Wittingen, fullur Finni og annar í útlegð.

Við sigldum frá Uelzen kl. 0945 um morguninn 25. apríl, sem var 47 ára brúðkaupsafmæli okkar Lilju Ben. Framundan var sigling til yachthafnarinnar í Wittingen en þar var að koma að kveðjustund því Örn og Lonnie voru að fara heim til Íslands eftir þriggja vikna siglingu með okkur. Eftir 4. tíma komum við að yachthöfninni í Wittingen og þegar við beygðum inn í hana blasti við skiltið beint fyrir framan okkur “Gestabryggja”. Var siglt upp með bryggjunni og ákveðið að leggjast innst við hana með stjórnborðssíðu að. Þegar við vorum að komast á leguplássið kom hins vegar arkandi maður með fas hafnarvarðar og gerði sig líklegann til að taka við landfestum, sem hann og gerði, en skipaði okkur að snúa bátnum fyrst og leggjast að með bakborðssíðu. Var því hlýtt, bátnum snúið og tók maðurinn við landfestum. Þegar við vorum búin að binda í þessari ágætu höfn fannst mér forvitnilegt að vita hvers vegna hann vildi að við snérum bátnum því að frá mínum bæjardyrum séð skipti það engu máli hvor síðan væri að. Spurði ég því hafnarvörðinn “af hverju vildir þú að við snérum bátnum”? “Jú sjáðu til” svaraði hann þá, “með því að snúa bátnum svona þá skín eftirmiðdagssólin inn á afturdekkið hjá ykkur sem er miklu notalegra þegar þið sitjið úti”. Segjum svo að hafnarverðirnir beri ekki umhyggju fyrir sínum gestum.

 

Var nú sinnt venjubundnum verkum eftir siglinguna en Örn og Lonnie voru byrjuð að pakka niður fyrir ferðina heim. Þegar ég var að ganga frá á afturdekkinu kom þar að maður og spurði mig hvaða fáni það væri sem blakti við hún á bátnum okkar og bætti við að hann og skipperinn hans hefðu verið að veðja um fánann, skipperinn segði að þetta væri Norski fáninn, en hann hafi sagt að það væri Íslenski fáninn. Sagði ég honum að hann væri búinn að vinna veðmálið, þetta væri Íslenski fáninn. Tókum við nú tal saman og kom í ljós að þeir voru tveir Finnar að ferja nýjan skemmtibát frá Belgíu til Finnlands og að þeir höfðu keyrt upp í grjót í kanalkantinum, brotið bæði skrúfudrifin og sett gat á bátinn. Voru þeir dregnir þarna inn í Wittingen eftir að hafa kallað á hjálp og stæði báturinn á þurru í slippnum. Drifin höfðu verið send til Hamborgar til endurbyggingar og ættu þau að koma daginn eftir svo þeir vonuðust til að geta haldið strax áfram þá. Þetta var myndarmaður, orðinn nokkuð fullorðinn og eftir því sem við ræddum málin frekar kom í ljós að hann var á heimleið eftir fimm ára fjarveru. Sagðist hann hafa komist á eftirlaun fyrir fimm árum, en kona sín verið áfram í vinnu. Hafi hún sagst ekki nenna að hafa hann hangandi heima meðan hún væri úti á vinnumarkaðnum og sagt sér að fara út í heim og skoða sig um. Nú væri hún að hætta að vinna líka og hann á heimleið eftir fimm ára heimshornaflæking.

 

Seinni part dagsins ákváðum við að halda í bæinn til að ganga frá lestarferð fyrir Örn og Lonnie til Frankfurt daginn eftir, en þaðan áttu þau flug heim. Fórum við upp á hafnarbarinn til að hringja á leigubíl og meðan við biðum þar hittum við Finnann aftur og var hann núna með skippernum sínum sem augsýnilega var nokkuð slompaður. Þegar hann heyrði um ferðalag okkar vildi hann óður og uppvægur hjálpa okkur að velja leiðir eftir könulunum og sagðist hafa mjög góð kort undir höndum. Sagðist ég þá hafa fullkomið tölvuforrit til að styðjast við en hann hlustaði ekki á svoleiðis þvælu. Varð að samkomulgai að við myndum hittast á barnum þegar við kæmum til baka, en þá ætlaði hann að sýna mér kortin og kenna mér bestu leiðirnar. Var skipperinn augsýnilega manngerðin sem talar mikið og allt þykist vita, en veit lítið og kann ekki að hlusta.

 

Þegar við komum úr bænum fór ég á barinn til að meðtaka “fróðleik” Finnans og tók ég “lap top” tölvuna undir hendina. Var skipperinn kominn á glas nr. eitthvað og breiddi úr kortum á borðið sem við sátum við og fór að útskýra mögulegar leiðir, mismuninn á þeim, hindranir og vandamál sem upp gætu komið. Eftir að kallinn var búinn að láta móðan mása um nokkra stund kveikti ég á tölvunni og spurði hann hvert hann vildi fara og nefndi hann Hamborg. Sló ég inn Wittingen sem brottfararstað og Hamborg sem komustað og kom tölvan strax með lista yfir allar hafnir sem í boði eru í Hamborg og bað ég Finnann að velja úr þeim sem hann gerði. Teiknaði tölvan nú þegar leiðina og sýndi ég skippernum siglinguna í smáatriðum. Eina sem heyrðist í kallinum meðan ég sýndi honum hvernig þetta virkaði “fantastic, fantastic fantastic”. Tókst mér að sannfæra hann um að við værum mun betur útbúinn en hann.