Lagst í Kaupmannahöfn

Hvaða þjónusta er í höfnum sem komið er í? Hægt er að tengja bátinn við landrafmagn. Síðan fylgir lykill að böðum, salernum og þvottavélum. Yfirleitt eru skemmtibátahafnirnar lokaðar þannig að maður fær jafnframt lykil að þeim gegn tryggingargjaldi sem er endurgreitt þegar farið er. Sólahringurinn í Yachthöfnunum kostar frá 10 til 13 Evrum með rafmagni.

Það var virkilega notaleg tilfinning að sigla inn höfnina í Kaupmannahöfn þennan fallega þriðjudagsmorgun 4. apríl. Búið var að úthluta okkur legu nr. 42 í Christjánsborgarkanal og sigum við inn höfnina á 5 sjóm. hraða sem er leyfilegur innan hafnarinnar. Þegar komið var inn úr Lynettuhlaupinu var beygt inn og á bakborða leið Refhalseyjan framhjá með herskipalæginu en á stjórnborða Langalína með Litlu Hafmeyjuna fyrir innri endanum. Amalíuborg kom næst og Íslandsbryggja á bakborða. Þegar Asiaska Plads nálgaðist kom yfir mig heimkomutilfinning þótt liðin væru meira en 40 ár síðan ég átti ótaldar ferðir á þennan stað með Gullfossi, farþegaskipi Íslendinga. Þegar Nýhöfnin opnaðist á stjórnborða áttum við samkvæmt leiðarkortinu af Kaupmannahöfn að beygja inn í Cristjánsborgarkanal til vinstri og nú opnaðist kanallinn og við beygðum inn í hann. Vinstra megin í kanalnum lágu nokkrar skútur langs með kantinum þrátt fyrir að leguplássin væru það sem við kölluðum okkar á milli skápa. Skáparnir eru þannig að í um 15 m. fjarlægð frá bryggjukantinum eru staurar upp úr sjónum. Verður að fara inn á milli þeirra og setja landfestar á þá og slaka bátnum síðan fram þar til stefnið er skammt frá bryggjukantinum. Þá þarf að setja tvær landfestar þar upp þannig að stefnið haldist rétt við kantinn. Við sáum alls ekki hvernig við gátum tvö klárað okkur af þessu því annað yrði að vera við stjórnvölinn þar til búið væri að binda svo báturinn snerist ekki og rækist í. Fram að þessu höfðum við alltaf getað lagst upp að bryggju og var okkur bölvanlega við þessa skápa og kviðum fyrir ef við þyrftum að fara í þá. En nú kom annað vandamál í ljós. Við áttum legupláss nr. 42 en þarna voru leguplássin nr. 70 og hærra en númerin fóru þó lækkandi inneftir. Vandamálið var að framundan var brú yfir kanalinn sem við slyppum enganveginn undir. Var nú lagst uppað kantinum hægra megin, sem var auður, og fór ég í land til að kanna aðstæður. Hringdi ég síðan í hafnarskrifstofuna og sagðist vera lenntur við legu 72 en kæmist ekki lengra vegna brúarinnar. “Ha” sagði kallinn þá, “þú ert kominn alltof langt, þú verður að far út aftur og út undir Nýhöfn og beygja þar beint á móti inn í Trangraven og síðan að þverbeygja inn í Cristjánsborgarkanal þeim meginn frá og sigla inn hann allt að þessum kanal sem þú ert núna í. Overgaden heden Vandet inn við Wilder Plads er gatan sem þú átt að liggja við, en það var að koma skúta sem lagðist í legu 42 svo þú ferð í legu 41”.  “OK” svaraði ég karli og nennti ekki að fara að þrasa við hann um merkinguna í hafnarkortinu sem ég hafði farið eftir. Nú voru vélarnar aftur gangsettar og þegar við vorum að byrja að leysa landfestar heyrðist hvellt blístur ofan af brúnni sem var framundan. Stóð þar hafnarvörðurinn og baðaði öngum sínum í þá átt sem ég átti að fara og vinkaði ég honum til samþykkis um að ég skildi hann.

 

Var nú bátnum snúið og siglt rólega út að Trangraven og þverbeygt inn í hann til stjórnborða. Nú fór að fara um okkur, leiðin þrengdist og allt fullt af skútum og öðrum bátum, allir í skápum. Þegar Cristjánsborgarkanall opnaðist á stjórnborða var þverbeygt inn í hann og farið með hægustu ferð. Enn þrengdist leiðin og húsbátar, snekkjur og skútur beggja vegna, vinstra megin langs með kantinum en hægra megin allar í skápum með skutinn út í kanalinn og það þétt. Hvergi var smugu að sjá. Nú kom kanallinn í ljós sem við höfðum farið inn í og um leið sáum við skápinn sem við áttum að smeygja okkur í. Í skápnum vinstra megin var nýkomna skútan með 4 manna áhöfn að klára að binda en á hægri hönd gamall húsbátur. Á skútunni blakti Sænski fánninn við hún. Lá nú við að okkur féllust hendur við þessa sjón en ómögulegt var annað en að sýna kjark og fara inn í smuguna. Meðan ég var að snúa bátnum kom okkar saman um að frú Lilja myndi fyrst einbeita sér að því að húkka á staurinn stjórnborðsmegin þegar hann kæmi aftur með síðunni og svo á staurinn bakborðsmegin en ég reyndi að halda bátnum kyrrum á meðan. Síðan ætti hún að slaka rólega meðan ég léti síga innar. Þegar stefnið væri við það að snerta kantinn myndi ég stöðva bátinn, aftengja skrúfurnar og hendast frmmá til að koma upp enda þar. Sem betur fer var mjög hægur vindur og straumlaust í kanalnum svo ekki truflaði drift þegar við stilltum bátinn í stefnu inn skápinn. Nú var látið síga inn og þegar svíarnir á skútunni sáu að um borð voru bara tvær sálir gerðu þeir klára fendara sín megin ef við myndum rekast utan í þá. Einnig gerðu þeir sig klára að aðstoða við festingar á staurinn svo það létti mikið. Nú var sigið innar í skápinn og stóðu nokkrir menn á kantinum að fylgjast með. Þegar stefnið var því sem næst að snerta kanntinn stöðvaði ég bátinn með stuttu bakki, aftengdi skrúfurnar og hentist út til að setja upp endann að framan, en frú Lilja hafði nóg með báða stauraendana. Þá gerðist það að einn þeirra sem staðið höfðu á bryggjunni hentist fram á kantinn og náði taki á rekkverki stefnisins og hélt hann bátnum kyrrum þar til ég kom og setti upp enda. Hafði hann séð að við vorum í vanda stödd aðeins tvö, þótt svíarnir hjálpuðu mikið einnig. Nú var allt í góðu, báturinn bundinn og vélar stöðvaðar, en það verður að játast að við dæstum bæði eftir þessa raun. Komið var að hádegi og hafði heill tími farið í að sigla inn í höfnina, finna leguna og koma sér fyrir.