Það þarf að kveikja á tækjum til að þau virki

 

Stjórborð bógskrúfunnar er neðst til hægri 

Þegar til kom að hífa MY LILJU BEN á flot aftur minnti ég Pierre á, en hann er aðalmaðurinn í viðhaldsdeildinni, að ég fengi ekki bógskrúfuna til að virka. Fór hann því og skoðaði vandlega bógskrúfuna undir stefninu en fann ekkert athugavert við hana.

Fyrir þá sem ekki þekkja til skipa þá er bógskrúfan framantil inni í litlum tunnel í gegnum bátinn. Snýr hún þvert á kjölstefnu hans og er handhægt hjálpartæki við að stjórna skipum þegar lagst er að bryggju eða farið frá, því að með því að láta hana vinna til stb. eða bb. eftir atvikum ýtir hún stefninu í þá átt sem maður vill láta það fara. Hún hefur ekkert með siglingu skipsins að gera og þá er alltaf slökkt á henni. Þessi skrúfa er drifin af mjög öflugum rafmótor. Leiðbeiningarnar um notkunn "bowthrusterins", eins og hún kallast á ensku, segir að ekki megi láta hana ganga með afli nema hámark í 15 sek. í senn og þá með 15 sek. hvíld á milli. Er það yfirdrifið því í raun gefur maður aldrei nema stutt "búst" með henni í 2 til 10 sek. hverju sinni. Í rauninni hafði vöntun hennar ekki afgerandi áhrif á stjórnhæfni bátsins þó hún sé að öðru leiti mjög góð, þar sem hann er með tveim vélum og skrúfum sem hægt er að beita í sitt hvora áttina ef vill og þannig snúa stefninu að vild. Hins vegar bætir hún stjórnhæfnina mikið þegar lagst er að eða farið frá í sterkum hliðarvindi og/eða straumi.

Nú Pierre sagðist kíkja betur á búnaðinn þegar við værum komin á flot. Var nú LB flutt undir kranann, beltunum komið fyrir og LB sveif nú skyndilega í lausu lofti og út yfir höfnina þar sem henni var slakað rólega niður og á flot. Allt gekk þetta eins og í sögu og var LB bundin við garðinn undir krananum meðan Pierre kom og athugaði bógskrúfubúnaðinn. Fór hann nú niður að mótornum og fann ekkert athugavert við hann, yfirfór allan rofabúnað í stjórnborðinu án árangurs og spurði að því loknu hvar rafkaplarnir kæmu inn í rafgeymahólfið, en þar ætti aðalöryggi fyrir mótorinn að vera. Sýndi ég honum það og var allt í lagi með það. Þá fór hann í rafgeymahólfið og fór yfir kaplana þar og fullvissaði sig um að aðalrofar geymanna væru á. Loks lagðist hann á bakið og stakk hausnum inn í hólfið og viti menn. Vel fyrir ofan aðalrofana og alveg í hvarfi var einn meginrofi til og hann var fyrir bógskrúfumótorinn, og slökktur. Hló Pierre nú ógurlega og sagði "til að hlutirnir virki þarf að kveikja á þeim". Virkaði nú bógskúfan flott eftir að búið var að kveikja á henni. Hins vegar kom í ljós við þessa athugun að þjónusturafgeymar bátsins voru alveg búnir og var nú skipt um þá. Startgeymirinn var hins vegar í topp standi.

Í svona bát eru þrír 12 V. rafgeymar 190 amperstunda hver. Tveir þessara geyma eru alfarið til að skaffa rafmagn fyrir öll tæki og ljós í bátnum en einn er eingöngu fyrir startið á vélunum og bógskrúfuna. Þegar vél(ar) bátsins eru í gangi er hleðsla geymanna þannig að hleðslutækið byrjar alltaf á að hlaða startgeyminn fyrst og síðan þjónustugeymana og halda þeim svo full hlöðnum Er það s.k. "seperator" sem sér um að stýra forgangsröðuninni á hleðslunni. Ekkert eyðist af stargeymunum á siglingu en þjónustugeymarnir eru í notkunn allan tímann og er þeim haldið jafnharðan hlöðnum frá vélunum. Þegar komið er að bryggju og búið er að drepa á vélunum er tengt við landrafmagn og tekur það þá við að halda geymunum hlöðnum í þeirri röð sem að framan segir. Út af rafmagnskaplinum til hleðslutækisins er einnig tekinn kapall inn á sérstakar innstungur fyrir 220 V spennu, til notkunar í höfn. Á siglingu er engin 220 V spenna um borð, einungis 12 V.

Gerist það sem er algjör undantekning að legið sé næturlangt þar sem ekki er hægt að tengja við rafmagn í landi er stuðst við orkuna frá þjónustugeymunum tveim og er þá góð regla, sem við höfum viðhaft, að starta annarri vélinni og láta hana hlaða geymana í topp fyrir nóttina. Tekur það stuttan tíma.