Sjókort og brjálaður hundur

Fimmtudaginn 20. apríl var ákveðið að leggja í hann í gegnum Kielarskurðinn. Fannst mér vissara að hafa við hendina sjókort yfir Elbu svæðið þegar við kæmum þangað, þrátt fyrir rafeindakortin í tölvunni og ákvað þess vegna að skjótast í 10-15 mínútur upp í yachtbúð sem ég var búinn að sjá rétt ofan við bryggjuna og kaupa sjókort. Sú búðaferð varð aðeins sögulegri en ætla mátti, en Örn vinur okkar Egilsson ákvað að skokka með mér og urðu frú Lilja og frú Lonnie eftir um borð. Skildum við báðir GSM símana okkar eftir. Þegar við komum inn í búðina var þar ein stúlka við afgreiðslu sem sagði, þegar hún heyrði erindið, “þarna eru kortin leitið bara að því sem þið þurfið”, en kortin voru í þrem miklum stöndum. Fórum við nú í gegnum hvern bunkann á fætur öðrum, en ekkert skipulag var á uppröðun kortanna. Eftir ýtarlega yfirferð komumst við að því að þessi kort var ekki þarna að fá. En þá kom hin rómaða greiðvikni þjóðverja í ljós, en það áttum við eftir að reyna, að hvað sem segja má um þjóverja almennt, eru þeir framúrskarandi greiðviknir við gesti sem sækja þá heim. Sagði nú stúlkan að við gætum örugglega fengið þessi kort hjá verslun Hr. Steinfield, sem væri hinumegin við Kielarkanalinn og að steinsnar ofar, okkar megin, væri ferja í stöðugum ferðum yfir hann. Fannst mér vissara að vita nánar hvar verslun Hr. Steinfield væri að finna svo ég bað hana að gefa mér heimilsfangið. Það vissi hún ekki og byrjaði nú að leita að því í símaskrá en án árangurs. Þá fór hún að hringja í allar áttir til að þefa uppi heimilisfangið en ekkert gekk. Allir virtust þekkja verslun Hr. Steinfield en enginn vissi nákvæmlega hvar hún var og kom síðar í ljós afhverju. Endaði þetta á því að hún gaf okkur nafnið á versluninni á miða og sagði að við myndum örugglega finna hana þegar við kæmum yfir, hún væri skammt frá ferjulæginu. Með þetta löbbuðum við út og tókum stefnuna á ferjustaðinn, sem var um 10 mínútna labb. Eftir skamma stund kom ferjan og við um borð og yfir kanalinn. Þegar við komum yfir kanalinn hurfu hinir örfáu farþegar sem voru með okkur inn í strætisvagn sem þar var rétt fyrir ofan og stóðum við á mannlausri götu í að því er virtist íbúðahverfi. Ákváðum við að ganga ofar í bæinn og spyrja einhvern til vegar en enga sálu var að sjá. Eftir nokkurn spotta sá ég loks koma, niður hliðargötu, fullorðinn mann með hund í bandi og var sá með sárbindi reifað um aðra löppina. þ.e.a.s. hundurinn. Hélt ég nú miðanum uppi og byrjaði að ganga til mannsins til að syrja hann vegar en um leið og hann sá mig stefna til sín byrjaði hann að banda mér frá í ofboði, með miklum handahreyfingum. Ég vildi ekki gefast alveg upp svo að þegar um 15 m. voru í manninn bennti ég á miðann í hendi mér, sem ég hélt á lofti, og sagði svo hátt að hann mætti heyra að mig langaði að spyrja hann vegar. Við það brjálaðist hundurinn og stökk í átt til mín og svo var grimmdin mikil að gamli maðurinn átti í miklum átökum við að halda helvítinu með ólinni. Auðvitað snarstansaði ég og áttaði mig strax á því að maðurinn hafði verið að banda mér frá sér því hann þekkti grimmd kvikindisins og ekki væri ég hissa þótt karluglan hafi verið búinn að þjálfa hundinn upp í varnarskyni með þessum árangri. Þess vegna hefur hann ekki getað farið að viðra rakkafólið nema þegar götur voru mannlausar. Snerum við frá urrandi hundinum og breyttum nú stefnunni niður að kanalnum aftur en þó aðra leið þar sem við sáum nokkur fyritæki. Þar hittum við mann á bíl og þegar ég sýndi honum miðann og spurði til vegar taldi hann best fyrir okkur að fara út með kanalnum í átt að slússunum. Gengum við í þá átt og fórum nú að sjá fólk á stangli en enginn kannaðist við Hr. Steinfield. Að lokum vorum við komnir út að ströndinni við enda kanalsins og horfðum nú inn í Tirpitz herskipalægið sem þar er. Hittum við þar á hjólhýsasvæði en enginn kannaðist þar við Hr. Steinfield. Vorum við því orðnir úrkula vonar og ákváðum að láta þar við sitja og hypja okkur um borð. Gengum við nú upp með slússum kanalsins til að fara að ferjustaðnum. Á hægri hönd vegarins var há og mannheld girðing sem girðir af slússusvæðið og byggingarnar á því og komum við nú að hliði á henni með varðskýli og voru salerni í nokkurskonar móttökuherbergi í varðskýlinu. Var orðið mál að komast á eitt slíkt. Úr móttökuherberginu lá gangur að vaktskýlinu og sáum við tvo lögreglumenn sitja þar fyrir innan glerbúr. Þegar við vorum búnir að nota náðhúsin stakk Örn uppá því að við gerðum síðustu tilraun og spyrðum lögreglumennina um Hr. Steinfield sem og við gerðum. “Hr. Steinfield” sagði lögreglumaðurinn sem varð fyrir svörum. “Hann er í byggingu hér rétt fyrir innan en svæðið er lokað því þetta er fríhafnar- og siglingaverndarsvæði samkvæmt hryðjuverkalögum, en hvað viljið þið honum bætti hann við?”  “Okkur var bent á að hann ætti örugglega sjókort sem okkur vanhagar um” svaraði ég. “Jú hann er örugglega með sjókort” sagði þá lögregluvörðurinn “eruð þið með passa”? Nei við vorum ekki með passana á okkur. “En eruð þið þá með einhver önnur skilríki með mynd t.d. ökuskírteini eða þess háttar” spurði hann. Jú við vorum með þau. Tók hann nú við ökuskírteinum okkar og sagði um leið og hann fyllti út aðgangsform: “Hér læt ég ykkur fá aðgangspassa sem þið verðið að hengja á ykkur þannig að hann sé örugglega sýnilegur. Síðan fáið þið hér þetta blað og farið inn í bygginguna sem ég mun benda ykkur á og spyrjið þar um Hr. Steinfield og fáið honum þetta blað. Þegar þið eruð svo búnir að versla komið þið beint hingað aftur og afhendið mér passana og sýnið mér kvittun fyrir sjókortunum og þá læt ég ykkur fá ökuskírteinin”.  Að svo búnu opnaði hann fyrir okkur inn á svæðið, kom svo út fyrir og benti okkur á bygginguna þar sem skilti stóð Hr. Steinfield. Nú skildum við hversvegna enginn í bænum vissi um Hr. Steinfield, og að þeir sem vissu að hann væri til, höfðu ekki hugmynd um heimilisfangið. Hann var inn á harðlokuðu svæði sem enginn almenningur hefur aðgang að. Þegar við komum inn í húsið kom í ljós feikna stór sjókortaverslun sem þjónar kaupskipaflotanum sem leið á um slússurnar í Kielarkanalnum. Fengum við nú okkar kort afgreidd, skiluðum af okkur í varðskýlinu, eins og talað var um, og þökkuðum fyrir okkur með virktum og héldum um borð. Þegar við komum þangað var kl. að verða 12 á hádegi þannig að 10 mínútna skokkið upp í yachthbúðina við bryggjuna var orðið að tveggja og hálfs tíma villuráfi og fengum við alvarlegt tiltal hjá frúnum fyrir að fara símalausir og láta ekkert af okkur vita. Höfðu þær verið byrjaðar að svipast um eftir okkur og áttum við skammirnar skilið. En framundan var að leysa landfestar og hella sér í fyrstu slússuna og sigla Kielarskurðinn.