Allt á floti

Ég vaknaði um kl. 0600 á páskadagsmorgni og þegar ég opnaði augun fannst mér gólfið í svefnkáetunni eitthvað öðruvísi en það átti að vera og þegar ég steig frammúr stóð ég í sjó. Kallaði ég upp “sjór í bátnum” og varð nú handagangur í öskjunni. Rifinn var upp hleri í gólfinu og undirritaður þaut á náttfötunum út á afturdekk, að sjódælunni þar og byrjaði dælingu í djöfulóð. Konurnar gripu fötur og kyrnur og byrjuðu að ausa en Örn Egilsson klæddi sig og þaut upp að hafnarskrifstofu til að hringja eftir hjálp því báturinn væri að sökkva. Stóð það á endum að þegar stráklingur frá höfninni, ásamt konu sem ég náði ekki að vita hver væri, komu með kröftuga dælu til að hreinsa bátinn, vorum við búin að þurrausa og allt í lagi. Í því kom líka yfirverkstjóri skipasmíðastöðvarinnar og vildi að við leystum strax og flyttum bátinn að annarri bryggju við verkstæðishús stöðvarinnar. Var nú sett í gang, landfestar leystar og siglt yfir að bryggjunni og voru menn þar búnir að gera klárann krana til að hífa bátinn á þurrt. Tók ég þá af skarið og taldi ekki þörf á því þar sem svona hratt gekk að þurrausa bátinn sem táknaði að lekinn, hver sem hann væri, hlyti að vera mjög lítill. Var nú gengið í það ásamt yfirverkstjóranum að finna orsök lekans og var m.a. smakkað á vatninu í kjalsoginu og smjöttuðu frú Lilja Ben og verkstjórinn vendilega á því til skiptis og skáru úr um sinn dóm, vatnið væri ferskt með örlitlu saltbragði. Barst því grunur að ferskvatnstanknum, að hann hefði rofnað og vatnið úr honum flætt inn í bátinn, en undirritaður hafði í öllum gauragangnum læðst til að skrúfa fyrir kranann sem gleymst hafði opinn kvöldið áður. Þar sem niðurstaða var fengin, um að ekki kom meira vatn í bátinn, var ákveðið að skipasmíðastöðin myndi senda mann um borð í býtið á þriðjudeginum eftir páska til að taka upp ferskvatnstankinn og gera við hann, sem og klósettið. Niðurstaðan úr þessum ósköpum varð hins vegar sú að enginn leki var að bátnum og ferskvatnstankurinn í fullkomnu lagi en að kraninn sem ég opnaði kvöldið fyrir páskadag var fyrir sjódælu sem er notuð til að fá sjó til skolunar og var slangan að henni í sundur. Ástæðan fyrir dómi frú Lilju Ben og verkstjórans um að hér væri um ferskvatn að ræða var eðlileg, við lágum jú í fljótinu og sjóblöndun í það er mjög lítil. Ég verð hins vegar að játa að þegar þau voru að smjatta í gríð og erg á kjalssogsvatninu var mér búið að detta í hug að kannske hefði klósetttankurinn rofnað en sem betur fer var það ekki raunin.

 

Eftir að landgengið var farið var hafist handa við að taka gólfteppin í svefnkáetunum í land til þerris, báturinn þrifinn eftir hamaganginn, sturturnar látnar steyma, hellt á könnuna og snæddur páskamorgunverðurinn sem hafði haft annan aðdraganda en ætlað var. Ljósi punkturinn í þessu öllu varð að við vorum flutt að bryggju sem var laus við fuglaskít og að við fengum forgangsafgreiðslu í viðgerð á klósetttanknum á þriðjudeginum eftir páska, sem frekar verður fjallað um síðar. Var nú restin af deginum notuð til að spóka sig í landi.