Holtenau til Brunsbuttel

Sigling okkar í gegnum Kielarkanalinn sker Slesvig-Holsteinland frá Norð-Austri til Suð-Vesturs  og endar í fljótinu Elbu sem rennur til sjávar í Norðursjó. Hann er 98 km. langur og liggur yfirborð hans um 5 m. yfir sjávaryfirboði (á stórstraumsfjöru). Hámrkshraði er leyfður aðeins 8 hnútar og miðað við siglinguna fram að þessu þótti okkur það óttalegt “lull”. Mikil skipaumferð er um kanalinn og var glæsilegt að mæta þar stórum skipum þótt ekki væru þau öll sérstaklega falleg, sum bölvaðir kláfar, riðgaðir og ljótir en önnur myndarleg flutningaskip, vel máluð, með miklar gámastæður á dekki. Ekki þarf að taka frammúr þar sem allir eru bundnir við sama hraða. Það sem breyttist fleira var að nú sigldum við í gegnum bæi og þorp, grösugir og skógi vaxnir bakkar liðu hjá á bæði borð, fólk sitjandi utan við villur á kanalbakkanum eða við veiðistöng með færi úti, en aðrir að skokka eða hjóla með kanalstígunum. Af og til var siglt undir stórar brýr eða framhjá ferjustöðum þar sem farþega- og bílferjur “krossuðu” kanalinn. Við vorum heppin með veður skýjað en þurrt og bjart fyrri hluta leiðarinnar en síðari hlutann fór að bera á einstaka skúrum. Skiptumst við Örn á um að sitja við stjórnvölinn en að öðru leiti leið dagurinn við að skoða umhverfið og lífið í því, eftir því sem það leið hjá, neyta venjubundinna hressinga spjalla og hvíla sig eftir þörfum. Ákvað frú Lilja Ben að fá sér lúr þegar vel var liðið á kanalsiglinguna og sagðist hafa sofnað vel við stöðugt suðið frá vélunum og gjálfrið við stefnið enda virkar það sem kröftugt svefnlyf að líða svona áfram mílu eftir mílu. Vaknaði frúin ekki fyrr en að gangbreyting í vélunum vakti hana, en framundan var stórt skip sem hafði hægt mikið á vegna annarra skipa sem það var að mæta. Það er nefnilega einkenni skipaumferðarinnar þarna að oftlega mætir maður 2 til 4 skipum í einni bunu vegna söfnunar í slússunum í báðum endum kanalsins. Þegar við nálguðumst Brunsbuttel var farið að skyggja auk þess sem lítilsháttar þokusúld var farin að leggjast yfir og var ná farið að skyggnast um eftir yachtlæginu innan við slússurnar, en þar ætluðum við að láta fyrirberast um nóttina og fara svo út í gegnum slússuna morguninn eftir. Kom nú yachtlægið í ljós á stjórnborða þegar aðeins um hálf míla er í slússurnar. Er lægið rétt við miðbæinn í Brunsbuttel og samanstendur af löngum bryggjukanti meðfram kanalbakkanum en afgirt með stauravirki að utanverðu sem sigla þarf innfyrir til að komast að bryggjunni. Var svolítið vandaverk að “smokra” sér þar inn en það gekk eins og í sögu þar sem góð þjálfun er komin í stjórntökum bátsins og var bundið kl. 1934 eftir rúmlega sjö og hálfa klukkustund á siglingu og varð þetta því lengsti siglingaleggurinn. Ekki sáum við neinn raftengil til að tengja bátinn við né þjónustumiðstöð fyrir salerni og böð en vorum ekki að gera okkur neina rellu yfir því, báturinn er jú sjálfstæð eining hvað varðar hita, ljós og hreinlætisaðstöðu eftir að klósettið var lagað í Travemunde. Eina breytingin er að þegar ekki er tengt við landrafmagn og vélarnar stop er ekki bruðlað með rafmagn, það einungis látin loga þau ljós sem þörf er á. Fyrir svefninn er svo önnur vélin ræst og keyrð svona í hálftíma til að fylla geymana fyrir nóttina. Kvöldinu var svo eytt við spil og fylgst með ljósadýrðinni sem fylgir skipaumferðinni inn á út um slússunar í Brunsbuttel en biðsvæði skipanna var beint framan við bryggjuna þar sem við lágum.