Richardmenil, bær brattans

 

  Richardmenil bær í bratta, sjáið kirkjuna efst 

Richardmenil er lítið sveitaþorp sem byggt er í mklum bratta í fjallshlíð og trónir þorpskirkjan hæst. Um 200 m. gangur er frá legukantinum að neðstu byggingum þorpsins, eftir göngustíg sem liggur yfir garsflöt og meðfram háreistum trjám á hægri hönd. Þennan sunnudag 19. ágúst þegar við komum þarna var frekar orðið kalt í veðri og himininn benti til þess að búst mætti við hressilegri rigningu innan tíðar. Þarna er ekki um höfn að ræða í þeim skilningi heldur er legukantur fyrir skemmtibáta meðfram Austur - bakka canalsins og með honum rafmagnstengi, vatnshanar, nestisbekkir og borð. Í sjálfu sér ósköp einfalt og snyrtilegt. Þegar við komum þarna ákvað ég að snúa bátnum og leggjast með stjórnborðs hliðina að þannig að við snérum í öndverða stefnu við það sem við vorum að fara. Ástæðan er sú að það er greiðara að fara frá borði og um borð frá stjórnborðshliðinni og þeim megin er líka tengingin fyrir landrafmagnið.

Fyrir framan okkur lá Hollenskur bátur og voru tvenn hjón á honum en skömmu eftir að við lögðumst kom annar bátur og lagðist aftan við okkur. Fór fólkið á honum að spyrja okkur hvernig hefði verið að fara í gegnum allar slússurnar, en af því að við snerum svona héldu þau að við værum á Norðurleið og værum því að koma úr þessum mikla slússukafla, sem við leiðréttum fljótlega.

Þegar búið er að sigla er eitt af því besta sem maður gerir að hreyfa sig. Því var ákveðið að ráðast til landgöngu þótt tilsýndar væri ekki mikið að skoða í þessum bæ og rigning væri í aðsigi. Þegar við komum upp að byggðinni komum við að "aðalgötu" og við hana á vinstri hönd var veitingastaður, harðlokaður og skilti þar í glugga sem sagði, samkvæmt okkar besta frönskuskilningi, að eigendur væru í fríi til 1. september. Það með fauk vonin í hvítvínsglas eða bjór og var því lagt á brattann og stefnt á kirkjuna. Allar götur voru mannlausar og enga hreyfingu að sjá. Eftir góða göngu upp snarbratta götu komum við loks að kirkjunni sem stóð frekar einmanalega yfir byggðinni á mótum himnaríkis og hins jarðneska þar sem allt líf virtist liggja í sunnudagsdvala. Einn ungur maður var að bjástra í garði við hlið kirkjunnar og spurðum við hann hvort ekki væri veitingahús opið á svæðinu. Hann hélt nú það og bennti okkur niður aðra götu en við vorum búin að klöngrast upp og sagði okkur að ganga niður hana, beygja síðan til hægri og ganga ca. 300 m. þá leið þá kæmum við að veitingahúsinu sem örugglaga væri opið. Þótt illur grunur legðist í mig þökkuðum manninum fyrir og lögðu af stað niður, frá kirkjunni lágu nefnilega allar leiðir í þorpinu niður, og vorum nú komin á umferðaræð sem var með örfáum búðum en öllum lokuðum. Þessi umferðaræð lá á milli borgarinnar Nancy og eitthvað annað, niður með suðurhlið þorpsins, en við höfðum klifrað það upp norðanvert. Þegar á jafnsléttu var komið, kom skilti sem vísaði á veitingatað til hægri inn "aðalgötuna" og var nú grunur minn ýskyggilega farinn að rætast, end komum við skömmu síðar að veitingastaðnum þar sem allir gestgjafar voru fríi. Við vorum búin að skvera þorpið upp og niður snarbrattar brekkurna, að leita að lokuðum veitingastað og vorum bara ánægð með gönguna þótt rigningin lægi í loftinu en nú steyptist hún niður að var því snarlega haldið um borð í skjól og því tekið rólega innanskips þennan eftirmiðdag og kvöld. Nýtt umhverfi og nýir staðir allt er það með sínum brag, en ákveðið var að fara snemma af stað næsta morgun.