121. Farið um 34 slússur og hámarki loksins náð

 

  Félagarnir að berjat við grillið 

Sunnudaginn 26. ágúst var komið að stóru stundinni, við ætluðum að fara í gegnum 34 slússur á 31 km. langri leið. Þéttast voru þær 14 á 4 km. leið enda varð það svo að Margrét systir, sem tók að sér að vera súlumær, hætti að nenna að fara um borð á þéttasta svæðinu og gekk hún á milli þeirra og tók á móti okkur með súludansi. Á þessari leið náðum við líka hámarkshæð 360.57 m. y.s. og því var loksins komið að því að fara niður og undan straumi, eftir alla siglinguna frá Brussel.

 

Við lögðum frá Epinal kl. 09:35 eftir góða dvöl þar. Veðrið var yndislegt, sól, hiti og blíða. Siglt var sömu leið og við komum fimm dögum áður, út sundið "embranchement d´Epinal" og á brú yfir Moselle sem nú var kvödd, en samleið okkar með henni var þar með lokið, nú kæmu önnur fljót með suðlægar stefnur. Ekki veit ég hvaða tilfinningar bærðust í brjósti nýju áhafnarinnar þegar við komum að fyrstu slússunni þarna í morgunsárið en nú var komið að frú Lilju að kenna þeim þau handbrögð sem fylgja að leggja að slúsuveggjunum, binda, totta landfestar eða slaka, eftir því hvort farið var upp eða niður, spila á súlurnar, leysa og vera viðbúinn að fendara síðurnar ef báturinn ætlaði að rekast í veggina, í straumkasti. Með góðum leiðbeinanda eins og frú Lilju voru þau orðin fulllærð í þriðju slússu og gekk því allt eins og í sögu.

Eftir fyrstu 14 slússurnar vorum við komin í hámarkshæðina og varð nú friður með klst. siglingu sem notuð var m.a. til að setja hr. Sigurð í að læra að stýra MY LILJU BEN. Þarna liggur Canal Des Vosges í há-vestur. En þegar svo kom að fyrstu slússunni á niður leið beygir hann aftur í suður, en nú leyndu sér ekki fleiri breytingar. Fram að þessu höfðum við alltaf komið að slússunum með hliðin rísandi eins og ógnvekjandi vegg fyrir framan okkur. Þegar búið var að opna og við sigldum inn voru 3 m. háir veggirnir sitt hvoru megin, slímugir og blautir og hliðið sem lokaði fyrir vatnið hinu megin virkaði ansi lítilfjörleg vörn fyrir 3 m. háum vatnsveggnum hinu megin. Þegar svo var búið að loka hliðum og lokurnar voru opnaðar til að láta streyma inn í slússuna varð mikill straumkur og iðuköst inni í slússunni sem var eins gott að vera klár að mæta og var stundum nokkurt stríð við að halda bátnum kyrrum í þeim látum. Nú komum við hins vegar að slússunum í hástöðu þannig að hliðin sem að okkur veittu voru rétt yfir vatnsborðinu og mjög sakleysisleg að sjá og þegar siglt var inn var líkast því að farið væri inn í barmafulla sundlaug. Þegar svo var látið renna úr var allt með kyrrum kjörum því vatnið streymdi nú út í skurðinn fyrir neðan og það eina sem nú varð að passa var að slaka jafn óðum á spottanum, sem bundið var með, þar sem báturinn húrraði nú niður með veggjunum.

Annað sem breyttist líka var að nú vorum við komin yfir vatnaskil Frakkalands þannig að litla áin sem kom af og til í ljós til vinstri inn á milli tránna "Coney" rann nú samhliða okkur en ekki á móti eins og Moselle gerði. Það var léttir í mínu hjarta og vona ég að það hafi verið líka í hjartanu hennar frú Lilju. ´Við vorum komin yfir erfiðasta hjallann.

Kl. 16:54 lögðumst að bakka við áningarstað í litlu útskoti við Canal Des Vosges, í sveitaþorpinu Forges D´Uzerman, fyrir aftan Svissneskan bát sem þar hafði líka valið sér næturstað. Á leiðinni hafði ég haft stór orð um dásemd þess að grilla góða steik í lok ferðar og var nú grillið sett saman, kolin sótt í geymsluna aftan á bátnum, kveikjaragel og kveikt í. Trúlega vorum við búnir að hanga yfir kolunum í klukkutíma, við Sigurður, þegar við töldum orðið fulljóst að þau voru það rök að útilokað væri að fá þau til að glóðhitna. Fyrir bragðið endaði grillsteiknin sem pönnusteik og bragðaðist vel í kvöldkyrrðinni, en deginum var svo lokið með gönguferð í myrkrinu um sofandi sveitaþorpið.