94. Köln til Bad Honnef, þrumur og eldingar

 

 Drekafjalli séð frá Bad Honnef 

Við byrjuðum morguninn 21. maí að fara að olíubryggjuni í Köln og fylla upp af olíu. Ekki það að okkur væri olíu vant heldur hitt að samkvæmt leiðarforritinu og leiðarbókum munu olíustöðvar gerast strjálli, þegar komið er inn í Mosel auk þess sem ekki er alltaf gefið að olíu sé að fá þar sem það er gefið upp. Því erum við komin með þá stefnu að fylla alltaf upp þegar aðgengi að olíu er gott. Eftir olíutökuna var haldið af stað kl. 0940 og haldið út á Rín til frekari ferðar upp fljótið. Farið var löturhægt út innsiglinguna því farið er fyrir algjörlega blint horn út á fljótið til stb. og því ómögulegt að sjá hvort legta eða annað skip væri að koma niður fljótið þeim meginn. Tók ég það ráð að beygja ekki strax við hornið heldur fara undan straumi þar til útsýni var orðið nóg til að geta með öryggi beygt upp á við aftur og vorum við þá á fríum sjó. Þetta var hinn fegursti morgunn, sólskin, hlýtt og svo til logn og nutum við nú ferðarinnar sem gekk í alla staði eins og í sögu. Áfangastaðurinn var Bad Honnef og brátt fór landslagið heldur betur að breyta um svip þar sem Rínarfljót bugðast milli Westerwald og Eifel fjallgarðanna, stórfallegt svæði. Nú fóru vínekrur að sjást teygja sig upp hlíðarnar á bæði borð, glæsilegar byggingar, hótel, veitngastaðir, kirkjur og kastalar skreyttu bakka árinnar, hlíðarnar og klettastrítur svo unun var á að horfa. Að venju var mikil skipaumferð á fljótinu en við vorum orðin svo vön henni að hún truflaði okkur ekki við að njóta útsýnisins.

Þetta var stutt sigling eins og við viljum hafa þær, engann asa eða hraða. Komum við til Bad Honnef kl. 1200 og fikruðum okkur inn í höfnina og lögðumst að. Ekki var nokkurn mann að sjá þar sem við lögðumst og fór ég í land að kanna málið. Skammt innan við þar sem við lögðumst var sólbaðs- og sundpallur og voru þar tvær unglingsstelpur í sólbaði. Við nánari athugun kom í ljós lokað hlið að bryggjunni svo að ég komst ekki í land til að gera vart við okkur og ákváðum við þá að flytja okkur að öðrum bryggjum innar þar sem fleiri bátar lágu og gerðum það. Við landgöngu kom sama í ljós, læst hlið og engin leið að komast í land. Við nánari athugun kom í ljós tilkynningarkassi með glerhurð við hliðið og voru þar símanúmer umráðamanna hafnarinnar og byrjaði ég nú að hringja í fyrsta númerið og ekkert svar. Í þriðja númerinu sem ég hringdi í var svarað og sagði ég nú viðkomandi að við hefðum verið að lenda og vildum ná í einhvern til að geta gengið frá legu, rafmagnstengingu og lykli til að geta farið um hliðið. Sá sem svaraði sagði að enginn væri við sem stæði en að ef ég opnaði tilkynningarkassann (og leiðbeindi hann mér um hvernig skyldi gera það), þá myndi ég finna lykil að hliðinu þar og stóð það heima, þannig að við vorum þó orðin frjáls. Sagðist hann svo senda mann niður eftir til okkar til að ganga frá öðrum hlutum innan tíðar. Biðum við nú róleg þar til hafnarstjórinn kom og var þá gengið frá tveggja nátta legu, tengingum og aðgangi að snyrtingum og böðum. Í spjalli við Hafna um áhugaverða skoðun og leið í bæinn benti hann okkur á að við gætum tekið "tram" upp á Drekafjall (Drachenfels) og að þaðan væri æðislegt útsýni yfir þann hluta Rínardalsins sem við værum í og vorum við ákveðin í að gera það daginn eftir, en fara þurfti með lest til næsta bæjar Rhöndorf til þess að komast í "tramminn". Þennan eftir miðdag ætluðum við að nota til að skoða okkur um í Bad Honnef sem er virkilega fallegur og notalegur bær með um 25.000 íbúa. Bærinn er frægur fyrir "heilsuuppsprettu" sem bæði er notuð til heilsubaða og heilsudrykkjar, en uppsprettan og "lækningamáttur" hennar var uppgötvaður árið 1897. Bærinn er þar að auki þekktur fyrir það að Konrad Adenauer kanslari Þýskalands bjó þar á Kanslaraárum sínum en stutt er frá bænum til Bonn.

Þriðjudaginn 22. maí var ferð okkar heitið til Drekafjallsins. Vorum við orðin málkunnug fólki sem átti leið í báta sína eins og gerist og gengur og var m.a. búið að segja mér hvenær við ættum að fara út úr lestinni í Rhöndorf. Var mér sagt að fara úr á þriðju stöð og ganga þaðan að Maritime Hotel því að þaðan færi "tramminn" upp á fjallið. Vegna þess hversu veðrið var fallegt, sólskin og hlýindi ákváðum við að skilja bátinn eftir með Kalaciið uppi og lúguna yfir svefnkáetunni opna upp á gátt. Fórum við nú eftir hádegið á lestarstöðina og lestin tekin til Rnöndorf til að fara á fjallið, en eitthvað hef ég miskilið það sem sagt var um hvenær við áttun að fara úr lestinni því þegar við fórum út á þriðju stöð var ekkert Maritime Hótel sjáanlegt. Lögðum við af stað fótgangandi í þá átt sem við töldum líklegast að hitta á "tramminn". Eftir nokkurt labb hittum við á menn við gatnagerðarvinnu og spurðumst til vegar og sögðu þeir okkur að halda áfram að hraðbraut sem var nærri og undir hana um undirgöng, þá kæmum við að leiðinni upp á fjallið. Enn héldum við áfram og komum að undirgöngunum og kom þá í ljós að þar var bara göngustígur upp fjallið og vorum við klár á því að við hefðum engann tíma né möguleika á að ganga á fjallið og snerum nú frá til að leita að "tramminum". Eftir skamma göngu hittum við á heimamann sem var á göngu í hverfinu sem við vorum stödd í og spurðum hann um Maritime Hótelið og vísaði hann okkur veginn og fylgdist meira að segja með að við færum nú enga vitleysu. Nú skipti himinnin hins vegar um svip og fór nú að fara um okkur. Kolsvört ský hrönnuðust skyndilega upp á himinninn og þrumur fóru að hljóma úr þeirri átt sem báturinn lá. Við vorum komin í aðlalgötu Rhöndorf og búin að finna Maritime Hótelið en ljóst var að þrumuveður með úrhelli væri í aðsigi svo við sáum að ferð á Drekafjallið yrðum við að afskrifa og koma okkur í skjól. Verslunarmenn voru í óða önn að taka vörur sem höfðu verið til sýnis utandyra í skjól og fólk streymdi undir Kalaci götuvetingahúsa til að forðast yfirvofandi úrfelli. Sama gerðum við og komum okkur fyrir við borð undir veglegu tjaldi eins veitingahússins og biðum þess sem koma vildi. Ástæðan fyrir því að okkur varð ekki um sel var ekki ótti við þrumuveðrið sem slíkt heldur hitt að við skildum allt eftir upp á gátt í bátnum og greið leið fyrir úrhellið beint ofan í hjónarúmið og í sófana á afturdekkinu. Sófana myndi vera auðvelt að þurrka en rigning ofan í hjónarúmið og teppin á gólfunum niður í káetunni yrði ekkert grín.

Augljóst var að þrumuveðrið og úrfellið kæmi frá Bad Honnef og væri komið í algleyming þar svo við sáum að okkur voru allar bjargir bannaðar að redda málum þar í tíma og nú helltist veðrið yfir í Rhöndorf. Eldingar lýstu upp himininn og þrumurnar og úrhellið skapaði tilheyrandi hávaða og læti og skyndilega byrjuðu sírenur að væla um allann bæinn með sínum sveifluraddaða hávaða. Upp götuna sjáum við koma lögreglubíl og lögreglumann á hlaupum sem smeygði sér inn í bílinn. Varð mér að orði við frú Lilju að eitthvað alvarlegt væri að gerast fyrst þeir settu almannavarnaflauturnar á fullt en veitti athygli um leið að fólkið sem sat eins og við undir tjöldum götuveitingahúsanna tók öllu með hinni mestu ró svo engin katastoffa var í vændum. Þá rann allt í einu upp fyrir mér ljós. Sírenuvælið í bænum var til að kalla slökkviliðið saman sem trúlega væri eins og víðast í smábæjum erlendis sjálboðaslökkvilið. Er þetta aðlgeng aðferð í flestum smábæjum Evrópu og var þessi aðferð víðast notuð á Íslandi um áratuga skeið og hugsanlega einhversstaðar ennþá þótt mer sé ekki kunnugt um það nú.

Öll þrumuveður ganga yfir um síðir og þetta stóð ekki yfir nema u.þ.b. í hálftíma en þá var komið besta veður aftur, sólin skein í heiði og allt orðið yndislegt um leið. Ferð okkar á Drekafjallið var hins vegar úr sögunni og fórum við að finna lestarstöðina til að fara heim og kveið okkur fyrir aðkomunni þar eftir lætin. Lestarstöðina fundum við á Rínarbakka beint neðan við Maritime Hótelið og var nú ljóst að við höfðum farið úr einni lestarstöð of fljótt og því allt farið í vitleysu. Í stað þess að fara út á þriðju stöð áttum við að fara út eftir þrjár stöðvar. Eftir um 15 mín. bið kom lestin og brunaði svo áfram upp í Bad Honnef þar sem við fórum út og gengum niður að höfninni. Þegar þangað kom ætluðum við ekki að trúa eigin augum. Kalaciið var niðurrennt og lokað sem og lúgan yfir svefnkáetunni okkar. Einhver hafði farið um borð og lokað öllu fyrir okkur, en nú var spurningin, hversu fljótt, hafði náð að rigna inn? Eftir að vera komin um borð sáum við að allt var skraufaþurrt, ekki dropi komið inn á urðum við óumræðilega fegin við þessa sjón. Vorum við viss um að maður nokkur sem hafði fyrr um daginn verið að snuddast í kringum bátinn sinn, rétt innan við okkur og sagst ætla að koma í eftirmiðdag og þá spjalla meira við mig, hafi komið áður en rigningin byrjaði og lokað öllu fyrir okkur. Það reyndist hins vegar ekki því að skömmu eftir að við vorum komin um borð og búin að pústa eftir allt þetta kom maður niður bryggjuna, sem við höfðum ekki séð áður, og sagði um leið og gekk framhjá okkur í átt að sínum bát "I saved your ship". Kunnum við honum bestu þakkir en hann sagði bara, í stuttri þýðingu, eins og aðrir sem greiða götu manns í yachtsiglingunum "við lítum öll til með hvert öðru".  Við vorum svo glöð yfir góðum endi á deginum að við gerðum undantekningu frá reglunni og snæddum kvöldverðinn á glæsilegum veitingastað á Rínarbakkanum rétt hjá höfninni þótt ekki væri laugardagur.