Mindener til Bad Essen og óhapp við brottför

Mynd. Kvöld í höfn.

Við leystum landfestar í Mindener kl. 0910, morguninn 3. ágúst og héldum áleiðis til Bad Essen, sem var tiltölulegur stuttur leggur eða aðeins 35 km. Vildum við verðlauna okkur með stuttum legg núna vegna þess hvað sá fyrri var langur í tíma og varði siglingin því aðeins 3 klst. og bundið í Yachthöfninni Bad Essen kl. 1210. Höfnin er reyndar í smábænum Wittlage sem samanstendur af örfáum húsum. Eins og flestar Yachthafnir við kanalana er  hún byggð þannig að hún er grafin út úr bakkanum. Flestar eru þær með þröngri rennu inn og þarf að vera frekar nákvæmur við að stilla sig af á stefnuna inn (eða út) sérstaklega ef það er óróleiki í vatninu vegna skipaumferðar, sem er oftast mikil, eða harður straumur eins og er á fljótunum. Þessi höfn er með mjög þröngri innsiglingu milli tveggja garða sem eru með stálrömmum og steyptir að ofan þannig að sérstakrar nákvæmni var þörf. Gekk það vel í innsiglingunni og fengum við bás skáhalt á móti innsiglingunni, en á eftir okkur kom annar bátur, Hollenskur, sem var í svolitlu brasi við að finna pláss, enda höfnin ein af þeim minnstu. Við vorum búin að læra að það borgar sig að vera snemma á ferðinni og ná til hafnar fljótlega uppúr kl. 1500 því þá fara bátarnir að streyma að og getur þá verið erfitt að finna pláss. Nú var lagst í bás eins og í Kaupmannahöfn forðum þannig að fara þurfti frá borði af stefninu og um borð aftur, sem er bölvað frat en mér tókst að finna tröppu sem einfaldaði máli. Eitt það fyrsta sem maður spyr um þegar gengið er frá leguplássi við Hafnana (hafnarstjórana) er hvar sé næsti stórmarkaður til að kaupa inn. Þarna var hann í smábænum Eielstadt og tók það okkur um hálftíma að ganga þangað, sem var allt í lagi, og var nú verslað inn, ekki aðeins matur og drykkur heldur líka örbylgjuofn fyrir eldhúsið. Áður vorum við búin að kaupa lítið grill, kol og uppkveikivökva svo nú var hægt að hafa alla þá fjölbreytni í matargerð sem hugurinn girntist. Þarna var deginum eytt við ýmiskonar nostur og baráttu við eftirlegukongulær sem höfðu tekið sér far með okkur sem laumufarþegar. Einnig fór nú að bera nokkuð á vespum (geitungum) svo það var eins gott að styrkja skordýravarnirnar og passa bjór og aðra drykki utandekks.  Morgunin eftir 4. ágúst var haldið af stað til næstu Yachthafnar í Recke, en nú lentum við í smá óhappi. Byrjað ég á að bakka út úr skápnum og þegar ég var kominn nógu langt þannig að ég var laus við báta sem lágu sitt hvoru megin við okkur þurfti ég að taka áfram og beygja hart í bak til að stilla bátinn af út um þessa mjög svo þröngu innsiglingu. Tókst það ekki betur en svo að ég lennti aðeins til hliðar við innsiglinguna, þegar stefnunni var náð og taldi ég að með því að halda áfram harðri bakborðsbeygju myndi ég ná að rétta mig af í innsiglingunni sjálfri, en þar misreiknaði ég mig. Ég kom í innsiglinguna undir u.þ.b. 20° horni og þrátt fyrir að bæði stýri og skrúfum væri beitt til að rétta bátinn af til stjór, skrallaði hann með bakborðskinnunginn og síðuna á stálkantinn um leið og hann rann út um hafnarmynnið. Sem betur varð enginn skaði af en ljót gul rönd kom á bakborðssíðuna sem ég skammaðist mín fyrir þar til ég fékk næst legu með bakborðssíðu að og gat þrifið hana af. Það varð þó ekki fyrr en í Hollandi mörgum dögum síðar. Í næsta pistli verður svo sagt frá komu okkar til glæsihafnarinnar Recke, en augljóst var að eftir því sem við nálguðumst Rín og Holland jókst skemmtibátamenningin.