Ebeltoft til Hundested

Í síðustu færslum sagði ég frá upphafi og frumraun hins nýja lífsstíls. Nú er spurt er þetta erfitt? Ekki erfiðara en að eiga og reka sumarhús. Öllu þarf að halda við þrífa og pússa. Við bætist tæknibúnaður sem maður þarf að setja sig inní og sinna. Ef gætt er að því að hafa reglubundið eftirlit og viðhald á vélum, tækjum og sjálfum bátnum er þetta létt verk fyrir hvern sem nennir og hefur gaman af.

Eftir góða máltíð á veitingastað við hafnarbakkann var sest niður og gerð siglingaáætlun fyrir ferðina frá Ebeltoft til Kaupmannahafnar með mælingu á waypoints, stefnum og vegalengdum, sem átti eftir að fara í vaskinn.

 

Laugardaginn 1. apríl var svo lagt af stað til Kaupmannahafnar og keyrt á um 20 hnútum í góðviðri og sléttum sjó. Þegar komið var suður úr Ebeltoftvík var stefnan sett á siglingarennu í gegnum Sjællands Rev sem gengur NV úr Sjællands Odde. Þessi leið sem er full af grunnum og öðrum hindrunum er mjög vel vörðuð með baujum og sjómerkjum auk þess sem siglingatölvurnar sáu um waypointin sem búið var að setja inn. Hins vegar sker leiðin stórskipabrautina milli Norðursjávar og Eystrasalts þannig að nokkur umferð var af stærri skipum auk þess sem leiðin er að miklu leiti samhliða ferjuleiðunum milli Jótlands og Sjálands. Á svona snekkju er reglan sú að víkja fyrir þessum skipum og ferjum óháð rétti samkvæmt siglingareglum þar sem þau eru þung og silaleg í vöfum. Var því nokkuð um stefnubreytingar meðan við vorum að siksaka í gegnum stórskipaleiðina. En skömmu síðar kom babb í bátinn. Þegar u.þ.b. 5 sjóm voru eftir í Sjællands Rev féll snúningshraðinn á stb. vél skyndilega úr 2800 snúningum í 2000 án nokurrar sýnilegrar ástæðu og um leið dökknaði pústið sem stóð aftur úr bátnum verulega. Rétt á eftir féll snúnigshraði bb vélar niður í 2500 snúninga og enn dökknaði pústið. Þrátt fyrir hraðaminkunina sem fylgdi hélt báturinn plani og þar sem frú Lilja Ben varð ekki vör við vandann sem kominn var ákvað ég að steinhalda kjafti að sinni.

 

Þegar komið var í gegnum Sjællands Rev var farið að kula af SA svo var sett grunnt A með ströndinni. Það var alveg orðið ljóst að ekki yrði náð til Kaupmannahafnar í þessum áfanga svo að eftir að hafa skoðað kort og leiðsögugögn ákvað ég að fara inn í Hundested til að athuga aflleysi vélanna. Sagði ég frú Lilju frá þeim vanda sem kominn var þegar við vorum fyrir mynni Isefjord og ekki nema 15 mínutur eftir til hafnar. Skömmu síðar renndum við inn í yachthöfnina í Hundested. Þegar inn var komið kom fljótlega í ljós skilti “gestabryggja” og lögðumst við þar á milli tveggja seglskúta. Lágum við beint undir glæsilegum veitingastað á bryggjukanntinum og þegar búið var að binda fórum við upp til að panta borð um kvöldið. Sagði vertinn að allt væri fullpantað en þegar við sögðum honum að við værum á LILJU BEN sem lægi beint fyrir framan dyrnar hjá honum varð hann svo glaður við að hann sagðist bara koma og kalla í okkur þegar pláss losnaði. Þetta viðmót er annað en maður á að venjast á annatíma veitingahúsa og kom okkur því skemmtilega á óvart en varð í raun einkenni þeirrar sérstöku gestrisni sem fylgir heimsóknum í yachthafnir. En reynsla dagsins að öðru leiti varð sú að næsta regla var sett.

Jafnhliða siglingaáætlun á að meta allar hafnir á leiðinni sem geta þjónað sem varahafnir komi eitthvað uppá.