123. Síðasti hluti Canal Des Vosges

 Margrét systir tekur í stjórnvölinn. 

Þegar við fórum frá Fontenoy Le Chateau kl. 09:00, þriðjudaginn 28. ágúst vorum við að leggja í síðasta hlutann af Canal Des Vosges, Canalsins sem við höfðum kviðið mest fyrir alla leiðina, áður en í hann var komið. Næsti áfangastaður var bærinn Corre, en þar tengist Canal Des Vosges fljótinu Saône, sem síðar rennur saman við stórfljótið Rhône, við hina fögru borg Lyon. Áin Le Coney sem legið hefur meðfram Canalnum frá því skömmu eftir að við yfirgáfum Epinal, sameinast einnig Saône fljótinu þar sem Canallinn endar.

Siglingin þennan morgun byrjaði á að farið var í gegnum þröngar skeringar, með hlöðnum steinveggjum á báðar hendur, inni í bæinum og lá hún með krappri beygju undir brú sem ég hafði gengið yfir daginn áður til að skoða þann hluta bæjarins sem er öndverti við þar sem við lágum. Þessar skeringar liggja þar sem bratti er mikill frá skuðbökkunum og eru yfirleitt alltaf með steinhlöðnum veggjum sem ná hátt yfir bátinn og halla aðeins út að ofan. Fleiri og mjög krappar bugður eru á Canalnum á þessari leið og þurfti því að sigla með mikilli varúð fyrir þær og sumstaðar var skylt að flauta fyrir horn. 12 slússur eru á þessari leið sem nú voru orðnar að rútínu. Blíðu veður var á og enn varð að takmarka hraðann við 6 km/klst. sem er hámarkið í skurðinum. Farið var framhjá þorpinu Ambievillers og bænum Selles og sumstaðar voru miklar þrengingar í Canalnum sem aðeins voru skipgengar einu skipi í einu svo gæta þurfti að því að engin umferð væri komin inn í þrenginguna áður en lagt var í hana. Ferðin suður þennan síðasta kafla Canal Des Vosges var að öllu leiti tíðindalaus og þegar við komum að Corre var nokkuð komið yfir hádegi.

Þegar komið er að höfninni í Corre er beygt inn í Saône fljótið, sem er ósköp lítið og ræfilslegt þarna, minna en skurðurinn sem við vorum búin að sigla eftir. Síðan er beygt svo til strax inn í hafnarmynnið á stjórnb. Um leið og við komum inn í hafnarmynnið blasti við bakki beint framundan, grasi vaxinn og var hægt að fara hvort sem er til hægri eða vinstri inn í höfnina en hún er tvískipt og farið um stutt sund að hvorum helmingnum sem vill. Á bakkanum framundan kom hins vegar í ljós skilti sem á stóð "visitors" og ör undir sem benti til vinstri svo við fylgdum henni. Þegar inn var siglt var fyrst farið undir göngubrú og síðan komið inn í innri höfnina með "skápum" á bæði borð, hægra megin með bryggjustubbum út frá aðalbryggjunni en vinstra megin með staurum utan við bryggjurnar sem húkka þarf á þegar bakkað er inn, miklu leiðinlegri legur. Því var nú skimað eftir plássi hægra megin og fannst fljótlega eitt milli tveggja báta, sem við bökkuðum nú inn í og bundum kl. 14:45. Vorum við nú þokkalega ánægð með okkur, komin á pláss og valið að sjá gott með stuttri gönguleið í þjónustubygginguna og skammt þar frá fallegan veitingastað sem við vorum búin að sjá þegar við komum í hafnarmynnið. Öndvert við okkur var svo hitt leguplássið, með stauradraslinu, langs með grasivöxnu eiði sem skilur að höfnina og Saôône fljótið.

Eftir að við vorum búin að koma okkur fyrir var ákveðið að leggja land undir fót og kanna bæinn. Var ég fyrst búinn að fara til hafnaskrifstofunnar til að ganga frá legunni en þar var þá ekki opnað fyrr en kl. 16:00 svo ákveðið var að ganga frá við Hafna þegar við kæmum til baka úr gönguferðinni. Við röltum því á veitingastaðinn og fengum okkur hressingu þar og spurðum til vegar í bæinn, því þótt við værum alveg við hann, var leiðin ekki sýnileg fyrir trjám og opnu svæði sem hægt var að fara um eftir fleiri en einni leið. Að hressingu lokinni var svo gengið í bæinn, hann skoðaður og er lítið um hann að segja, ekta franskt sveitaþorp, vinalegt og rólegt en án alls götulífs svo í sjálfu sér er litlu við það að bæta.

Þegar við komum til baka komu vonbrigði. Hafni var mættur og þegar ég kom til að ganga frá legunni upplýsti ég hann um hvar við lægjum, eins og venja er ef manni er ekki vísað beint á pláss. Sagði þá Hafni að þarna gætum við ekki legið, við yrðum að fara yfir að hinni hliðinni þar sem staurarnir séu. Var því ekki um annað að gera en að hlíta því og færa yfir á hina hliðina og binda þar. Þar sem nýja áhöfnin Sigurður og Margrét höfðu ekki verið við þær aðstæður fyrr, að húkka á staura meðan farið væri framhjá, var því fyrst farið yfir það með þeim, en Hafni kom niður á bryggju til að taka á móti svo að allt gekk vel þetta fyrir sig, þrátt fyrir spælinginn. Enduðum við við daginn á að fá okkur góðan kvöldverð á veitingahúsinu við höfnina, ein gesta því engin umferð var á þessari höfn, aðeins einn ferðabátur utan okkur, hitt að sjá eingöngu heimamenn eða langlegubátar. Það sem ekki skemmdi fyrir er að gönguleiðin til og frá veitingastaðnum sem og í þjónustubygginguna var ekki síðri frá þessum stað sem nú var legið, því göngubrúin sem minnst er á fyrr í pistlinum tengir byggingarnar við þennan hluta hafnarinnar.