Kjarnakarl í klósettið

Þriðjudagsmorguninn 18. apríl kom viðgerðarmaðurinn frá skipasmíðastöðinni ásamt verkstjóranum og var kl. rétt orðin sjö. Við vöknuðum kl. sex og vorum búin að gera klárt fyrir komu hans með því að rýma gestakáetuna því að undir gestarúminu er aðgengi að bæði ferskvatnstanknum og úrgangstanki klósettsins auk þess sem aðgengi að vatnsdælum, leiðslukerfum, loftræstiblásurum og fleiri tækjum bátsins er á bakvið þil sem hægt er að taka niður í káetunni. Byrjaði viðgerðarmaðurinn á því að leggja mottur yfir öll gólfteppi til að spora ekki út og segja mér að fylla vatnstankinn af ferskvatni, því þeir voru ekki búnir að afskrifa leka frá honum. Á meðan verið var að renna á tankinn leitaði hann með “logandi ljósi” að lekum með öllum botnstykkjum bátsins en allt var þétt þar. Eftir að vatnstankurinn var orðinn fullur var fullreynt að hann lak ekki heldur og hélt því gæinn leitinni áfram þar til hann fann slönguna fyrir sjódæluna, sem var í sundur, og staðfesti þar með grun minn um að opnunin á krananum fyrir hana hefði verið orsök lekans.

 

Nú snéri hann sér að klósettinu og varð atgangur mikill. Komst hann að því að ekki var hægt að koma neinu frá klósettinu til úrgangstanksins og að ekki var hægt að dæla úr kassanum í sjóinn með þar til gerðri dælu. Það stóð allt fast. Voru nú allar leiðslur til og frá úrgangstanknum aftengdar og tókst þá að dæla fyrir borð því sem var í leiðslunum og dælunni sjálfri en eftir að búið var að tengja aftur og dæla átti úr tanknum var allt við það sama. Réðst hann þá í það stórvirki að opna lúgu á tanknum sem var vandlega skrúfuð aftur með fjölda bolta. Fór nú að fara um undirritaðann og Örn Egilsson þar sem við ímynduðum okkur þá lykt sem fylla myndi bátinn við þessa opnun. Þegar hér var komið sögu voru frúrnar löngu flúnar í land og lagðar í bæjarrölt, í stað þess að hanga yfir þessum óvirðulegu athöfnum. Heitt var í veðri og þungt loft þarna neðst í bátnum og bogaði svitinn af manninum þrátt fyrir að búið væri að opna alla glugga og lúgur sem hugsanlega gætu hleypt lofti inn og ólykt út. Héldum við félagarnir okkur aftur á dekki meðan viðgerðarmaðurinn barðist við boltana á lúgunni og kom hann af og til eins og raketta upp úr bátnum og að vörmu spori aftur með frekari verkfæri því baráttan við boltana var hörð en það var hann líka. Bardaganum lauk með sigri mannsins og koma hann nú upp og bauð mér að koma og sjá. Bjóst ég við fnyk miklum þegar ég kæmi inn, en viti menn, engin lykt. Bennti maðurinn mér að líta í tankinn og blasti við ljót sjón. Þessi 150 lítra tankur var stúrfullur af gömlum mannaskít, ársgömlum og eldri. Hafði fyrri eigandi augljóslega aldrei fylgt þeirri gullnu reglu að dæla reglulega úr tanknum, sennilega aldrei. Okkur féllust báðum hendur og sagðist viðgerðarmaðurinn ætla að ræða við verkstjórann um hvað gera skyldi. Eftir um kortér kom hann aftur og sagði að við yrðum að sigla eftir hálftíma yfir á hinn bakka fljótsins, í skemmtibátahöfnina við Passat skonnortuna, sem liggur um 10 km. utar með fljótinu, þar væri mikil suga sem væri notuð til að sjúga svona ullabjakk úr stífluðum klósetttönkum. Siglt var á tilsettum tíma yfir í höfnina með stóru suguna, stór og mikill barki leiddur í gegnum loftlúguna í kátetunni og varð mikið um slork, slurp og blubb þegar sugan hámaði í sig herlegheitin. Þegar við komum til baka skömmu síðar voru frúrnar mættar. Gekk nú viðgerðarmaðurinn vandlega frá öllu eins og nýju, og þungu fargi af okkur lagt.

 Annann eins verkmann og þennan þjóðverja sem verkið vann hef ég ekki séð og voru hin í áhöfninni sammála því mati. Þetta var meðalmaður á hæð, ljósrauðbirkinn og þéttur en köttur liðugur þegar hann var að troðast neðst með tönkum bátsins. Hann vann eins og berserkur, tók aldrei pásu og rétt fékkst til að bergja á kaffibolla sem við buðum honum.