Gorinchem til Emmerich um Tiel

Höfundur kann enn að splæsa spotta.

Ágætu lesendur. Langt er síðan síðast var skrifað og veldur að erfitt er að komast í netsamband þar sem við siglum. En þar sem við erum komin heim og förum ekki aftur á stað fyrr en í ágúst ættu pistlar að koma núna reglulega með ferðasöguinni og fleiru sem áhugavert gæti verið að skrifa um.

Mánudaginn 7. maí leystum við landfestar í Gorinchem kl. 0815 og héldum út á Bowen Merwede kvísl Rínar og settum stefnuna upp hana á bæinn Tiel og komum þangað kl. 1135. Var vindur af vestan 8 m/sek. og hauga rigning. Á leiðinni skiptir þessi Rínarkvísl um nafn og heitir nú Waal fljót. Í Tiel er góð aðkoma og aðstaða ágæt og eftir að hafa talað við Hafna í síma kom hann og leiðbeindi okkur á ágæta legu við bryggju beint neðan við þjónustumiðstöð hafnarinnar. Enn haugringdi og gölluðum við okkur upp í regngalla til landgöngu. Eyddum við lungan af deginum við að skoða þennan litla bæ sem er snyrtilegur á Hollenska vísu og fórum meðal annars í gegnum mikinn útimarkað við göngugötu bæjarins. Rigninginn setti hins vegar nokkurn svip á mannlífið, allir á hraðferð með regnhlífar yfir sér og skemmtum við okkur ágætlega við að horfa á hve margbreytilegar þær geta verið að lit og lögun sumar spenntar beint út en aðrar beyglaðar og skældar, sennilega eftir mörg "uppfok". Ekki eru frekari tíðindi frá þessari ferð eða stað þar sem við héldum okkur aðallega um borð vegna veðursins.

 

Tiel til Emmerich

 Höfnin í Emmerich

Þriðjudaginn 8. maí fórum við frá Tiel kl. 0800 og enn var stefnt upp Waal kvíslina og var nú ákveðið að sigla upp til borgarinnar Emmerich og þar með að yfirgefa Holland og fara inn í meginfljót Rínar og inn í Þýskaland. Á svona leiðum er fljótunum skipt á milli siglingastjórnstöðva sem eru hver með sína hlustunarrás á talstöðinni og verður maður að gæta að því að stilla á réttar rásir eftir því sem siglingunni miðar áfram. Í raun er landslagið á þessum hluta Rínarkvísla mjög flatt og tilbreytingarsnautt og eina sem gleður augað með fjölbreytileika sínum er hinir ýmsu bæir, borgir og þorp sem farið er hjá og hver hafa sinn svip. Á leiðinni upp Waal fórum við framhjá bæjunum Benden Leeuwen, Druten, Nijmegen og Lent, og að Hulhuizen. Þá var komið í Rín sjálfa og farið hjá Millingen á stb. og Lobith á bb. en þar skiptir yfir í Þýskaland. Í Lobith er "Tollkammer" en enginn var tollurinn að skipta sér af okkur. Samkvæmt leiðarforritinu sem ég er með í tölvunni eiga skemmtibátahafnirnar í Emmerich að vera við 854 km. markið sem kallað er, u.þ.b. 500 m. áður en komið er undir Emmerich brúnna sem liggur yfir fljótið. Kl. 1300 var þeim áfanga náð en engin var höfnin sýnileg, en hún á að vera á bb. þegar farið er upp fljótið. Þegar betur var að gáð var þó þröngt sund sýnilegt á bb. inn á milli þéttra og hávaxinna trjáa, rétt neðan við brúnna og var nú stefnan sett á það á minnsta hraða sem hægt var að stjórna bátnum á. Ekki sást í gegnum sundið þar sem það bugðast í gegnum skóginn og engin skilti eða leiðarmerki eru til að leiðbeina inn í það. Um leið og við komum inn í sundmynnið grynnkaði skyndilega mjóg ört undir okkur svo dýptarmælirinn sýndi 1 m. undir bátnum. Um leið heyrðist undarlegt urr frá skrúfunum þannig að nú gerðust hlutirnir hratt. Sett var hart í stjór, stb. vél sett á afturábak en bb. vél látinn vinna áfram og skrúfudrifunum lyft með ýtrasta hraða þar til rauð ljós loguðu við bæði drifin. Tókst að snúa bátnum þrátt fyrir erfið straummót fljótsins og sundsins en miklar straumiður eru þar sem fljótið mætir sundinu. Út fórum við á fljótið aftur og voru drifin sett snarlega niður aftur og enginn skaði skeði, en að reka skrúfurnar í botn þýðir mölbrotin drif með tilheyrand stjórnleysi og strandi á svona stað, og þar með stórskaða. Nú voru góð ráð dýr og dóluðum við upp fljótið með Emmerich á bb. en með bænum er hlaðinn steinveggur með fljótsbakkanum með einstaka bryggjum fyrir Rivercrusera, farþegabáta, sem við yachtararnir megum ekki leggjast að nema neyðarástand sé um borð, en þá má hvergi reka bát frá. Þegar við komum fyrir endann á bænum sáum við aftur opnast sund á bb. inn í litla vík og þar inni nokkra báta við bryggjur og var nú rennt þar inn. Þegar inn var komið kom í ljós að hér var um höfn að ræða fyrir vinnubáta og skip þ.e.a.s. báta og skip sem annast viðhald á baujum og öðrum siglingamerkjum, eftirlits- og löggæslubáta o.s.frv. og var ákveðið að fara þar að bryggju og spyrjast til vegar. Þegar við vorum að síga að einni bryggjunni kom maður gangandi fram á hana og spurði hvort eitthvað amaði að, þetta væri lokuð bryggja. Sagði ég honum eins og var að við værum að leita að skemmtibátahöfnunum en findum þær ekki. Þá svaraði hann því til að þær væru innan við sundið um 500 m. fyrir neðan brúnna og sagðist ég hafa farið inn í það en fundist það allt of grunnt og því snúið frá. Sagði hann þá að það væri rétt að það væri grunnt fremst en dýpkaði svo þegar innar væri komið og að við yrðum að gæta okkur á að halda okkur í miðju sundinu. Var manninum þakkað fyrir og haldið út aftur og niður að sundinu sem fyrr var snúið frá, en þessi litla höfn átti eftir að koma við sögu aftur þegar við fórum frá Emmerich. Var ég nú óhræddur að leggja í það þótt grunnið sýndi sig en mikill vandi er að taka svona þröng sund eða innsiglingar úr straumhörðum fljótum eins og Rín er þarna (5 km/klst. straumur). Beita þarf alveg 20 til 30° upp í strauminn meðan stefnt er inn og síðan að breyta snarlega á rétta stefnu þegar straumnum sleppir en á þeim mótum geta verið villandi straumiður í hvora áttina sem er. Inn sigldum við þetta km. langa sund í gegnum þéttann skóg og þegar inn var komið opnaðist þessi líka fallega vík með þrem skemmtibátahöfnum og lögðumst við að bryggju við Yachthafen Emmerich kl. 1345 eftir þetta auka ævintýri.

Lágum við nú í Emmerich fram til fimmtudagsmorguns. Við höfnina er ágætis yachtbúð og í heimsókn þangað sá ég leiðsögubók fyrir fljótakerfi Rínar allt frá Norðursjó og upp til Basel í Sviss, eða eins og áin sjálf er skipgeng. Er bókin með nákvæm kort af ánum og könulum henni tengdum auk lýsinga á öllum mögulegum höfnum, innsiglingum, viðgerðarstöðum, eldsneytistönkum og sögulegum stöðum og mikill fengur af henni, en ljóst var orðið að tölvuforritið eitt og sér er ófullnægjandi á svona ferðum. Frá höfninni og í bæinn var um 2.5 km. ganga og helmingur hennar eftir dimmum skógarstíg sem lág umhverfis víkina en tréin uxu saman yfir stígnum. Frá bænum er lítið að segja, þetta er fallegur lítill bær sem liggur austan megin Rínar en alveg steindauður, enda auðsýnilega svefnbær. Ein aðalgata liggur í gegnum bæinn endilangann og mjög fáir þar á ferli. Reyndar var frekar hvasst meðan við vorum þarna, en hlýtt með lítilsháttar skúrum af og til. Þar sem við erum að vinna í því að fá MY LILJU BEN skráða undir Íslenskan fána og erum reyndar búin að fá íslenskt skipaskrárnúmer, ákvað ég að kaupa auka slökkvitæki í yachtbúðinni í Emmerich, til að uppfylla allar kröfur vegna íslenskra skipa en viti menn þeir áttu allt sem prýða má skemmtibáta en slökkvitæki áttu þeir ekki.