Uelzen, tekinn af löggunni í tvígang

Við vöknuðum eldsnemma á mánudagsmorguninn 24. apríl. Þetta var fallegur morgun og sólin skein í heiði. Loksins var vorið komið eftir kulda og trekk vetrarins, langþráð og vinsamlegt. Ferðin var búin að vera falleg, ævintýraleg og annasöm en án þeirrar belssunar sem gott og hlýtt veður gefur. Við leystum landfestar eftir morgunverð og sigum af stað í átt að slússunni sem við sáum kvöldið áður. Nú fórum við rétta leið og dýptarmælirinn sýndi 5 m. dýpi. Framundan var slússan eins og ógnvekjandi hindrun eða hlið á þeirri tilveru sem við vildum skyggnast á bakvið. Skemmtibátalíf er ekki bara sigling og ljúfar stundir í landi, það er líka ferð til óþekkts fyrirheits sem kannske opnar nýja sýin til heims og fegurðar þeirra sem eiga sál til að njóta, en getur einnig valdið vonbrigum vegna brostinna væntinga. Áætlun okkar var að sigla til Ulezen og auðvitað stóðst hún með öllum þeim hnökrum sem ferð um lög býður og gefur lífinu lit frá gráma hversdagsleikans. Framundan var fyrsta slússan eftir Kielarskuðinn og lögðumst við að einni biðbryggjunni sem var auð. Tvær legtur lágu við biðsvæðið, öndvert okkur, og biðu eftir að hvíta ljósið logaði til að gefa heimild til að fara inn í slússuna. Þegar hvíta ljósið kviknaði fóru þær af stað og sigldu inn og leystum við þá þegar og fylgdum á eftir. Því miður óþarflega fljótt, því að þegar við komum inn voru þær enn með skrúfur í gangi, til að koma sér fyrir, þannig að skrúfukastið frá þeim olli okkur meiri háttar vanda við að hafa stjórn á bátnum. Við kláruðum samt að binda og skoðaði ég sérstaklega pollana með tilliti til þess hvort þeir myndu fylgja okkur við hæðarbreytingu slússunnar og komst að því að við vorum bundin við flotkannt sem myndi fylgja okkur upp. Þegar slússan opnaðist fyrir framan okkur sigldi fremri legtan út, en áhöfn legtunar sem var næst okkur veifaði og gaf okkur færi á að fara á undan út. Um leið og við vorum laus við slússuna var gefið í upp á 18 hnúta hraða enda fljótið vítt og bugðulítið framundan. Heyrðum við í hátölurum talstöðvarinnar að miklar umræður sköpuðust í loftinu  og var orðið Islandis nokkru sinnum nefnt og töldum við að menn væru að ræða sín á milli hvaða fáni væri hér á ferðinni. Síðar kom í ljós að annað var uppi á teningnum. Eftir skamma siglingu upp fljótið komum við að Elbe Sitekanal og beygðum inn hann samkvæmt leiðarkerfinu. Lækkaði ég um leið hraða bátsins niður í 12 hnúta. Þegar við beygðum inn í kanalinn mættum við legtu og stóð skipstjóri hennar á brúarvængnum og baðaði út öllum öngum hrópandi eitthvað sem við heyrðum ekki strax. Var báturinn nú stöðvaður til að reyna að heyra hvað maðurinn sagði og var það eina sem við heyrðum “sagte, sagte, sagte”. Skildum við að við ættum að hægja á. Skoðaði ég nú leiðarforritið betur og sá að hámarkshraði í Elbe Sitekanal er 12 km/klst en ekki 12 hnútar eins og ég hafði miðaða við. Var nú haldið áfram á þeim hraða eða 6.5 hnútum. Eftir stutta siglingu tókum við eftir að lögreglubíll var kominn á flóðvarnargarðinn vinstra megin við okkur og virtust lögreglumenn vera að veita okkur athygli. Ekki tókum við það til okkar og töldum að þeir væru bara að skoða bátinn án nokkurrar sérstakrar ástæðu. Þó vakti það grunsemdir hjá okkur að bíllinn fylgdi okkur eftir. Skömmu síðar kom annar lögreglubíll eftir garðinum og var sá merktur “Vatnalögreglunni” blár að lit, en sá sem fyrr kom var grænn. Stungu lögreglumennirnir saman nefjum og litu ítrekað í átt til okkar þannig að nú fór að renna upp ljós að við værum trúlega búin að gera einhvern fjárann af okkur, þótt við vissum ekki hvað. Nú tók einn bláklæddi lögreglumaðurinn upp gjallarhorn og kallaði til okkar að þeir vildu hafa tal af okkur þegar við kæmum að slússu sem var framundan, en þar lægi lögreglubátur við biðbryggju sem við ættum að leggjast utaná. Var nú siglt áfram og velt vöngum yfir hvað gæti verið að, en lögreglubílarnir fylgdu okkur eftir. Eftir um hálftíma siglingu kom slússan í ljós framundan og sáum við fljótt hvar lögreglubátur lá við bryggju og stefndum við þangað. Tóku lögreglumenn við landfestum þegar við lögðum að, en þeir fjórir lögreglumenn sem fylgt höfðu okkur eftir stóðu á afturdekki lögreglubátsins tveir í bláum einkennisfötum vatnalögreglunnar og tveir í grænleitum einkennisfötum. Voru nú vélar Lilju Ben stöðvaðar og gekk ég síðan út á dekk og heilsaði lögreglumönnunum og spurði hvort nokkuð væri að. Hafði einn bláklæddu lögreglumannanna orð fyrir þeim í fyrstu og játti því, við værum með kæru frá lögreglu í tveim lögregluumdæmum þ.e. frá Hamborgarlögreglunni, og bennti í þeim töluðu orðum á grænklæddu lögreglumennina, en einnig frá vatnalögreglunni sem þeir væru frá. Sáum við að allir fjórir horfðu rannsakandi á okkur og bátinn meðan hann sagði þetta, en vatnalögreglumaðurinn tók einnig fram að þar sem Hamborgarlögreglan væri með fyrri kæruna vildu þeir fá að tala við mig fyrst, en að vatnalögreglan myndi bíða á meðan Hamborgarlögreglan lyki sér af. Enn vissi ég ekki á okkur neina sök en bauð lögreglumönnunum frá Hamborg að gera svo vel að koma um borð. Ég tók eftir að það kom svolítið hik á þá við þetta og að ekki var laust við að það gætti tortryggni við boðið. Þegar ég fór að velta því fyrir mér síðar þóttist ég vita að þeir hafi talið sig bjóða hættunni heim við það að fara um borð í “erlent ríki”, en skip eru hluti af því ríki sem þjóðfáni þess er frá. Einnig er hugsanlegt að þarna hafi verið á ferðinni þjálfuð varkárni i því að koma sér ekki í aðstöðu sem þrengt geti stöðu þeirra ef þeir eiga í höggi við harðsvíraða glæpamenn en séð fljótlega að þessir “heldri borgarar” sem þarna voru á ferð gætu varla ógnað öryggi þeirra enda vel dekkaðir af baklandi þeirra lögreglumanna sem biðu í landi. Eftir stutt hik komu þeir grænklæddu um borð og bauð ég þeim að ganga inn í setukáetuna. Þegar þangað kom og við vorum búin að skiptast á nokrum orðum kom erindið, ég hafði siglt of hratt þegar við yfirgáfum síðustu slússu. Viðurkenndi ég strax að ég hafði farið upp á 18 hnúta ferð um leið og slússunni sleppti. Tók ég nú fram tölvuna og keyrði upp leiðarforritið og sýndi þeim upplýsingarnar úr tölvunni en samkvæmt því væri ekki um nein hraðatakmörk að ræða á því svæði. Skoðuðu þeir leiðarkerfið af miklum áhuga en sögðu um leið að hér væri um galla að ræða, samkvæmt reglum væri hraðatakmörk 12 km./klst fysta km. eftir að slússu sleppir þar sem frákast báta á meiri hraða ylli ölduróti við biðsvæði þeirra sem bíða eftir að fara inn í slússuna. Varð ég að viðurkenna að þetta hafi ég ekki vitað og bætti nú lögreglumaðurinn við að því miður væri honum skylt að láta mig greiða sekt. Sá ég nú fyrir mér meiriháttar útgjöld, en þegar lögreglumaðurinn nefndi upphæðina 13 evrur létti mér stórlega. Skrifaði annar þeirra nú sektarkvittun, fékk sektina greidda og kvöddu síðan lögreglumennirnir með virktum. Þá var komið að vatnalögreglunni og var þeim boðið um borð og inn í setukáetuna. Enn var það kæra fyrir of hraða siglingu og nú í Elbe Sitekanal. Viðurkenndi ég að hafa komið nokkuð hratt inn í kanalinn eða á 12 hnútum en síðan farið niður í 12 km/klst eins og leiðarforritið segi að gildi í kanalnum. Sýndi ég þeim siglinguna í tölvunni, eins og þeim fyrri, og fannst þeim augsýnilega mikið til koma. Viðurkenndu þeir að hámarkshraði í kanalnum væri 12 km/klst en að vegna óvenju hárrar vatnsstöðu í kanalnum hafi hraðinn verið lækkaður í 8 km./klst og væri skilti í kanalmunnanum með þessum tímabundnu takmörkunum. Þessu skilti hafði mér yfirsést. Enn varð því miður að sekta mig, sögðu þeir, og nú um 15 evrur og fylgdu því langar útskýringar um radarmælingu sem þeir höfðu gert á bátnum og óvissuþáttum sem þeir hafi reiknað okkur i vil. Eftir að búið var að ganga frá þeim málum kvöddu þeir einnig og yfirgáfu bátinn eftir að hafa gefið mér leiðbeiningar um samskipti við slússuna sem framundan var. Hins vegar kom í ljós að þeir hringdu í slússustjórnina og lögðu auðheyrilega inn gott orð fyrir okkur því við gátum siglt raleitt inn í hana eftir að við vorum laus. Af þessum fyrstu, og vonandi einu, samskiptum okkar við lögregluna í Þýskalandi á hún alla mína virðingu og hrós skylið fyrir kurteislegt viðmót sem var laust við allann yfirgang og hroka. Eftir viðburðaríkan dag var svo lagst við bryggju í Uelzen, fallegri yachthöfn með fínum bar og matsölustað sem hvorutveggja var notað um kvöldið.