Brasið í Hundested

4. færsla. Nú spyrja margir er þetta hættulegt? Nei ekki hættulegra en að fara í bílinn sinn og keyra um götur Reykavíkur. En öryggi þarf að vera meðvitaður þáttur. Öllum sem er með þarf að kenna hvar björgunarvesti eru og hvernig þau eru sett á og notuð. Þau þaurfa að kunna að sjósetja björgunarbátinn og blása út. Neyðarnúmerið 112 gildir innan farsímasviðsins sem svona sigling er að mestu innan. Síðan er öryggisrásin á VHF 16, sem gildir að allir kunni að kalla út á. GPS tækin sýna alltaf staðinn sem þarf að gefa upp ef hjálpar er þörf. Þetta þurfa allir að kunna örugglega.

 Eftir rólega helgardvöl í Hundested fengum við viðgerðarmann á mánudeginum til að líta á vélarnar og var hann fljótur að sjá hvað olli. Eldsneytið sem við fengum í Ebeltoft var svo fullt af ryðflyksum að óhreinindin höfðu stíflað að mestu leyti eldsneytissíurnar. Eftir að skipt var um þær gengu vélarar eins og ánægðir kettir. Ákváðum að taka olíu og leggja í næsta áfanga til Kaupmannahafnar en þá kom upp atburðarrás sem undirstrikaði þann sérstaka samhug og hjálpsemi sem einkennir þetta skemmtibátalíf, en þar hjálpa allir öllum. Í höfninni var bryggja með kortasjálfsala fyrir olíutöku á báta og var rennt að henni til að taka olíu. Þegar kortinu var rennt í sjálfsalann kom höfnun. Voru nú öll greiðslukort reynd en alltaf var sama sagan, kortunum var hafnað. Var þá hringt í hafnarskrifstofuna og sagt frá þessum vandræðum. Skömmu síðar kom hafnarstarfsmaður brunandi á lyftara sem var eina samgöngutækið sem hann hafði til umráða. Fyrst fylgdist hann með mér reyna mín kort en þegar það gekk ekki spurði hann hvort ég væri ekki bara skítblankur. Eftir að ég neitaði því reyndi hann greiðslukort hafnarinnar en sagan endurtók sig, höfnin fékk líka höfnun. Var farið að þykkna í hafnarstarfsmanninum og hringdi hann í STADOIL sem á tankinn og fékk samband við tæknimann sem sagði að engin þjónusta yrði veitt við tankinn fyrr en í fyrsta lagi daginn eftir. Sá sem þjónustað hefði tankinn fram að þessu væri hættur störfum og enginn væri til að hlaupa núna strax í skarðið. Hafnarstarfsmaðurinn brjálaðist svo að niðurstaðan varð sú að tæknimaðurinn reyndi að leiðbeina honum í gegnum símann við að fá sjálfsalann til að taka kortin. Endaði það með því að hafnarstarfsmaðurinn auk undirritaðs voru búnir að rífa sjálfsalann í tætlur og setja hann saman nokkrum sinnum, undir leiðsögn tæknimannsins en án árangurs. Hafnarstarfsmaðurinn var þó ekki á því að gefast upp við svo búið. Olíu skyldum við fá. Fór hann því næst í að hringja í bensínstöðvar í Hundested og fann eina stöð sem var með tank og dælubúnað á kerru til að keyra út húshitunarolíu. Nú vantaði bíl með dráttarkrók og náði hann í kunningja sinn sem átti bíl með krók og var tilbúinn að lána hann til verksins. Brenndi starfsmaðurinn síðan á lyftaranum í bæinn, sótti bílinn og kom síðan og sótti mig til að ná í tankinn og kaupa olíu á hann og dæla síðan á bátinn. Eftir allt þetta bras hafði dagurinn liðið að kvöldi svo ákveðið var að fara snemma næsta morguns til Kaupmannahafnar til móts við gesti okkar sem koma áttu um eftirmiðdaginn. Þótt ekki væri nema 3 klst. sigling til Kaupmannahafnar vorum við sammála um að skynsamlegra væri að leggja af stað óðreytt að morgni en skapill, pirruð og þreytt undir kvöld. Ég held að það fari ekki milli mála að við fundum bæði hvernig félagsandi okkar efldist við allt það bras sem við þurftum að ganga í gegnum og að samstilling okkar við verkefni siglingarinnar jóks með hverju skrefi.