113 Moselle yfirgefin og inn í Canal des Vosges.

 

 Strákur að loka hliði á slússu eftir að við fórum gegn. 

Fyrir ofan Toul var komið að endastöð siglingar upp fljótin úr norður hluta Evrópu. Sigling á Moselle að verða að baki en framundan Canal des Vosges, þröngur með óteljandi slússuþrepum, óþekktum hindrunum og um sveitir Frakklands sem við vorum þó búin að sjá forsmekkinn af. Í Toul vorum við komin í 200 m. y.s. og nú áttum við eftir að sigla á tiltölulega stuttum kafla upp í 360 m. hæð, yfir "hálendi" Frakklands og svo aftur álíka niður inn í Saône fljótið. Hámarkshraði er leyfður 6 km/klst. á þessari leið svo eins gott að gefa sér tíma. Eftir mótstraum í siglingum ársins 2006 og 7 var loksins að koma að því að fara í straumleysi og svo meðstraum aftur til sjávar. Í brjósti bærðist tilhlökkun og kvíði. Hvernig gengi "að troða sér í gegnum"hálendi Vosges? Hvernig skyldu þessar þröngu slússur fyrir skemmtibáta vera og virka, hver ofaní annari á köflum og flestar sjálvirkar? Allt kæmi það í ljós, en flestir sem við höfðum spjallað við sögðu þetta vera yndislega leið og afslappandi, en aðrir, sem betur fer fæstir, sögðu að þetta væri bölvað bras. Eitt var alveg víst. Kæmumst við ekki voru aðeins tveir kostir í stöðunni. Sigla alla leið til baka og til sjávar við Ermasund og svo sjóleiðina fyrir Pyreneaskaga og inn í gegnum Gibraltarsund, eða niður Mosel afur, smá spotta upp Rín, inn í Main fljótið, þaðan tengikanal í Dóná og eftir henni alla leið í Svartahaf. Þá yrðum við að gefa skít í mafíuna og bjóða henni byrginn.

Við leystum landfestar í Toul kl. 0810, sunnudaginn 19. ágúst og fikruðum okkur út um Alter Canal de l´Est. Þegar við komum að göngubrúnni sem nefnd er í pistli 112 sýndist mér hún enn lægri en daginn áður en undir fórum við með ýtrustu gætni. Ekkert hafði hækkað í sem betur fer og vorum við nú aftur komin út í Moselle.

Eftir 21 km. siglingu og eina slússu var komið að stáliðnaðarborginni Neuves - Maisons og ekki skartar hún fögru með sín stáliðjuver á fljótsbakkanum. Hérna var komið að síðustu slússunni fyrir alvöru flutningalegtur og fórum við í hana og var nú lyft um 7 m. Héldum við svo áfram í gegnum hafnarsvæði Neuves - Maisons með sínum miklu fjöllum af brotajárni sem beið eftir að fara í bræðsluofnana og skömmu síðar tók við svæði þar sem endurunnu stáli var staflað í miklar stæður. Samkvæmt leiðsögubókinni er sagt að þarna sé ævintýraheimur að liggja næturlangt því að sjá megi óteljandi strauma af glóandi stáli renna úr bræðsluofnunum til hinna ýmsu vinnslustiga. Við vorum hins vegar í björtu og sáum ekkert annað en ljótleika bræðslunnar og enn furðuðum við okkur á að það skuli vera ófrávíkjandi regla að verksmiðjur í Evrópu (og reyndar víðast) skuli vera forljótar og hrörlegar. Ómáluð hús, skítug, það sem er úr málmi undantekningalaust kolryðgað og flestir gluggar, ef ekki brotnir, þá svo grútskítugir að þeir þjóna engum tilgangi nema sem loftop, sem ekki þarf gler í.

Þegar komið var í gegnum höfnina var komið að slússu nr. 47 sem er við norður enda Canal des Vosges svo nú var ævintýrið að byrja og fengu við strax að finna fyrir breytingunni. Við vorum komin að fyrstu bátaslússunni með 3.5 m. hindrun. Nú varð að fella mastrið ef halda átti áfram. Sigldum við aðeins til baka þar sem ég kom bátnum fyrir á sem næst miðjum Canalnum og tók frú Lilja Ben við stjórninni og var lítið ánægð. Frú Lonnie var sagt að vera henni til fulltingis inni, alls ekki úti ef eithvað færi úrskeiðis. Var frú Lilju sagt að halda sig á miðjunni en við Örn vopnuðumst verkfærunum og réðumst til atlögu við rekkverkið og mastrið. Meðan við vorum að fella mastrið var ég með augun ekki aðeins á því sem við vorum að gera heldur líka með stöðu bátsins og gaf leiðbeiningar til frú Lilju af og til um að snúa stýrinu þetta eða hitt og gefa "púst" áfram eða afturábak með skrúfunum eftir því sem passaði.

Allt gekk þetta ljómandi vel og sýndi frú Lilja af sér mikla skipstjórahæfileika svo nú var haldið í slússuna.

Hér var allt með öðrum hætti en við áttum að venjast. Þegar við komum að slússunni, sem virkaði eins og lítill skápur miðað við þær sem við vorum búin að fara í gegnum, var rautt ljós logandi. Út úr litlum kofa kom unglingur og um leið kviknaði grænt ljós við hlið þess rauða sem þýðir "að undirbúa". Byrjaði hann síðan að snúa sveif til að opna annan helminginn af hliðinu á slússunni. Þegar hann var búinn að því gekk hann eftir henni endilangri, yfir innra hliðið sem er fjær og út með slússunni aftur að hinum helmingi hliðsins sem að okkur snéri og byrjaði að snúa sveifinni þar til að opna þann helming. Þegar því var lokið var slökkt á rauða ljósinu en græna ljósið logaði áfram og við máttum sigla inn.

Þegar inn var komið voru veggir slússunnar hærri en báturinn enda átti að lyfta okkur um 3 m. og engir pollar í slússuveggjunum eins og er í stóru slússunum. Þar sem slússustrákurinn til staðar varð þetta auðvelt því hann tók við spottanum og eftir að við vorum búin að binda fór hann að sveifinni til að loka þeim helming hliðsins sem var að baki. Gekk hann síðan eins og áður fyrir endann og aftur með hinu megin til að loka. Næst gekk hann aftur að hliðinu fyrir framan okkur og nú að enn annarri sveif sem hann notaði til að opna lokur til að hleypa vatni inn í slússuna svo við færum að lyftast. Þegar báturinn var svo kominn í rétta hæð miðað við vatnsborðið fyrir framan byrjaði svo gangur gæjans fram og aftur til að opna hliðin fyrir framan einn helming í einu. Þetta átti eftir að endurtaka sig mörgum sinnum í túrnum sem framundan var.

Nú vorum við komin í Canal des Vosges og skriðum framhjá bænum Messein og svo kom næsta slússa nr. 46, eftir aðeins 2 km. siglingu. Leikurinn var nú endurtekinn, en nú með tveim unglingsstúlkum sem sáu um sveifar og fyllingu. Þegar hún var að baki fórum við framhjá Canalnum til Nancy, sem við hefðum komið eftir hefðum við valið þá leið og svo kom legugarðurinn í Richardmenil þar sem við vorum búin að ákveða að liggja um nóttina. Bundum við þar kl. 13:10 eftir nýja reynslu sem lofaði ekki slæmu.