98. Vitlaus kort og vitlaust leiðarforrit

 

 Senheim, LILJA BEN 3. bátur fyrir miðri mynd 

Eins og sagði í fyrra pistli er Senheim yndislegur staður. Eins og í Brodenbach liggur höfnin á bak við rif sem myndar aflanga vík með opið undan straumi fljótsins. Þegar inn er komið eru bryggjur bæði innan á rifinu og með ströndinni landmegin auk þess sem út frá botni víkurinnar liggur bátabryggja fyrir gestasiglara. Beint upp af þeirri bryggju er svo þjónustubyggingin með fínni aðstöðu, hafnar- og ferðamannaskrifstofu, lítilli kjörbúð sem var opin milli kl. 1600 og 1800 daglega og veitingastaður er skammt þar við hliðina. Völdum við okkur hið ágætasta lægi innarlega við gestagarðinn og bundum þar eftir spennandi ferð.

Á slússuspottanum

Það var mikið um að vera við höfnina í Senheim. Siglingaklúbbur var á fullu að fara með nema í siglingar út á fljótið á smábátum, kanóum og kæjökum og mikið líf var í kringum skemmtibátana sem þarna lágu fyrir, auk þess sem fleiri bættust í hópinn eftir því sem á daginn leið. Veður var yndislegt, sól í heiði og hiti, en þó ósköp þægilegur. Eftir að við vorum búin að koma okkur fyrir og rannsaka LILJU BEN, sem reyndist í lagi eftir skellinn við slússuna, ákváðum við að taka lífinu með ró og njóta veðurblíðunnar. Þegar kjörbúðin opnaði var verslað inn að venju, síðan farið í sturtu og svo setið í sólinni yfir hvítvínsglasi þar til við fórum í land að borða á veitingastaðnum við höfnina, en nú var jú laugardagur til dagamunar.

Sunnudagurinn 27. maí rann upp ágætlega bjartur en þó aðeins kaldari 14 til 15 stig og nokkur vindur var kominn á. Tókum við lífinu rólega en að venju er alltaf eitthvað gert um borð í svona bátum og það algengasta er að þrífa og snurfusa stanslaust þegar aðstæður bjóða og ekkert brýnna kallar á. Höfum við gantast með það okkar á milli að ef vélarúmið er ekki opnað, eða verkfærataskan úti á gólfi, þá er ryksugan á fullu, þvottatuskan að strjúka eða bóntuskan á þeytingi. Hvítur (drapplitaður) bátur á að halda áfram að vera hvítur þrátt fyrir útblásturssót frá vélum, slýlit frá vatninu, skordýrakúk og kongulóavef sem alltaf þarf að vera að þrífa.

Eftir hádegið ákváðum við að fá okkur gönguferð í bæinn sem er ekki stór, dæmigerður fallegur og hreinn þýskur bær með gömlum húsum. Hann er byggður í skeifu utan í hlíðum lítills dalverpis sem gengur inn úr Moseldalnum og trónir kirkja staðarins fyrir miðju og efst. Þegar við komum inn að bænum komum við fyrst að sparkvelli þar sem iðkaður var fótbolti af miklu kappi og voru augsýnilega nokkur lið að keppa, tvö á velli og önnur biðu á hliðarlínu. Síðan komum við á aðalgötu bæjarins sem lét ekki mikið yfir sér e.t.v. 500 m. löng og upp frá henni lögðum við á brattann upp að kirkjunni sem nú ber við himinn. Við vorum fyrirfram ekkert búin að ákveða að ganga endilega þangað en beygðum ósjálfrátt þarna upp. Brattinn upp er þó nokkur og var frú Lilja Ben ekkert óskaplega hrifin af þessu klifri en sá ekki eftir því þegar upp var komið. Kirkan var opin og gengum við inn í hana með þeirri lotningu sem slíkur staður fyllir mann. Gullfalleg kirkja og eftir að hafa skoðað hana kveiktum við á kerti við altarið með þöglum bænum sem ekki var flíkað. Að því loknu reikuðum við aðeins um kirkjugarðinn sem alltaf segja manni einhverja sögu, leiti maður eftir að lesa þar úr. Eftir að hafa skoðað okkur um þarna efst í bænum gengum við aftur niður að aðalgötunni og settumst inn á fallegt veitingahús til að fá okkur hressingu. Var síðan haldið um borð.

Kl. 0950, mánudaginn 28. leystum við svo landfestar eftir þægilega veru og sigldum áleiðis áfram upp Moselánna og stefndum á Trarbach - Traben, en þar vorum við búin að ákveða að hafa næsta viðkomustað. Veður var skýjað en þokkalega milt og lygnt. Við vorum búin að gera okkur grein fyrir að næsta lega yrði við bryggjur sem lægju við fljótsbakkann og samkvæmt bæði korti í leiðsögubókinni og leiðarforritinu í tölvunni áttu þær að vera u.þ.b. 200 m. frá hinni frægu og fallegu brú yfir fljótið á milli Trarbach og Traben, sem var byggð 1898. Þegar til kom var mikil skekkja bæði í leiðsögukortum og tölvuforritinu því leguplássin eru rúml. 2 km. frá brúnni. Eftir að hafa fullvissað okkur um að við vorum á réttum stað ákváðum við að leggjast að einni bryggjunni sem þarna var laus við fljótsbakkann og fanst okkur við vera lögst einhverstaðar úti í "nowhere". Þessar litlu flotbryggjur þarna eru óttaleg hrófatildur sem skjálfa og nötra þegar stigið er upp á þær og eru aðeins um 5 til 6 m. breiðar svo þær náðu aðeins yfri miðpartinn á LILJU BEN. Þurftum við því að binda bæði fram- og afturendana upp í landi. Var ég búinn að panta bryggjupláss í síma áður, en enginn maður var sjáanlegur og siglingaklúbbhúsið sem tilheyrir svæðinu var harðlokað og ekki sálu að sjá. Hálftíma eftir að við komum, kom svo umsjónarkona hafnarinnar og gátum við þá fengið lykla að aðstöðu svæðisins, sem var frekar bágborin miðað við það sem við áttum að venjast, en allt var í lagi með það. Sagði ég nú umsjónarkonunni að við hefðum hug á að komast í bæinn að skoða okkur um og hvort ekki væri hægt að finna almenningssamgöngur þangað, þar sem þetta langt væti að labba. Ekki kvað hún það vera en velkomið væri að keyra okkur í bæinn svo við þyrftum þá ekki að ganga nema aðra leiðina og þáðum við það.

Legan í Trarbach

Það var svolítið af fólki á ferli við brúnna en að örðu leiti var allt steidautt og allar búðir lokaðar svo að eftir smá ráp, bæði um Trarbach og Traben ákváðum við að fá okkur hressingu á hótelbar við brúarsporðinn Trarbach megin áður en við færum um borð. Spurðum við þjóninn sem færði okkur hressinguna hvers vegna allt væri lokað og svona mikil deyfð yfir svæðinu og svaraði hún því þá til að það væri helgidagur. Rann þá upp fyrir frú Lilju Ben að auðvitað var annar í Hvítasunnu og segir það nokkuð um hversu maður aftengist við allan venjulegan rythma í tilverunni í svona flakki og býr sér til sinn eigin rythma. Eftir hressandi hvíld þarna á barnum héldum við svo gangandi heim í bát og stoppuðum við þarna aðeins eina nótt. Framundan var sigling til Neumagen þar sem í ráði var að skilja MY LILJU BEN eftir til sumarlegu fram í ágúst.