Vornótt á Vatnsendahæð

Þegar purpurarauður kvöldroðinn kyndir

kyrrlátan eldinn um himinsins djúp

og í fjöllunum flökta skuggar og myndir

sem fannhvítur Jökullinn steypir í hjúp.

Þá blundar hún borgin í vornætur blænum,

undir blámóðu himinsins óræða geim

og fjöllin í fjarska þau speglast í sænum

með fyrirheit til þín um friðsælan heim.

 

Á tjörnunum teygja sig fannhvítir svanir

og tipplar í hólma heimarík önd,

en vargfuglar sveima yfir varpinu vanir,

þótt verjist þeim kríur, sem námu þar lönd.

Í lofti þær leika á vængjunum sínum

þá list sem að bar þær norður um haf

og þú starir í furðu frá fótstalli þínum

á fegurð þess lands sem að drottinn þér gaf.

 

Við bryggjurnar liggja bátar og rugga,

um bakkana lækurinn liðast svo hljótt

og þú heyrir úr húsi stúlku að hugga,

harmþrungið barn sitt sem er ekki rótt,

en á steini í brekkunni sitja og kela

sælastir allra, ástfangið par,

og róna ræfill með vínlögg í pela

ráfar um götur sem útbrunnið skar.

 

Já farðu á Vatnsendann vinur og sjáðu

í vornætur húmi þessa sofandi borg,

sem frægir þá heppnu en fordæmir smáðu,

allt fólkið sem býr við þær götur og torg,

sem hagsæld því veitir og örlög þess vefur

en vægir þeim ekki sem eiga ei vörn.

Hennar tilvist er fögur, en hún tekur og gefur,

og hún typtar eða elskar sín sofandi börn.

 

 

 

Guðjón Petersen