119. Epinal, "þetta eru ekki gestir, þetta er áhöfn" sagði Norsarinn.

 

 Legan í Epinal. Í baksýn sundið sem við komum inn. 

Eftir að hafa snætt morgunverð 22. ágúst fór ég út á dekk til að dreypa á morgunkaffinu og var þá Norski félagi okkar kominn á stjá með kaffibollann sinn, að teygja morgunloftið í Epinal. Eftir "góðan dag" ávarpið sagði ég honum frá því að nú væru gestir okkar Örn og Lonnie að fara heim, en á laugardag fengjum við nýja gesti, systir mína og hennar mann. "Gæster" sagði þá Norðmaðurinn stór hneikslaður, "dette er ikke gæster dette er besætning" og leyndi sér ekki hvað hann meinti "það væri sko ekki mikið mál að sigla með fullt af fólki til að taka til hendinni". Gat ég ekki annað en samsinnt þessu, það létti óneitanlega mikið "róðurinn" að hafa fleira fólk á svona siglingu.

Nú lögðu Örn og Lonnie síðustu hönd á að pakka og var svolítið bras að ganga frá víravirkinu sem hún keypti daginn áður. Komið var að kveðjustund. Fylgdum við þeim að leigubílnum sem sótti þau og horfðum á eftir þeim í átt að járnbrautarstöðinni. Ákveðið var að komast í þvottavélar daginn eftir, til þvotta á rúmfötum og öðru sem óhreint var orðið auk þess sem við undirbjuggum komu næstu "áhafnar". Á meðan frú Lilja var að sinna þessu tók ég mig til og trillaði 100 l. af eldsneyti á bátinn, meira sem sáluhjálp en nauðsyn, en það tók nokkurn tíma samt. Gengum við síðan í bæinn og notuðum stóran hluta af eftirmiðdeginum til að bæta við þekkingu okkar á Epinal auk þess sem ég leyfði mér þann munað að kaupa mér vandaðann bakpoka, sem er sniðinn fyrir tölvuna mína og með sérleg hólf fyrir hvaðeina sem góða skjalatösku má prýða, en pokinn á að létta mér að fara með tölvuna í land þegar nauðsyn krefur. Áður en við fórum í land var ég búinn að veita athygli fullorðnum manni sem sat á bekk skáhallt upp af okkur, sem var að teikna á teikniblokk. Út frá því hvernig hann horfði þegar hann leit upp, sýnilega til að horfa á motivið, var ég viss um að hann var að teikna MY LILJU BEN. Hann var hins vegar horfinn þegar við komum aftur úr bænum svo ég varð aldrei neitt frekar vísari um myndina. Hins vegar fór ekki milli mála að MY LILJA BEN vakti athygli fólks sem yfir höfuð skoðar báta og voru t.d. hjón búin að stoppa einu sinni og skoða bátinn vel þar til þau kváðu upp úr með "this is a very beutiful boat". Sennilega er það vegna þess að þarna innst í fljótum og skurðum Evrópu sjást varla svona bátar, sem gerðir eru fyrir mun meiri hraða en þeir sem algengir eru þarna. LILJA BEN er gerð fyrir siglingu á sjó og 20 til 30 hnúta hraða enda rennileg að sjá fyrir vikið. Algengir bátar þarna eru hins vegar hægfara, fyrir u.þ.b. 10 hnúta hraða þegar vel lætur og ekki fyrir úthafssiglingar.

Umhverfi hafnarinnar þarna er allt mjög þrifalegt og vinsælt útivistarsvæði fyrir borgarbúa. Í hádeginu fylltist Capitainere af matargestum hvern dag auk þess sem fólk kom í stríðum straumum með hádegisnestið sitt eða aðrar veitingar til að njóta á bekkjum og grasflötum sem nóg var af. Þarna var fólk að hleypa börnum að leik, gamalt fólk á röltinu, ungir í tilhugalífi eða ráðsett hjón í heilsubótargöngum. Sumir stunduðu stangveiðar á bökkunum og snemma einn morgun voru háværir unglingar í útjaðri garðsins sem höfðu verið á fylleríi um nóttina og virtust vera að slangra úr sér vímuna, ekki alveg orðnir edrú enn. Var þetta það eina sem minnti á Ísland meðan við lágum þarna.