117. Til Epinal með Finna í slagtogi

 

 Það er ekki rúmt í slússunum í Canal Des Vosges. Sigurður Eyjólfsson hangir í spottanum. 

Þá var komið að síðasta siglingaleggnum með Erni og Lonnie Egilsson, en þau munu kveðja í Epinal og halda heimleiðis frá Basel í Sviss, sem var næsti flugvöllur með beint flug heim. Sama dag og þau fara frá Basel, kemur nýja áhöfnin, systir mín Margrét Petersen og hennar eiginmaður Sigurður Eyjólfsson, sem ætla að sigla með okkur næstu daga. Reyndar vorum við vel á undan áætlun svo að Örn og frú myndu ekki fara frá borði fyrr en föstudaginn 24. ágúst og Margrét og Sigurður kæmu svo laugardaginn 25.

Við lögðum frá viðlegukantinum í Charmes kl. 09:10, þriðjudaginn 21. ágúst og renndum í fyrstu slússuna nr. 30 svo til um leið. Framundan voru aftur 16 slússur að fara í gegnum á leiðinni til borgarinnar Epinal. Gekk allt eins og í sögu þar til við komum framhjá borginni Nomexy en á spottanum milli slússu 24 og 23 sigldum við fram á finnska skútu sem var kyrrstæð og þegar við nálguðumst veifuðu bátsmenn okkur að halda áfram og bentu okkur á að þeir væru strandaðir, sem var ekki undrunarefni því Canallinn er grunnur en skútur með djúpan kjöl og rista því mikið. Um borð var fjögurra manna áhöfn. Héldum við því áfram, framhjá þeim, og skömmu síðar sáum við að þeir losnuðu svo að þeir urðu samskipa okkur í næstu slússu. Næstu 3 slússur eltu þeir okkur en augsynilega voru þeir ítrekað að taka niðri svo þeir þurftu að "jugga" henni til annað veifið og náðu alltaf að losa sig. Fór þetta að verða forvitnilegt ferðalag því samkvæmt öllu eðlilegu átti svona djúpsigld skúta alls ekki að komast þetta. Þetta varð til þess að forvitni okkar var vakin og spurðum við Finnana nánar út í ferðalgið. Kom í ljós að þeir voru búnir að bögglast þetta sömu leið og við, þrátt fyrir að allar leiðbeiningar tali um minnsta dýpi á þessari leið 1.8 m. en skútan var með 2 m. kjöl. Voru þau á leið í Miðjarðarhafið eins og við og var ekki annað hægt en að furða sig á þessari bíræfni Finnanna. Virtust þeir ekki hafa neinar áhyggjur af því að þurfa hugsanlega að snúa við og fara aftur Norður fyrir Evrópu, þeir ætluðu samt að reyna að komast eins langt og mögulegt væri þessa leið.

Þegar við komum að slússu nr. 20 kom hins vegar til vandræða. Skútan hafði elt okkur mjög nærri og þegar við komum að slússu nr. 20 logaði ljós sem merkti að hún væri í undirbúningsferli. Það var hins vegar óvenjulegt að inni í slússunni var farþegalegta að koma niður, svo stór að hún fyllti algjörlega út í hana, en okkur skildist að slík skip ættu ekki að vera þarna á ferð. Slússan er 39.5 m. löng og 5.2 m. á breidd og var ekki að sjá að koma mætti skóhorni með hliðum hennar, þegar slússan opnaði. Nú kom þetta ferlíki sígandi út úr slússunni og sá ég að þar sem við vorum nærri slússuendanum þyrfti ég að skapa meira svigrúm til að mæta henni með því að bakka aðeins frá á stað þar sem Canallinn var víðari, en þá var skútuskrattinn komin mjög nálægt og lokaði víða partinum fyrir okkur þó bæði kæmumst fyrir. Gáfu Finnarnir ekkert eftir til að við kæmumst þar líka, þrátt fyrir að Örn kallaði yfir til þeirra og bandaði þeim að bakka. Hafði ég því enga möguleika á að forða mér þangað svo ekki var um annað að ræða en að mæta farþegalegtunni þarna í þrengslunum. Að sjá, þar sem legtan nálgaðist, virtist hún fylla alveg út í Canalinn og fór ég nú að þoka okkur eins nærri vestur bakkanum og mögulegt væri. Örlítil beygja var á Canalnum þarna svo að hún þurfti að beygja á okkur þegar hún kom út svo aðstaðan varð enn glannalegri fyrir bragðið og vorum við komin alveg upp að bakkanum hægra megin þegar hún var að koma meðfram okkur. Var ég búinn að lyfta skrúfunum eins og ég þorði þar sem bakkinn var við stb. afturhornið hjá okkur og þegar legtan kom að okkur kom yfirþrýstingurinn frá stefninu svo ekki var um annað að ræða en að taka áfram frá bakkanum með stefnið í átt að afturenda legtunnar sem nálgaðist óðfluga. Sennilega var það sálræn tilfinning frekar en alvara en það nísti í gegn að mér fannst skrúfan hræra í drullunni við bakann þegar ég tók áfram til að yfirvinna þrýstinginn frá legtunni, en hliðin á henni rann nú aftur með okkur í u.þ.b. meters fjarlægð og svo kom sogið frá skutnum sem krafðist snarræðis til að rekast ekki utan í hana og kom þá bógskrúfan að góðum notum við að þrýsta stefninu frá. Ég var orðinn kaldsveittur í lófunum þegar legtan fór framhjá án þess að skaði skeði og fylgdist með þegar hún fór framhjá skútunni þar sem plássið var gott betra. Var nú komið að okkur að fara inn í slússuna og bað ég Örn að veifa skútunni að fara fram fyrir því ég ætlaði ekki að verða aftur ofurseldur óbilgirni áhafnarinnar á henni ef slíkt myndi endurtaka sig, sem og gerðist í næstu slússu. Þar kom önnur eins legta, en þar sem þar var tiltölulega vítt og gott pláss gekk það vandræðalaust.

Þegar við loksins komum að síðustu slússunni af þeim 16 sem við fórum í gegnum þennan dag var farið að síga á seinnihluta dagsins. Skútan var enn á undan (fyrir framan í slússunni) og nú opnaðist hliðið og hún skreið út og við á eftir. Um leið og opnaðist kom næsta slússuhlið í ljós fyrir framan og heyrðist nú örvæntingahróp frá áhöfninni "ein enn, við héldum að þetta væri búið í dag. Varstu að ljúga að okkur kafteinn í morgunn þegar þú sagðir að þær ættu að vera 16 í dag"? Gat ég ekki annað en hlegið um leið og ég benti þeim á mjóa rennu sem hvarf til vinstri inn í skógarþykknið og sagði "við förum ekki í þessa slússu heldur hér til vinstri inn til Epinal". Ég ætla ekki að lýsa feginsandvarpinu sem kom, en nú kom annað upp, skútan var strönduð eina ferðina enn og veifuðu Finnarnir til okkar að fara ekki lengra. Ekki datt mér í hug að láta þá þvælast fyrir okkur lengur og smokraði okkur framhjá henni og inn í sundið til Epinal. Ég vissi að þeir kæmust aldrei þangað inn því það var of grunnt fyrir þá. Það síðasta sem við sáum, áður en við fórum í hvarf fyrir bugðu var að þeir voru búnir að losa sig og lýkur þar með sögunni um Finnana.

Inn til Epinal var um 45 mín sigling eftir þessu þrönga sundi, með skógi vöxnum bökkum á bæði borð og sáum við á einum stað þar sem tjöld voru við bakkann þar sem druslugangur, sorp og annar úrgangur benti til að væri bæli flækinga sem helst koma sér fyrir við borgir þar sem eftir einhverju er að slægjast með þjófnaði og öðrum mannmergðar möguleikum.

Skömmu eftir að við komum inn í sundið sigldum við yfir Moselle ánna á brú og er það í fyrsta skiptið sem siglt var eftir brú í ferðinni. Var það merkilegt að sigla eftir Canalnum þvert yfir fljótið og sjá það steyma fyrir neðan okkur. Loks blasti borgin við framundan og eftir smá athugun fundum við þetta fína legupláss í Port d´Epinal, sem reyndist hin fegursta höfn og merkisborg, sem sagt verður frá í næsta pistli.