið vígt á hafnarbakkanum með fyrstu steikinni sem var grilluð á því, en upphitunin á dósamatnum áður var svo auðvirðuleg að hún var ekki tekin gild sem vígslumatur. Frá Recke fórum við kl. 0935 lauagrdaginn 5. ágúst og héldum til næstu hafnar Fuestrup (sjá www.yachthafen-fuestrup.de), glæsilegs staðar eins og sjá má á þeirri loftmynd sem birtist með þessum pistli, en höfnin liggur til vinstri á myndinni. Á leiðinni þangað urðum við þó fyrir reynslu sem okkur brá ónotalega við og breytti afgerandi hvernig við litum á aðskotahluti í vatnsyfirborðinu sem þó var vel fylgst með sem betur fer. Fuglar eru mest áberandi á yfirborði kanalanna auk þess sem af og til sjást hlutir s.s. tómar flöskur, brúsar og spýtukubbar svo eitthvað sé nefnt. Á leiðinni gekk allt eðlilega fyrir sig, veður var gott og bjart þegar framundan sáust þústir í vatnsskorpunni sem við töldum vera fugla. En eitthvað fannst okkur samt ókennilegt við þústirnar, sem voru á hreyfingu og skiptu um afstöðu innbyrðis eftir því sem við nálguðust. Allt í einu rann upp fyrir okkur ljós, þarna var fólk á sundi í miðri siglingaleið bátanna. Fannst okkur þetta með ólíkindum vegna mikillar bátaumferðar og að engin viðvörun var gefin um að búast mætti við sundfólki innanum báta með stórhættulegar skrúfur í gangi. Ákvað ég að víkja fyrir sundfólkinu til stb. eins og um bát væri að ræða, enda kom fólkið syndandi á móti okkur, en með því fór ég nærri hægri bakka kanalsins og viti menn, kemur ekki annar hópur fólks syndandi út út kjarrinu sem huldi bakkann og fór rétt aftur með stb. síðu bátsins. Þorði ég ekki fyrir mitt litla líf að beygja frá því til bb. því að með því myndi afturendinn með skrúfum á 1500 snúningum á mínutu snúast nær sundfólkinu. Þessi upplifun varð til að auka til muna árvekni okkar gagnvart öllu sem sjá mátti á floti á siglingaleiðum enda eins gott, því svipað endurtók sig oftar.